როგორი იქნებოდა ატლეტიკი…

ფეხბურთის მოყვარულებს მოგეხსენებათ, რომ ბილბაოს “ატლეტიკში”, ამ გუნდის მთელი ისტორიის განმავლობაში, მხოლოდ ბასკი ფეხბურთელები თამაშობენ. ეს არის მთავარი მიზეზი, რის გამოც “ბილბაოს” ბოლო წლებში ტიტულების მოგება ძალიან უჭირს. სულ ცოტა ხნის წინ, “ბარსელონასთან” მოპოვებული გამარჯვების შედეგად მოგებული ესპანეთის სუპერთასი მათი პირველი ტიტული იყო ბოლო 31 წლის განმავლობაში.

ადრე, როდესაც ფეხბურთში ამხელა თანხები არ ტრიალებდა და კლუბებიც ლეგიონერებით არ იყვნენ გავსებული, “ატლეტიკისთვის” წარმატების მიღწევაც გაცილებით იოლი იყო. ამიტომაც გახდა “ბილბაო” 8–ჯერ ესპანეთის ჩემპიონი და 23–ჯერ ესპანეთის თასის მფლობელი, თუმცა 1984 წლიდან 2015 წლამდე ვერაფერი მოიგო.

მართალია, “ატლეტიკს” ძალიან ბევრი ფარმ–კლუბი ჰყავს, სკაუტების სისტემაც სერიოზულად მუშაობს, ისევე როგორც ახალგაზრდული აკადემია (ლეზამა), მაგრამ დიდი წარმატებებისთვის ეს თანამედროვე ფეხბურთში საკმარისი უკვე აღარ არის. თუმცა…

რა მოხდებოდა, ყველა ბასკი ფეხბურთელი “ატლეტიკში” რომ თამაშობდეს? მოგეხსენებათ, “ატლეტიკის” გარდა, ბასკეთის ქვეყანას და ნავარის რეგიონს (სადაც ბასკები ცხოვრობენ) რამდენიმე სხვა კლუბიც ჰყავს და თუ უმეტესობიდან მოთამაშის შესყიდვა “ბილბაოსთვის” პრობლემას არ წარმოადგენს, “რეალ სოსიედადის” წამყვანი ბასკი ფეხბურთელების ყიდვა ფაქტობრივად შეუძლებელია. ასევე, არის რამდენიმე ნავარელი მოთამაშე, რომელიც “ოსასუნაში” თამაშობდა და არც “სოსიედადში” უთამაშია და არც “ბილბაოში”. საინტერესოა, როგორი იქნებოდა “ატლეტიკის” შემადგენლობა, ყველა ბასკი ფეხბურთელი (მათ შორის “ატლეტიკის” ყოფილი მოთამაშეებიც) ამ გუნდში რომ ირიცხებოდნენ.

ამავდროულად, შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ, როგორი იქნებოდა ბასკეთის ნაკრებიც, რომელიც ისედაც არსებობს, მაგრამ ოფიციალურ მატჩებს გასაგები მიზეზების გამო ვერ ატარებს.

აქვე დავამატებ, რომ ბილბაოს “ატლეტიკის” ქომაგების და კლუბის ხელმძღვანელების აზრით, “ატლეტიკში” შეიძლება ითამაშოს მხოლოდ ბასკმა, ან სხვა ქვეყანაში დაბადებულმა ადამიანმა, რომლის მშობლებიც არიან ბასკები. ბებია–ბაბუის წარმოშობა არაფერს ნიშნავს, ამიტომ გუნდში არ შევიყვანე გონსალო იგუაინი, პაბლო საბალეტა და დიეგო ფორლანი, რომლებიც წარმოშობით ბასკები არიან 🙂 ასევე, გუნდში ვერ მოხვდა ანტუან გრიზმანი, რომელიც 14 წლიდან სან სებასტიანში ცხოვრობდა, მეუღლეს ბასკი ჰყავს, მაგრამ თავად არაა 🙂

მოკლედ, ბილბაოს “ატლეტიკის” ძირითადი შემადგენლობა ასეთია:

გარდა ამისა, გუნდში ასევე იქნებია:

მეკარეები: სტეფან რუფიე, ასიერ რიესგო

მცველები: მიკელ სან ხოსე, ინიგო მარტინესი, კარლოს მარტინესი, იონ აურტენეჩე, მიკელ გონსალესი, ფერნანდო ამორებიეტა, ხავიერ გარიდო, ანდონი ირაოლა,

ნახევარმცველები: მარკელ სუსაეტა, ბენიატი, ანდერ იტურასპე, დავიდ სურუტუსა, ოსკარ დე მარკოსი, ასიერ ილიარამენდი, რაულ გარსია

თავდამსხმელები: იმანოლ აგირეჩე, არიც ადურისი,

გუნდის მთავარი მწვრთნელი: დიდი დეშამი.

ასისტენტი: ხულენ ლოპეტეგი

გენერალური დირექტორი: ჩიკი ბეგერისტაინი

სპორტული დირექტორი: ანდონი სუბისარეტა

ახალგაზრდული აკადემიის ხელმძღვანელი: ხავიერ ირურეტა 🙂

პ.ს. სხვადასხვა საიტებო და ბლოგები – აბა თქვენ იცით, კიდევ ერთხელ “დაიკიდეთ” თავმოყვარეობა, მოიპარეთ ესეც და საკუთარ სტატიად გაასაღეთ, ისე რომ წყარო არ მიუთითოთ 😉

ქართველი მძღ(ნერი)ოლი

ქართველ მძღოლს ყოველთვის ეჩქარება, მაგრამ არსად აგვიანდება.

ქართველი მძღოლის დევიზია: “მთავარია მე გავძვრე  და გამოვძვრე, სხვების დედაც მოვტყან”.

ქართველმა მძღოლმა იცის: წინ თუ გზა იყოფა, წინასწარ ხაზში ჩადგომა დიდი სისულელეა, როდესაც შეიძლება ბოლო მომენტამდე მეორე ხაზში მშვიდად იარო, მერე “პავაროტნიკი” ჩართო და ზედ გზის გაყოფის ადგილთან პირველ ხაზში “ჩაეკვეხო”.

ჭეშმარიტი ქართველი მძღოლი მოხვევას მესამე ხაზში იწყებს და მეორეში ამთავრებს.

ქართველი მძღოლი წუთზე დიდხანს ერთ ხაზში არ უნდა დარჩეს და უმალვე მეორეში გადახრეს, მერე კი უკან გადმოხტეს.

თუ შუქნიშანზე მეორე დგას, ქართველმა მძღოლმა, მწვანე შუქის ანთაბამდე 2–3 წამით ადრე უნდა დაასაგნალოს, თუ მეხუთე–მეექვსე  – მწვანე როცა აინთება მაშინ, ხოლო თუ მეათე ან მეთერთმეტეა, მაშინ 2–3 წამის მერე.

ქართველი მძღოლი მოკვდება, მაგრამ უშუქნიშნო “ზებრაზე” ფეხით მოსიარულეს არ გაატარებს.

ქართველი მძღოლი “პავაროტნიკს” მარტო მაშინ რთავს, როდესაც არღვევს.

როდესაც შუა ქუჩაში ჩერდება, ქართველი მძროლი “ავარიულს” რთავს.

ქართველ მძღოლს ჰგონია, რომ ასფალტზე დახაზული სამკუთხედები, უბრალოდ ლამაზი ორნამენტებია.

ქართველი მძღოლი მანქანას ისე გააჩერებს, რომ შენ შენი მანქანა ვეღარ გაიყვანო, რადგან ზუსტად იცის, რომ შენ არსად წახვალ, თვითონ კი მნიშვნელოვანი საქმე აქვს.

ერთმა ქართველმა, რომელმაც მანქანა იყიდა, მესამე დღეს თქვა: “ადამიანის ხასიათი და ბუნება კარგად ჩანს იმის მიხედვით, თუ როგორ ატარებს ის მანქანას, ჰოდა ჩვენი საშველი არ არის”.

მაგრამ, ქართველ მძღოლს ესეც ყლეზე ჰკიდია, რადგან ქართველი მძღოლი, იგივე ქართველი ბიზნესმენი, ქართველი ჟურნალისტი, მასწავლებელი, ექიმი, იურისტი, უმუშევარი, ტაქსისტი და უბრალოდ, საქართველოს მოქალაქეა, ამ ქვეყნის მოსახლეობის უმეტესობის დევიზი კი არის: “მთავარია მე გავძვრე  და გამოვძვრე, სხვების დედაც მოვტყან”.

იუგოსლავიის ნაკრები

იუგოსლავიის სახელმწიფო კვლავ რომ არსებობდეს, მისი საფეხბურთო ნაკრები ერთ–ერთი საუკეთესო იქნებოდა. აი, მისი 23–კაციანი განაცხადი:
მეკარეები: სამირ ჰანდანოვიჩი (ინტერი, სლოვენია), ასმირ ბეგოვიჩი (სტოკი, ბოსნია), დანიელ სუბაშიჩი (მონაკო, ხორვატია)

მცველები: დარიო სრნა (შახტარი, ხორვატია), ბრანისლავ ივანოვიჩი (ჩელსი, სერბეთი), დეიან ლოვრენი (ლივერპული, ხორვატია), ნემანია ვიდიჩი (ინტერი, სერბეთი), მატია ნასტასიჩი (მანჩესტერ სიტი, სერბეთი), ნევენ სუბოტიჩი (ბორუსია, სერბეთი), ემირ სპაჰიჩი (ლევერკუზენი, ბოსნია), ალეკსანდარ კოლაროვი (მანჩესტერ სიტი, სერბეთი)

ნახევარმცველები: მატია კოვაჩიჩი (ინტერი, ხორვატია), ლუკა მოდრიჩი (რეალი, ხორვატია), ივან რაკიტიჩი (ბარსელონა, ხორვატია), ნემანია მატიჩი (ჩელსი, სერბეთი), მირალემ პიანიჩი (რომა, ბოსნია), სენად ლულიჩი (ლაციო, ბოსნია), ივან პერიშიჩი (ვოლფსბურგი, ხორვატია), დუშან ტადიჩი (საუთჰემპტონი, სერბეთი), ლაზარ მარკოვიჩი (ლივერპული, სერბეთი)

თავდამსხმელები: მარიო მანჯუკიჩი (ატლეტიკო, ხორვატია), ნიკიცა იელავიჩი (ჰალი, ხორვატია), ალეკსანდარ მიტროვიჩი (ანდერლეხტი, სერბეთი), სტევან იოვეტიჩი (მანჩესტერ სიტი, ჩერნოგორია), ედინ ჯეკო (მანჩესტერ სიტი, ბოსნია), ვედად იბიშევიჩი (შტუტგარტი, ბოსნია)

განაცხადში ვერ მოხვდნენ: ჟელკო ბრკიჩი, ვედრან ჩორლუკა, სტევან სავიჩი, სეად კოლაშინაცი, ტომ იედვაი, მარკო ბაშა, დუშან ბასტა, ბოიან იოკიჩი, დანიელ პრანიჩი, ალენ ჰალილოვიჩი, ნიკო კრანჩარი, ვალტერ ბირსა, სამირ კუზმანოვიჩი, სეად სალიჰოვიჩი, იასმინ კურტიჩი, იოზიპ ილიჩიჩი, ტიმ მატავჟი, მირკო ვუჩინიჩი, გორან პანდევი და სხვა…

ძირითადი შემადგენლობა:

როცა ინგლისმა მოიგო

დედოფალი და კაპიტანი

ზოგადად, როდესაც ასეთი ტიპის სახუმარო სტატიებს თუ სტატუსებს წერენ, სათაური ასეთია-ხოლმე: “როცა X გუნდმა ბოლოს (კონკრეტული ტურნირი) მოიგო”, მაგრამ ინგლისის ნაკრების შემთხვევაში, სიტყვა “ბოლოს” ან რაიმე ტურნირის დაკონკრეტება საჭირო არაა, რადგან იმ ქვეყანამ, რომელმაც 1863 წელს ფეხბურთის პირველი ოფიციალური წესები მიიღო, სპორტის ამ სახეობაში მხოლოდ ერთი მნიშვნელოვანი ტურნირი მოიგო. შეხსენება არ გჭირდებათ, მაგრამ მაინც: ეს ყველაფერი 1966 წელს მოხდა, როდესაც ინგლისში გამართული მსოფლიოს ჩემპიონატის გამარჯვებული მასპინძელი გახდა და მაშინ, “სამი ლომის” კაპიტანმა, ლეგენდარულმა ბობი მურმა ჟიულ რიმეს სახელობის თასი ელისაბედ II-სგან ჩაიბარა. სხვათაშორის, დედეფალი მაშინ 40 წლის (ახლა 88 წლისაა) იყო…

საინტერესოა, რა ხდებოდა მსოფლიოში მაშინ, როცა ინგლისმა მოიგო?

The Beatles ალბომ Revolver-ზე მუშაობდა, Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band მხოლოდ ერთი წლის შემდეგ გამოვიდა, Abbey Road-მდე კი მთელი სამი წელი რჩებოდა.

ჯონ ლენონი იოკო ონოს არ იცნობდა

ჯიმ მორისონს და რეი მანზარეკს The Doors ახალი ჩამოყალიბებული ჰქონდათ და პირველი ალბომის ჩაწერას იწყებდნენ.

ფრედი მერკური კოლეჯში სწავლობდა და ჰყავდა მეგობარი გოგონა – მერი ოსტინი.

გაბრიელ გარსია მარკესი “მარტოობის ას წელიწადზე” მუშაობდა, ბულგაკოვის “ოსტატი და მარგარიტა” კი ოფიციალურად მხოლოდ ერთი წლის შემდეგ გამოიცა.

მაიკლ ჯექსონი, მოგვიანებით მისთვის საოცნებო, 7 წლის ბიჭი იყო. მისი და ჯენეტ ჯექსონი კი 2 თვის.

ინგლისის ნაკრების ამ შემადგენლობის არც ერთი ფეხბურთელი დაბადებული არ იყო, მეტიც 2014 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატის მონაწილე არც ერთი ფეხბურთელი (სულ 736) არ იყო დაბადებული.

სტივენ ჰოკინგს ფეხბურთის თამაში და როიალზე დაკვრა შეეძლო.

ახალგაზრდა სტივენ ჰოკინგი

მარტინ ლუთერ კინგი ჩიკაგოში მასობრივი დემონსტრაციისთვის ემზადებოდა.

1994 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატის გმირები, რომარიო, კლაუდიო ტაფარელი, კრასიმირ ბალაკოვი და ჰრისტო სტოიჩკოვი, ლეგენდარული ჰოკეისტი ლუკ რობიტაილი, ისევე როგორც მოდელი სინდი კროუფორდი 4-5 თვის იყვნენ.

სადღაც ამ დროს, ჰოლანდიის მეფის, ვილემ ალექსანდერის, პოლ გასკოინის და ნოელ გალაჰერის მშობლები ერთმანეთს ესიყვარულებოდნენ, რასაც, 9 თვის შემდეგ მათ შვილების დაბადება მოჰყვა.

“შავი ენერგიის” არსებობის თეორიის წარმოშობამდე 30 წელზე მეტი რჩებოდა.

დიეგო მარადონა რამდენიმე თვეში 6 წლის ხდებოდა.

ერსენტო “ჩე” გევარა ბოლივიაში რევოლუციისთვის ემზადებოდა.

“ჩე” გევარას ბოლო ფოტო

აშშ-ს, იაპონიის, კუბას, კანადის და ფილიპინების გარდა, ტელევიზია ყველგან შავ-თეთრი იყო.

რობერტ კენედი ნიუ იორკის სენატორი გახლდათ.

ფრენკ სინატრამ Strangers in the Night იმღერა, ნენსი სინატრამ კი these Boots Are Made For walkin’

მოშე დაიანი უმუშევარი იყო, “6-დღიან ომამდე” კი ერთი წელი რჩებოდა.

სერჯო ლეონე “the Good, the Bad and the Ugly”-ს გადაღებას ასრულებდა, ელიზაბეტ ტეილორი და რიჩარდ ბარტონი კი “ვის ეშინია ვირჯინია ვულფის” პრემიერაზე მიდიოდნენ.

“ბოსტონ სელტიქსმა” NBA-ს ფინალში “ლოს ანჯელეს ლეიკერსს” 4:3 მოუგო და ჩემპიონი ზედიზედ მერვედ გახდა.

როი ემერსონმა ზედიზედ მეოთხედ მოიგო ავსტრალიის ღია პირველობა, “დიდი შლემის ტურნირებზე” მეათედ იმარჯვა და რეკორდსმენ ბილ ტილდენს წამოეწია.

ეს, რა თქმა უნდა, საკმაოდ მცირე ჩამონათვალია…

კიდევ ერთხელ აღვნიშნავ, რომ ეს სახუმარო სტატიაა და მას ინგლისურენოვანი ხუმრობით დავასრულებ: “what’s the difference between a tea bag and England? a tea bag stays longer in a cup”.

და ბოლოს: ინგლისის ნაკრების მთელი “მუღამიც” ისაა, რომ ყოველთვის ერთ–ერთი ფავორიტია, გულშემატკივრებს ყოველი ტურნირის წინ ოპტიმისტური განწყობა აქვთ, საბოლოოდ კი გუნდის ყოველთვის სულელურად ან საოცრად დრამატულ ვითარებაში ვარდება. როგორც იტყვიან: “რამანწიკა” 🙂

 

სტივენ ჯერარდი (4) – წლის ყველაზე უიღბლო ფეხბურთელი

არგენტინის ალტერნატიული ნაკრები

ოთხი წლის წინ, როდესაც დიეგო მარადონამ მსოფლიოს ჩემპიონატს მიღმა რამდენიმე ვარსკვლავი და კარგ ფორმაში მყოფი ფეხბურთელი დატოვა, ალტერნატიული ნაკრების შემადგენლობა ჩამოვწერე, რომელიც ასე გამოიყურებოდა: აბონდანსიერი – საბალეტა, გარაი, გ. მილიტო, ხ. ძანეტი – გაგო, კამბიასო – ბანეგა, ლუჩო გონსალესი, რიკელმე – ლისანდრო ლოპესი.
იმის გამო, რომ ალეხანდრო საბელიამაც “სახლში” საკმაო რაოდენობის მაღალი დონის მოთამაშე დატოვა, გადავწყვიტე, 2014 წლის ალტერნატიული შემადგენლობაც ჩამომეწერა…

კაბალიერო საოცარი “სეივი” “ატლეტიკოსთან”

მეკარე: ვილი კაბალიერო (მალაგა) – ბოლო ორი სეზონის განმავლობაში ესპანეთის პრიმერა დივიზიონის ერთ–ერთი საუკეთესო კარის დარაჯი. მიუხედავად ამისა, საბელიას ვილი ნაკრებში ერთხელაც კი არ მიუწვევია.
მარჯვენა მცველი: ფაკუნდო რონკალია (ფიორენტინა) – ფლორენციაში გადასვლის შემდეგ, რონკალია იმდენად კარგად ათამაშდა, რომ ჩეზარე პრანდელიმ მისი იტალიის ნაკრებში გამოძახება მოისურვა. საბელიამ ფაკუნდო მაშინ მიიწვია (2013 წლის ნოემბერში), როდესაც ფორმაში არ იყო, მხოლოდ ერთხელ (ბოსნიასთან) ათამაშა და მაშ შემდეგ აღარ გამოუძახებია.

გონსალო როდრიგესი

ცენტრალური მცველები: გონსალო როდრიგესი (ფიორენტინა) და მატეო მუსაჩიო (ვილიარეალი) – პირველი სერია A–ს ერთ–ერთი საუკეთესო მცველი და “ფიორენტინას” ლიდერია, მეორე კი ლა ლიგის ერთ–ერთი საუკეთესო მცველი და “ვილიარეალის” ლიდერია. მიუხედავად ამისა, ერთიც და მეორეც საბელიას ნაკრებში არასდროს გამოუძახებია.

მარცხენა მცველი: ლუკას ორბანი (ბორდო) – საფრანგეთში გადასვლის შემდეგ “ბორდოს” ძირითად შემადგენლობაში დამკვიდრდა და საკმაოდ ნორმალურადაც ითამაშა. რონკალიას მსგავსად, მანაც ნაკრებში სულ ერთხელ, ბოსნიასთან, 2013 წლის ნოემბერში (2:0 არგენტინის სასარგებლოდ) ითამაშა.

ესტებან კამბიასო

საყრდენები: ესტებან კამბიასო (ინტერი) და ევერ ბანეგა (ნიუელსი) – მართალია, კამბიასოს ნაკრებში ბოლოს 2011 წელს ჰქონდა ნათამაშები, მაგრამ ჩემპიონატის მოახლოვებასთან ერთად, არგენტინელი ჟურნალისტები მის შესაძლო გამოძახებაზე საუბრობდნენ. ნაკრებში მიწვევის იმედი ვეტერანსაც ჰქონდა, მაგრამ საბელიას ამ ყველაფერზე არც კი უფიქრია. მიუხედავად იმისა, რომ “ინტერმა” არც ისე შთამბეჭდავი სეზონი ჩაატარა, კამბიასო ამ გუნდში ერთ–ერთი გამორჩეული ფიგურა (32 თამაში, 4 გოლი) იყო და ნაკრებს უთუოდ გამოადგებოდა.
ბანეგა ზამთარში სამშობლოში დაბრუნდა და ციდან ვარსკვლავები ნამდვილად არ მოუწყვეტია, მაგრამ სპეციალისტები თვლიდნენ, რომ ის არა მხოლოდ 23–კაციან განაცხადში, არამედ ძირითად შემადგენლობაშიც კი იქნებოდა. საბოლოოდ კი “ნიუელსის” ნახევარმცველმა, 2010 წლის მსგავსად, ვერც ამ მუნდიალზე ითამაშა.

მარჯვენა შემტევი ნახევარმცველი: ერიკ ლამელა (ტოტენჰემი) – აქ საბელიასთან პრეტენზიები უსაფუძვლოა – ლამელა პრემიერლიგას ვერ შეეგუა, თანაც მას ტრავმის გამო საკმაოდ დიდი დრო გაუცდა. ფორმაში რომ ყოფილიყო, მუნდიალზე აუცილებლად წავიდოდა და ნაკრების ყველაზე ახალგაზრდა მოთამაშეც (ახლა როხოა, რომელიც 24 წლისაა) იქნებოდა.

ცენტრალური შემტევი ნახევარმცველი – ხავიერ პასტორე (პსჟ) – პასტორეს, მისი ნიჭის გათვალისწინებით, შეიძლება ითქვას, რომ სეზონი ჩაუვარდა. არგენტინელი პარიზული გუნდის ძირითადში ხშირად ვერ ხვდებოდა და ჩემპიონთა ლიგაში “ჩელსის” კარში გატანილ გოლს თუ არ ჩავთვლით, ამ სეზონში თავი ბევრი არაფრით გამოუჩენია. ასე რომ, საბელიას ამ შემთხვევაშიც მართალი იყო.

მარცხენა შემტევი ნახევარმცველი – ნიკო გაიტანი (ბენფიკა) – ლისაბონურმა გუნდმა პორტუგალიაში სამი ტიტული (ჩემპიონობა, თასი და ლიგის თასი) მოიპოვა და ტრადიციულად დამარცხდა ევროტურნირის (ევროპა ლიგა) ფინალში. კლუბის წარმატებული ასპარეზობის ერთ–ერთი მიზეზი ნიკოლას გაიტანი იყო. არგენტინელს საკმაოდ კარგი სეზონი ჰქონდა, მაგრამ ნაკრების დამრიგებელს ის ერთხელაც არ გამოუძახებია.

კარლოს ტევესი

ფორვარდი – კარლოს ტევესი (იუვენტუსი) – სერია A–ს გასულ სეზონში “კარლიტოსმა” 19 გოლი გაიტანა და ბომბარდირთა დავაში მხოლოდ ჩირო იმობილეს (22 გოლი) და ლუკა ტონის (20 გოლი) ჩამორჩა. მასაც, კამბიასოს და გაიტანის მსგავსად, ნაკრებში 2011 წლის შემდეგ არ უთამაშია. მოსალოდნელიც იყო, რომ ტევესი მუნდიალზე ვერ მოხვდებოდა. “იუვეს” ფორვარდის განაცხადს მიღმა დატოვება საბელიამ იმით ახსნა, რომ სათადარიგოთა სკამზე მოხვედრის შემთხვევაში, ტევესი გუნდში სიტუაციას არევდა…

საბოლოოდ, ძირითადმა შემადგენლობამ ასეთი სახე მიიღი: (4–2–3–1): კაბალიერო – რონკალია, გ. როდრიგესი, მუსაჩიო, ორბანი – ბანეგა, კამბიასო – ლამელა, პასტორე, გაიტანი – ტევესი.

ამ მოთამაშეების გარდა, კიდევ არაერთი ისეთი ფეხბურთელია, ვინც გასულ სეზონში კარგად ითამაშა და ნაკრებში მათი გამოჩენა გასაკვირი არ იქნებოდა. აი, ისინიც:
მეკარეები: ხულიან სპერონი (კრისტალ პალასი), მარსელო ბაროვერო (რივერ პლეიტი)
მცველები: გაბრიელ პალეტა (პარმა, რომელიც უკვე იტალიის ნაკრებშია), ფაბრისიო კოლოჩინი (ნიუკასლი), ლისანდრო ლოპესი (ხეტაფე), ნიკო პარეხა (სევილია), ფედერიკო ფასიო (სევილია), სანტიაგო ვერხინი (სანდერლენდი), ლეონელ ვანხიონი (რივერ პლეიტი)
ნახევარმცველები: ხავიერ ძანეტი (ინტერი), ედუარდო სალვიო (ბენფიკა), ლუკას ოკამპოსი (მონაკო), მანუელ ლანსინი (რივერ პლეიტი), ხუან სანჩეს მინიო (ბოკა ხუნიორსი)
ფორვარდები: მაურო იკარდი (ინტერი), ანხელ კორეა (სან ლორენსო), მაურო სარატე (ველეს სარსფილდი)

ფრაზები, რომლებსაც ვერასდროს მოისმენ ფეხბურთის გულშემატკივრისგან:

1. “ნახე ტორესმა რა გოლი გაიტანა?”

2. “იგუაინს დღეს ერთი საგოლე მომენტიც არ გაუფუჭებია”

3. “არსენალი” ჩემპიონია

4. “ნახე “ბარსელონა” მსაჯებმა როგორ დაჩაგრეს?”

5. “იოზილი გადამწყვეტ თამაშებში რა მაგრად თამაშობს”

6. “მოიესი ნამდვილი გენიოსია”

7. “პეპე ძალიან ელეგანტური ფეხბურთელია”

8. “გუშინ, მოურინიომ საკუთარი გუნდის წაგება გუნდის ცუდ თამაშს და საკუთარ შეცდომებს დააბრალა”

9. “ინტერს” საკუთარი განუმეორებელი სტილი აქვს. შეხედავ და იცი, რომ გუნდს ფილოსოფია გააჩნია”

10. “ბიჭო, გუშინ კენჭისყრას უყურე? როგორ არ გაუმართლა “რეალს”, ასეთი უიღბლობა არ ვიცი”…

11. “რეალმა” “ბაიერნს” მოუგო

12. “გუშინ, “ჰოფენჰაიმის” თამაშს ვუყურე და კინაღამ დამეძინა”

13. “ყველაზე სანახაობრივი ჩემპიონატი საფრანგეთის ლიგა 1–ია”

14. “წავალ სახლში და “აიაჩო”–”სოშოს” ჩავუჯდები”

15. “შენი აზრით, ვინ გახდება პრემიერლიგის ბომბარდირი – ტორესი, სოლდადო თუ ქეროლი?”

16. “რა კარგია, რომ ჯუზეპე როსის ამდენი ხანია ტრავმა არ მიუღია”

17. “პეპე, ბუსკეტსი და დიეგო კოშტა ყველაზე კარგი ტიპები არიან ფეხბურთელებს შორის”

18. “ყველაზე სიმპატიური ფეხბურთელი? კევინ კონსტანტი”

19. “ჩემი საყვარელი ფეხბურთელი ტომას გრავესენია”

20. “რა კარგი და სტაბილური გუნდია ეს “ჰამბურგი”

21. “გუშინ, “რეალი”–”ვალენსია” იყო და მსაჯები აშკარად “ვალენსიას” ეხმარებოდნენ”

22. “ყველაზე კარგი ტრანსფერი? ერიკ ჯემბა–ჯემბას და კლებერსონის ტრანსფერები”

23. “კრისტალ პალასის” თამაშების ყურება ერთი სიამოვნებაა”

24. “რა ჭკვიანი და კარგი მწვრთნელი ჰყავს არგენტინის ნაკრებს”

25. “მე არ მახსენდება ნეიმარის, დროგბას, კრისტიანო რონალდოს ან სუარესის სიმულაცია”

26. “ინგლისის ნაკრები მსოფლიოს ჩემპიონია!”

27. “ინგლისის ნაკრები ევროპის ჩემპიონია!”

28. “ინგლისის ნაკრები ფინალში გავიდა!”

29. თუ 31. “ბიჭო, გუშინ “იუვენტუსის” თამაშს ვუყურე და ძალიან დიდი სიამოვნება მივიღე, უნდა გენახა რას უტევდნენ”

30. “გუშინ, ინგლისელებმა პენალტების სერიაში მოიგეს, გერმანელებმა კი წააგეს”

31. “რაიან გიგზს ძმასავით ვენდობი”

32. “მარადონა თუ პელე”? უინსტონ ბოგარდი!”

 

მომავალი მესები

თემურ ქეცბაიას მიერ ერთ-ერთ ტელეშოუში წარმოთქმული ფრაზა უკვე ლეგენდარულ გამოთქმათა კატეგორიაში გადავიდა. მართლაც, საქართველოს ნაკრების მთავარი მწვრთნელი “მესებს ვერ დაბადებს”, მაგრამ არის ქვეყანა, სადაც მომავალი “მესები” ყოველ წელს იბადებიან. ამ ქვეყანას, რა თქმა უნდა, არგენტინა ჰქვია.
ცოტა ხნის წინ, არგენტინის მორიგი ჩემპიონატი დაიწყო, სადაც არაერთ ნიჭიერ ფეხბურთელს შეხვდებით. ზოგიერთმა თავის გამოჩენა უკვე მოასწრო, ზოგი კი დიდ ფეხბურთში პირველ ნაბიჯებს დგამს. ქვემოთ იმ ახალგაზრდა (21 წლამდე) არგენტინელებზე ვისაუბრებ, ვისაც სამშობლოში დიდი იმედით უცქერენ…

მანუელ ლანსინი

მანუელ ლანსინი (20 წლის, “რივერ პლეიტი”)

ახალგაზრდული ასაკის მიუხედავად, უკვე გუნდის ერთ-ერთი ლიდერია, რასაც მის მაისურზე დაწერილი 10-იანიც ადასტურებს. უაღრესად ტექნიკური და ჭკვიანი გამთამაშებელი, რომელსაც მოედნის კარგი ხედვაც გამოარჩევს. ფიზიკურად სუსტია (170 სმ, 66 კგ.), მაგრამ სათამაშო სტილიდან გამომდინარე ეს ნაკლად ვერ ჩაეთვლება. სამაგიეროდ, ლანსინი არასტაბილურია, რაც ასაკის ბრალი უნდა იყოს.
მანუელი “რივერის” აღზრდილია. სადებიუტი მატჩი 2010 წელს, 17 წლის ასაკში ჩაატარა. “ფლუმინენსეში” გატარებული ორი არც ისე წარმატებული წლის შემდეგ, 2012 წელს ისევ “ლოს მილიონარიოსში” დაბრუნდა, რომლის რიგებშიც 60-ზე მეტი მატჩი ჩაატარა და 10 გოლი გაიტანა.

ლუსიანო ვიეტო

ლუსიანო ვიეტო (20 წლის, “რასინგი”)

18 წლის ასაკში, სასტარტო შემადგენლობაში პირველად მოხვედრილმა ფორვარდმა “სან მარტინთან” (2012 წლის “ტორნეო ინისიალი”) გამართულ შეხვედრაში ჰეთთრიქი შეასრულა და არა მარტო არგენტინა, არამედ მთელი მსოფლიო აალაპარაკა. იმ დღიდან მოყოლებული ახალგაზდული “რასინგის” ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული ფეხბურთელია. სულ, 2012/13 წლების სეზონში, ორი ჩემპიონატის ჯამში, 13 გოლი გაიტანა. არგენტინის ახალგაზრდულ ნაკრებში 4 მატჩი ჩაატარა და თავი ორჯერ გამოიჩინა.
სწრაფი, ტექნიკური და კარგი დარტყმის მქონე თავდამსხმელით არაერთი ევროპული გრანდია დაინტერესებული. დიდი ალბათობით, ვიეტო “რასინგში” უკანასკნელ სეზონს ატარებს.

როდრიგო დე პაული (19 წლის, “რასინგი”)

“აკადემიას” კიდევ ერთი აღზრდილი, რომელიც ფართო საზოგადოებამ 2013 წელს გაიცნო. ამ მოკლე პერიოდში იმდენად კარგად ითამაშა, რომ გუნდში 10-ნომრიანი მაისური დაიმსახურა. ვიეტოს მსგავსად, კარიერის პირველი გოლი მანაც “სან მარტინთან” (2013 წლის “ტორნეო ფინალში”) გაიტანა. სხვათაშორის, იმ შეხვედრაში თავის გამოჩენა ვიეტომ და ბრუნო სუკულინიმაც შეძლეს (“რასინგმა” 3:0 მოიგო), რომელზეც ცალკე ვისაუბრებთ.
როდრიგო დე პაული გარემარბია, რომელიც მარცხენა ფლანგზე თამაშობს და იქიდან გამომდინარე, რომ ცაცია არ გახლავთ, ხშირად ცენტრისკენ იწევს და მეტოქის კარს იქიდან ემუქრება. როგორც თითქმის ყველა ფეხბურთელი ამ სიაში, ისიც ძალიან ტექნიკურია. აქვს კარგი, დაყენებული დარტყმა, რაზეც თუნდაც მისი გოლები მეტყველებს.

ბრუნო სუკულინი (20 წლის, “რასინგი”)

ცენტრალური ნახევარმცველი, რომელიც ძლიერია როგორც დაცვითი ფუნქციების შესრულებისას, ასევე შეტევაში. 2013 წლის “ტორნეო ინისიალში” 4 გოლი გაიტანა (14 შეხვედრაში) და “რასინგის” საუკეთესო ბომბარდირი გახდა. ბრუნო იმ ფრანკო სუკულინის ძმაა, რომელმაც საკუთარი ნიჭი თვალსა და ხელს შუა გაფლანგა და საშუალო ევროპული კლუბების მოვლის შემდეგ, ცოტა ხნის წინ არგენტინაში დაბრუნდა და სარანდის “არსენალში” ჩაირიცხა.
ფრანკოს დეგრადაციის მთავარ მიზეზი არაპროფესიონალიზმი და გართობისთვის ზედმეტად დიდი დროის დათმობა უნდა იყოს. ბრუნოს ძმის ბედის გაზიარება არ უნდა ემუქრებოდეს, რადგან ასეთი ახალგაზრდული ასაკის მიუხედავად, ის გაცილებით სერიოზული ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებს.

ანხელ კორეა

ანხელ კორეა (18 წლის, “სან ლორენსო”)

ანხელ კორეა ამ სიის ყველაზე გამორჩეული წარმომადგენელია. 18 წლის ფორვარდს საოცარი ტექნიკა და აზროვნების უნარი გამოარჩევს. ე.წ. “მეორე ფორვარდის” პოზიციაზე მოთამაშე კორეა მკვეთრად გამოკვეთილი ინდივიდუალისტია, რომელსაც ისეთი ფინტის გაკეთება შეუძლია, ყველას, მათ შორის მეტოქე გუნდის ქომაგსაც რომ აღაფრთოვანებს.
“სან ლორენსომ” არგენტინის ბოლო ჩემპიონატი მოიგო, რაშიც თინეიჯერმა ძალიან დიდი წვლილი შეიტანა. სულ, კორეამ პრიმერა დივიზიონში 33 თამაში ჩაატარა და თავი 8 გოლით გამოიჩინა. იანვარში მისი შეძენა მადრიდის “ატლეტიკოს” და “ვალენსიას” სურდათ, მაგრამ ტრანსფერი არ შედგა.
არგენტინელები, რომლებსაც ფეხბურთელისგან იმპროვიზაცია განსაკუთრებით უყვართ, ახალგაზრდა მოთამაშეზე ძალიან დიდ იმედებს ამყარებენ. მიაქციეთ ამ ბიჭს ყურადღება. წესით, მან ძალიან მაღალ დონეზე უნდა ითამაშოს.

ექტორ ვილიალბა (19 წლის, “სან ლორენსო”)

არგენტინის ჩემპიონის კიდევ ერთი გამორჩეული ახალგაზდა, რომელმაც კორეასთან ერთად წარმატებული შემტევი დუეტი შექმნა. “სან ლორენსო” ორი გამოცდილი ფორვარდი, მარტინ კაუტერუჩიო და გონსალო ვერონი დაუშავდა, მაგრამ 18 და 19 წლის თავდამსხმელებმა გუნდს ეს დანაკლისი არ აგრძნობინეს და ჩემპიონის ტიტული მოუტანეს.
2013 წლის “ტორნეო ინისიალში” ტანდაბალმა (172 სმ) ვილიალბამ თავი 3 გოლით და ამდენივე საგოლე პასით გამოიჩინა. თანაგუნდელის მსგავსი არაორდინალური ქმედებებით არ გამოირჩევა, მაგრამ 19 წლის ასაკში ასეთი დამაჯერებელი თამაში მართლაც ძალიან ბევრს ნიშნავს.

ლუკას მელანო (20 წლის, “ლანუსი”)

ქვეყნის ერთ-ერთი საუკეთესო გუნდის გამორჩეული წევრი. მიუხედავად იმისა, რომ “ლანუსში” ბევრი გამოცდილი შემტევია (სანტიაგო სილვა, ლაუტარო აკოსტა, ისმაელ ბლანკო) მელანო მათ შორის არ დაკარგულა და კლუბის წარმატებაშიც (“ლანუსმა” “კოპა სუდამერიკანა” მოიგო) დიდი წვლილი შეიტანა.
184 სმ. სიმაღლის ფორვარდი თავით და ფეხით ერთნაირად კარგად თამაშობს. 2013 წლის “ტორნეო ინისიალში” და “კოპა სუდამერიკანაზე” 3-3 გოლი გაიტანა. გარდა ამისა, მელანომ არგენტინის 20-წლამდელთა ნაკრებშიც ითამაშა (3 თამაში) და თავი ერთხელ გამოიჩინა.

ლუკას რომერო (19 წლის, “ველეს სარსფილდი”)

ცენტრალური ნახევარმცველი, რომელიც ნებისმიერ სიტუაციაში ბოლომდე იბრძვის და ამის გამო ბევრ ყვითელ ბარათსაც იღებს. “ველესის” რიგებში დებიუტი 2012 წლის “ტორნეო ინისიალში” ჰქონდა, რომელიც სწორედ მისი გუნდის გამარჯვებით დასრულდა. საჩემპიონო ტურნირში რომერომ გუნდის ფორმა 13 შეხვედრაში მოირგო, სულ კი დღემდე პრიმერაში 39 თამაში ჩაატარა და 1 გოლი გაიტანა. ყვითელი ბარათები კი მართლაც პრობლემაა – მართალია, რომეროს ამ 39 მატჩში წითელი ბარათი არ მიუღია, სამაგიეროდ გაფრთხილება 15 შემთხვევაში დაიმსახურა.

აგუსტინ ალიონე

აგუსტინ ალიონე (19 წლის, “ველეს სარსფილდი”)

რომეროსგან განსხვავებით, რომელიც მოედანზე 90 წუთს იშვიათად ატარებს (39 მატჩიდან ძირითადში 20-ჯერ იყო), ასევე 19 წლის ალიონე გუნდის ერთ-ერთი ლიდერი და გამორჩეული ფეხბურთელია. დაცვითი ფუნქციების შესრულებისას რომეროსავით ძლიერი არ არის, სამაგიეროდ ალიონე გაცილებით კრეატიული ფეხბურთელია, რომელსაც თამაში როგორც ცენტრალური ნახევარმცველის, ასევე გარემარბის პოზიციაზე შეუძლია.
2013 წლის “ტორნეო ინისიალში” 2 გოლი გაიტანა, მაგრამ ყველაზე დასამახსოვრებელი მაინც ის ორი მომენტი იყო, რომელიც ალიონეს “სან ლორენსოსთან”, ბოლო ტურის შეხვედრაში ჰქონდა, რომლის მოგების შემთხვევაშიც ჩემპიონი სწორედ “ველესი” გახდებოდა. 19 წლის ნახევარმცველმა ჯერ საჯარიმოს გარედან დაარტყა და ბურთი ძელს მოარტყა, შეხვედრის ბოლო წუთზე კი 11-12 მეტრიდან “ცხრიანში” გაისროლა, მაგრამ სებასტიან ტორიკომ არანორმალური რეაქცია გამოავლინა და ალიონეს საჩემპიონო გოლი წაართვა. შედეგად, მატჩი 0:0 დასრულდა, ჩემპიონი კი “სან ლორენსო” გახდა.

 

ზემოთ ჩამოთვლილი ფეხბურთელების გარდა, არგენტინის ჩემპიონატში კიდევ არაერთი ნიჭიერი ახალგაზრდაა და დარწმუნებული ვარ, რომ ცოტა ხნის წინ დაწყებული 2014 წლის “ტორნეო ფინალი” კიდევ რამდენიმე ახალ ამომავალ ვარსკვლავს წარმოაჩენს. იქამდე კი იმ რამდენიმე მოთამაშეზე მოგახსენებთ, რომლების ამ სიაში ვერ მოხვდნენ, მაგრამ მათზე თვალის მიდევნება საინტერესო უნდა იყოს: გასტონ ხილ რომერო (20 წლის, “ესტუდიანტესი”), ფედერიკო ანდრადა (19 წლის, “რივერ პლეიტი”), ჯოვანი სიმეონე (18 წლის, “რივერ პლეიტი”), სებასტიან დრიუსი (18 წლის, “რივერ პლეიტი”), რამირო კასერესი (20 წლის, “ველეს სარსფილდი”).
ასევე, ყურადღება მიაქციეთ ნებისმიერ ფეხბურთელს, რომლის გვარიც არის ვილიალბა, რადგან ყველა თავმოყვარე არგენტინულ კლუბს განაცხადში მინიმუმ ერთი ვილიალბა მაინც ჰყავს (ერთ-ერთზე ზემოთაც ვისაუბრეთ), თანაც ყველა მათგანი 19-20 წლის გახლავთ. ნამდვილად ვერ გეტყვით, რა მოხდა 21 წლის წინ ვილიალბათა საგვარეულოში, მაგრამ დემოგრაფიული პრობლემის მქონე ჩვენ ქვეყანას მათი გამოცდილება კი გამოადგებოდა…

პათეტიკური პოსტი

უკვე 29 წლის ვარ, შესაბამისად, ამ ქვეყნად არც ისე მცირე დრო მაქვს გატარებული და ცხოვრებაშიც რაღაც–რაღაცეები მინახავს. სამწუხაროდ, რაც დრო გადის, დადებითი თანდათან უფრო ცოტაა და უარყოფითი აშკარად სჭარბობს. ამ ყველაფერს ვუფიქრდები და ვერ ვხვდები რა არის მიზეზი – მე შევიცვალე და ზედმეტად ცინიკოსი გავხდი, თუ მართლა გარემო შეიცვალა. მახსოვს ბნელი 90–იანი წლები და ადამიანებში ამდენ შურს და ბოროტებას მაშინაც, იმ გაჭირვების წლებშიც კი ვერ ვხედავდი, თუმცა ამის მიზეზი შესაძლოა ჩემი მცირე ასაკი იყო…

ვუყურებ ჩემთვის ნაცნობ თუ უცნობ ადამიანებს და ვხევად შურს, პირფერობას, ტყუილს, ზიზღს, ბოროტებას და ძალიან ცოტა სიყვარულს და სიმართლეს. ყველაზე ცუდი კი ის არის, რომ ის ერთეული ადამიანები, რომლებიც ცდილობენ საკუთარი პრინციპების ერთგულნი დარჩნენ, შეძლებისდაგვარად სიმართლე თქვან და არ მოიტყუონ, იჩაგრებიან. საზოგადოება მათ რიყავს – ისინი, მიუღებელნი არიან, ოღონდ ჩუმად, ზურგს უკან. სამაგიეროდ, თუ სუფრაზე მჯდომმა გულზე ხელი დაირტყი, ერთ–ორი ნიანგის ცრემლი დაღვარე და “ჯოს” დროულად წამოიყვირე, მაშინ ლამის ეროვნული გმირი გახდე.

ვუყურებ და ვხედავ მონებს, ბრმა თუ თვალხილულ მონებს, რომლებიც იმ პოლიტიკური პარტიის ყველა ქმედებას “გააპრავენებ”, რომლის მიმდევრებიც არიან. ზოგიერთი ამას შეგნებულად, საკუთარი ხეირის გამო აკეთებს; ზოგს შიში ალაპარაკებს; ზოგი კი უბრალოდ “დოდო” ყლეა.

ვუყურებ და ვხედავ მორწმუნეებს, რომლებიც ქრისტიანობის სახელით დედას იგინებიან, ხალხს სცემენ, შეურაცხყოფას აყენებენ, ეკლესიაში დადიან, პირჯვარს იწერენ, მაგრამ “ბიბლია” ან “ახალი აღთქმა” ერთხელაც არ გადაუშლიათ და თუ ეტყვი, შენ ქცევას ქრისტიანობასთან საერთო არაფერი აქვსო, იქით შემოგიტევენ.

ვუყურებ და ვხედავ “მამაოებს”, რომლების ძალადობას და ზიზღს ქადაგებენ, ჯიპებით დადიან, ათასობით ლარს შოულობენ და ხალხი სულ ფეხებზე ჰკიდიათ.

ვუყურებ და ვხედავ პოლიტიკოსებს, რომლებიც მხოლოდ თავისი უახლოესი ნათესავების და ძმაკაცების კეთილდღეობაზე ზრუნავენ, ქვეყანა და მისი მოსახლეობა კი სულ ერთ ადგილზე ახატიათ.

ვუყურებ და ვხედავ მძღოლებს, რომლებიც სულ სადღაც მიიჩქარიან, სინამდვილეში კი არსადაც არ ეჩქარებათ. წარმოუდგენელი მანევრებით გვერდს აგიქცევენ, საკუთარი და სხვისი ჯანმრთელობით გარისკავენ, მაგრამ არ გაჩერდებიან და გზას არ დაგითმობენ.

ვუყურებ და ვხედავ პატრიოტებს, რომლებიც დღე და ღამე საქართველოს სიყვარულს იფიცებიან, მაგრამ პირველივე საფრთხისას აზერბაიჯანის საზღვართან მისვლას ვერავინ მიასწრებს.

ვუყურებ და ვხედავ ქუჩაში მოსიარულე ხალხს, რომელიც 20 წელია დაბღვერილი და მუქარის შემცველი სახით დადის.

ვუყურებ და ვხედავ “პატარა კუტუს კომპლექსის” მქონე ტიპებს, რომლებიც “ჯიპებზე” შემომსხდარან და ამიტომ თავი სხვებზე მაგარი ტიპები ჰგონიათ.

პირადად ვიცნობ ისეთ ადამიანებს, რომლებზეც შეიძლება ითქვას, რომ “ბოროტები” და “გარეწრები” არიან, მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანის აბსოლუტური ბოროტების არ მჯერა.

საბედნიეროდ, ვიცნობ ისეთ ადამიანებსაც, რომლებიც ზემოთ ჩამოთვლილ თუ არ ჩამოთვლილ კატეგორიებში არ ხვდებიან, მაგრამ ასეთ ადამიანთა რიცხვი, რაც დრო გადის, მით უფრო მცირდება.

ნამდვილად არ ვიცი, ადრეც ასე ვიყავით, თუ მხოლოდ ბოლო წლებმა მოიტანა ეს ყველაფერი. რა არის მიზეზი – განათლების ნაკლებობა, სოციალური გაჭირვება, სამხრეთული ჰავა, გენეტიკა, ყველაფერი ერთად თუ არც ერთი ზემოთ ჩამოთვლილი? ფაქტია, რომ ბოლო წლებში ძალიან ბევრი ისეთი ფაქტის მომსწრე გავხდი, რომელმაც გული დამწყვიტა და ამიცრუა. სოციალური ქსელების პოპულარიზაციასთან ერთად კი ასეთი ფაქტების არშემჩნევა პრაქტიკულად შეუძლებელიც კი არის. სწორედ ამიტომ, “ფეისბუქის” გაუქმებაზეც არაერთხელ დავფიქრდი, მაგრამ არ გამოვიდა, რადგან: 1. სამსახურისთვის მჭირდება; 2. პრობლემისგან გაქცევა, თავად პრობლემას ვერ მოაგვარებს.

არც ის ვიცი რა უნდა მოხდეს, თბილისის ქუჩებში უფრო მეტი გაღიმებული, კარგად განწყობილი ხალხი რომ დადიოდეს, მძღოლები ერთმანეთს გზას უთმობდნენ, პოლიტიკოსები ქვეყანაზე ფიქრობდნენ, პატრიოტობა კი ქვეყნის და საზოგადოებისთვის მოტანილი სარგებლობით იზომებოდეს და არა სუფრაზე გამოცლილი განსხვავებულებით…

აზარტული თამაშების აკრძალვა

თავიდანვე აღვნიშნავ, რომ ქვემოთ ჩამოყალიბებული პოზიცია მხოლოდ ჩემს სუბიექტურ აზრს წარმოადგენს, რომელსაც შესაძლოა დაეთანხმოთ, შესაძლოა არა, მაგრამ თემა განსასჯელად ნამდვილად ღირს…

 

მოგეხსენებათ, საქართველოს პარლამენტმა პირველი მოსმენით მიიღო კანონი, ქვეყანაში აზარტული თამაშების რეკლამების აკრძალვის შესახებ. ეს ნიშნავს იმას, რომ აიკრძალება ყველა სახის რეკლამა, რომელიც ტოტალიზატორს, პოკერს ან რამე სხვა სახის აზარტულ თამაშს პოპულარიზაციას გაუწევს. როგორც ამბობენ, გეგმაშია აზარტული თამაშების აკრძალვაც, რაც თუ სიმართლეს შეესაბამება, ბევრ არასასიამოვნო გვერდით მოვლენას გამოიწვევს…

 

მაგრამ, ჯერ რეკლამის აკრძალვით დავიწყოთ:

რეალურად, რეკლამის მთლიანად აკრძალვა დიდ შედეგს არ მოიტანს, რადგან “ონლაინ ბეთინგის” საიტების შესახებ ისედაც ყველამ ყველაფერი იცის. სამაგიეროდ, რეკლამის აკრძალვით, სერიოზული პრობლემები შეექმნებათ იმ ტელეკომპანიებს, რომლებიც სპორტულ რეპორტაჟებს აწარმოებენ, ხოლო ამ რეპორტაჟების სპონსორები აზარტული თამაშების წარმომდგენი კომპანიები არიან. სპორტული ღინისძიების დაფინანსება, სწორედაც რომ ტოტალიზატორების საქმეა და ეს მთელ მსოფლიოში აპრობირებული მეთოდია. მაგალითად, ტელეკომპანია “ევროსპორტზე” ყოველდღე გადის სხვადასხვა ტოტალიზატორის თუ ონლაინ პოკერის საიტის რეკლამა.

 

ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ერთ-ერთი ასეთი საიტი თვით მადრიდის “რეალის” სპონსორი გახლავთ.

 

ნაცვლად რეკლამის მთლიანად აკრძალვისა, უპრიანი იქნება სხვადასხვა შეზღუდვის შემოღება, მაგალითად:

1. აიკრძალოს რეკლამა ქუჩებში, ბანერებზე, ავტობუსებზე და ა.შ.

2. ყველასთვის ხელმისაწვდომ არხებზე (“საზოგადოებრივი მაუწყებელი”, “რუსთავი 2”, “იმედი” და ა.შ.) აიკრძალოს აზარტული თამაშების რეკლამა, თუ “ონლაინ ბეთინგის” ესა თუ ის კომპანია, რომელიმე სპორტული ღონისძიების სპონსორი არ არის.

 

სამაგიეროდ:დაშვებული იყოს სპორტული ღონისძიების სპონსორული სახის რეკლამა, ანუ აზარტული თამაშების კომპანიების რეკლამა დაშვებული იყოს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ესა თუ ის კომპანია რაიმე სახის სპორტული ღონისძიების ან გადაცემის სპონსორია.

 

ამით საკმაოდ კარგ შედეგს მივიღებთ, რადგან:

ტოტალიზატორები იძულებულნი გახდებიან სპორტული კლუბები, სპორტული გადაცემები, ტრანსლაციები და ღონისძიებები დააფინანსონ, რაც ქვეყანაში სპორტის პოპულარიზაციას ხელს კიდევ უფრო მეტად შეუწყობს.

 

მოგეხსენებათ, ქართული სპორტული კლუბები (საფეხბურთო, სარაგბო, საკალათბურთო და ა.შ) სპონსორებით განებივრებულნი არ არიან. ასეთი შეზღუდვის პირობებში, ტოტალიზატორებს თუ “ონლაინ ბეთინგის” სხვა კომპანიებს სპორტული კლუბების თუ გადაცემების გარდა, სხვა სეგმენტი არ დარჩებათ და იმ თანხებს, რასაც ჩვეულებრივ, “პრაიმთაიმ” სატელევიზიო რეკლამაში იხდიან, ამ მიმართულებით გადაისვრიან. ეს ყველაფერი კი ქართული სპორტული კლუბებისთვის დამატებითი შემოსავლის წყარო გახდება, რაც სპორტული დონის ზრდას გამოიწვევს.

 

ვარიანტი საკმაოდ ბევრია და საერთაშორისო გამოცდილებაც ძალიან მდიდარი. როგორც მინიმუმ, ამ თემაზე მსჯელობა და საუბარი ღირს. ჩემი აზრით, ასე ერთბაშად ასეთი გადაწყვეტილების მიღება და რეკლამების მთლიანი, უალტერნატივო აკრძალვა, როგორც მინიმუმ უპასიხისმგებლო საქციელია…

 

რაც შეეხება აზარტული თამაშების მთლიანად აკრძალვას: დავიწყოთ იმით, რომ აზარტული თამაშების აკრძალვით, აზარტული თამაშები არ გაქრება, უბრალოდ, ეს საქმიანობა არაკანონიერი იქნება, თორემ აზარტული თამაშები იყო, არის და ყოველთვის იქნება. ეს ადამიანი ბუნებაში ზის და მისი განუყოფელი ნაწილია. ორი მეგობარი ერთმანეთს სახინკლეზე რომ ენიძლავება, ეგეც კი აზარტული თამაშია.

 

პროსტიტუცია და ნარკოტიკების მოხმარება აკრძალულია, მაგრამ საქართველოში უამრავი ნარკომანია და ისეთი დაწესებულებაც საკმაოდ ბევრია, სადაც ფულით სექსუალური მომსახურების ყიდვა შეიძლება. დარწმუნებული ვარ, ამ დაწესებულებებით ის პარლამენტარებიც სარგებლობენ, რომლებსაც აზარტული თამაშები და პროსტიტუცია ამორალურად მიაჩნიათ.

 

რაც შეეხება იმ პროცესებს, რაც აზარტული თამაშების უკანონოდ გამოცხადებას მოჰყვება: აზარტული თამაშების მთლიანად აკრძალვა, პირველ რიგში გამოიწვევს ე.წ. “ხელზე გამაზვის” მოყვარულთა მომრავლებას. ყველა ის ადამიანი, ვისაც ტოტალიზატორში ფსონის გაკეთების საშუალება არ ექნება, არალეგალურ ფსონებს მიმართავს, რაც თავის მხრივ, ბევრ კრიმინალურ შემთხვევას გამოიწვევს. კვლავ დაბრუნდება ე.წ. “პოსლეზე” გაკეთებული ფსონები, რაც ადრე თუ გვიან, ორ მოთამაშე ადამიანს შორის დაპირისპირებას გამოიწვევს, შესაბამისად მოიმატებს კრიმინალი.

 

სასაუბრო ლექსიკონში კვლავ დაბრუნდება ტერმინები: “თავანი”, “ფუფლო”, “გაკატავება”, “ფულის ამოღება” და ასე შემდეგ.

 

შეხედეთ აზიის იმ ქვეყნებს, სადაც ტოტალიზატორები აკრძალულია – ამ ქვეყნების მიწისქვეშა, არალეგალურ ტოტალიზატორებში მილიონობით დოლარის ფსონი კეთდება, მილიონობით დოლარის “შავი ფული” “თეთრდება” და ამ ტოტალიზატორების მეშვეობით, ათასობით საფეხბურთო თუ სპორტის სხვა სახეობის მატჩების მანიპულირება ხდება.

 

კანონის ფარგლებში მოქცეული აზარტული თამაშები, უკანონო, იატაქვეშა აზარტულ თამაშებთან შედარებით, ყველასთვის კარგია, რადგან:

1. სხვადასხვა კომპანიაში დასაქმებულია უამრავი ადამიანი.

2. სახელმწიფო ბიუჯეტში საკმაოდ დიდი თანხა შედის და ფულის “გათეთრების” გზები შეზღუდულია.

3. საკმაოდ ბევრი ადამიანი ასეთი გზით ოჯახს არჩენს და უმუშევრობის ისეთი დონის პირობებში, როგორიც დღეს საქართველოშია, მათთვის ფულის შოვნის ამ გზის წართმევა, პრაქტიკულად საშიმშილოდ გაწირვის ტოლფასია.

 

რაც შეეხება იმ ადამიანებს, რომლებმაც აზარტული თამაშებით თავი დაიღუპეს: პირველ რიგში, გაურკვეველია რამდენ ადამიანზეა საუბარი და რა იგულისხმება “თავის დაღუპვაში”.

 

მეორე: “თავის დაღუპვა” და დიდი ქონების წაგება, არალეგალურ ტოტალიზატორში უფრო იოლია, ვიდრე ლეგალურ, ონლაინ ტოტალიზატორში, სადაც ადამიანი მხოლოდ იმ ფულს ხარჯავ, რომელიც ფიზიკურად გაგაჩნია

 

და მესამე: ტოტალიზატორების და ონლაინ პოკერის აკრძალვის შემდეგაც, ასეთი ადამიანები მაინც გამოჩნდებიან და თავს, თუნდაც იგივე ე.წ. “ხელზე ფსონით” ან სხვა არალეგალური გზით დაიღუპავენ.

 

რაღა შორს წავიდეთ და ისევ ნარკომანიის თემას მივუბრუნდეთ: საქართველოში ნარკოტიკი აკრძალულია, მაგრამ მისი საშუალებით ძალიან ბევრი დაღუპული ახალგაზრდის გახსენება შეიძლება. როგორც ჩანს, აკრძალვა პრობლემის მოგვარების საშუალება არ არის, ეს უბრალოდ “სირაქლემის პოზის” მიღების მცდელობაა და რეალური პრობლემისგან თავის არიდების საშუალებაა.

 

გასაგებია, რომ აზარტული თამაშების ასეთი ხელმისაწვდომობა, “აზარტულ” ადამიანებს, ე.წ. “გემბლერებს”, ფულის წაგებაში ხელს უწყობს, მაგრამ შეზღუდვების შემოღება აქაც შეიძლება. მაგალითად: ე.წ. “შავი სიის” შემოღება, სადაც ის ადამიანები მოხვდებიან, ვინც აზარტულ თამაშებში დიდი თანხებს აგებს. სიაში საკუთარი თავის შეტანა თავად იმ ადამიანს უნდა შეეძლოს, რომელსაც აღარ უნდა აზარტული თამაშების თამაში, მაგრამ ამ საქმიანობას თავს ვერ ანებებს.

 

“შავ სიაში” მოხვედრის შემთხვევაში, ამ პიროვნების პირადობის დამადასტურებელი მოწმობით რეგისტრირებული ანგარიში უნდა გაუქმდეს და მას, ცხოვრების ბოლომდე, არც ერთ აზარტული თამაშების საიტზე რეგისტრაციის საშუალება არ უნდა მიეცეს.

 

კანონით განისაზღვროს ასევე სასჯელი იმ ადამიანებისთვის, რომლებიც “შავ სიაში” შეტანილ პიროვნებას, საკუთარი ანგარიშით აზარტულ თამაშებში მონაწილეობის მიღების საშუალებას მისცემენ.

 

ასეთ საკითხებში, ბევრად უფრო მეტი კომპეტენტური ადამიანის, მათ შორის ფქიქოლოგების ჩართვაც არის საჭირო. საჭიროა კამათი და საუბარი, რათა ყველაზე სწორ და მართებულ გადაწყვეტილებამდე მივიდეთ.

 

“ჩემმა მეზობელმა ფული წააგო” – დამაჯერებელი არგუმენტი არ არის.

 

საბოლოოდ, რომ შევაჯამოთ.

 

აზარტული თამაშების აკრძალვის შესახებ კანონის მიღება გამოიწვევს:

 

1. უამრავი სამუშაო ადგილის გაქრობას – დაახლოებით 7-8 ათასი ადამიანი დაკარგავს სამსახურს.

 

2. ბევრი ადამიანი დაკარგავს პურის ფულს და ოჯახის რჩენის საშუალებას. არ დაგავიწყდეთ, რომ გინდ ტოტალიზატორი და გინდ პოკერი, ადამიანისგან ცოდნასდა ფიქრს მოითხოვს და თუ ერთის ან მეორე თამაში იცი, წაგებაში არასდროს დარჩები, განსხვავებით იმავე ლოტოსგან და ლატარიისგან (რომლებსაც არაფერს ერჩიან), სადაც ადამიანი მთლიანად შემთხვევითობაზე არის დამოკიდებული.

 

3. დაბრუნდება “ხელზე გამაზვის” ინსტიტუტი, შეიქმნება უამრავი მიწისქვეშა და არალეგალური ტოტალიზატორი თუ პოკერ-კლუბი. მკვეთრად გაიზრდება კრიმინალური შემთხვევების რაოდენობა წაგებულ და მოგებულ მხარეებს შორის.

 

4. სახელმწიფო დაკარგავს საკმაოდ დიდი შემოსავალს, რომელსაც ტოტალიზატორებისგან თუ სათამაშო კლუბებისგან გადასახადების სახით იღებს.

 

5. “თავის დაღუპვა”, სახლის თუ მანქანის წაგება გაცილებით იოლი გახდება, რადგან ონლაინ პოკერსა თუ ტოტალიზატორში სახლს, მანქანას ან უთოს ვერ წააგებ, სამაგიეროდ ეს შესაძლებელია არალეგალური ტოტალიზატორში.

 

იმაზე, რაც ზემოთ დავწერე, კამათი შეიძლება და სასურველიც არის. მე, უბრალოდ ჩემი პოზიცია და დამოკიდებულება გამოვხატე, რაც დარწმუნებული ვარ, ბევრი ადამიანის პოზიციას ემთხვევა, მაგრამ ბევრისაც ეწინააღმდეგება, რაც აბსოლუტურად ნორმალურია, რადგან ეს არის საკითხი, რომელზეც ყველას ერთგვაროვანი დამოკიდებულება ვერ ექნება და დემოკრატიულ საზოგადოებაში, რომლის აშენებასაც აგერ უკვე წლებია ვცდილობთ, ფასი სწორედ გასნხვავებულ მოსაზრებას, განსხვავებულ პოზიციას, ურთიერთპატივისცემას და მნიშვნელოვან საკითხებზე მსჯელობას აქვს.

 

პ.ს. დარწმუნებული ვარ, კაცობრიობის ისტორიაში სიყვარულისგან უფრო მეტი ადამიანია მკვდარი და დაღუპული, ვიდრე ტოტალიზატორისგან თუ პოკერისგან. ბარემ სიყვარულიც ხომ არ ავკრძალოთ?

ევრო 2012

ხუთი დღეა რაც ევროპის ჩემპიონატი დაიწყო და უკვე ათი მატჩიც გაიმართა. თამაშების ეს რაოდენობა ზედმეტად მცირეა იმისთვის, რომ რაიმე ღირებული დასკვნა გავაკეთოთ. კი, რა თქმა უნდა შეიძლება პირველი ტურის აღმოჩენებზე და იმედგაცუებებზე საუბარი, მაგრამ ზოგადად ჯერ ძალიან    ადრეა.

პირადად მე ყველაზე მეტად პირველ ტურში გამიკვირდა ჰოლანდიის უნიათობა, მიუხედავად იმისა, რომ მე და ჩემ კოლეგა ლუკა ხოჯავას ჰოლანდიის ევროპის ჩემპიონატისთვის მოსამზადებელი სამივე ამხანაგური თამაშის წაყვანა მოგვიწია და ამ თამაშებში მუდამ იმას აღვნიშნავდით, რომ ჰოლანდიელები ვერ გამოიყურებოდნენ სათანადოდ და თითქოს არ იყვნენ მზად ევროფორუმისთვის, მაინც ეჭვი არ გვეპარებოდა იმაში, რომ ბერტ ვან მაარვიკის შეგირდები კარგ ფორმაში შეხვდებოდნენ დანიასთან თამაშს.. თურმე ვცდებოდით.

დადებითი კუთხით გამაოცა იტალიის ნაკრებმა. ნამდვილად არ ველოდი სკუადრასგან ასეთ თამაშს ესპანეთთან, რა თქმა უნდა იბერიელებმაც ვერ (არ) გამოავლინეს შესაძლებლობების მაქსიმუმი და ნაწილობრივ ვეთანხმები მათ იმაში, რომ ცუდმა საფარმაც ითამაშა ამ ყვეალფერში გარკვეული როლი, მაგრამ იტალიელთა შესანიშნავი ასპარეზობა ამით ნამდვილად ვერ დაიჩრდილება. დანიელე დე როსის თამაში ხომ საერთოდ ცალკე საკითხია, მიუხედავად მცირე პოზიციური შეცდომებისა, მომენტებში დე როსი ფაბიო კანავაროს მაგონებდა.

შევას ორი გოლიც რა თქმა უნდა პირველი ტურის ერთ–ერთი მთავარი მოვლენა იყო…

მაგრამ მთლიანობაში ჯერ არაფერი გვინახავს, ვერც ვნახავდით, უბრალოდ სამწუხაროა, რომ სამი დიდი, დაანონსებული თამაშიდან, მხოლოდ ესპანეთი – იტალიის ჯახმა გაამართლა ნაწილობრივ იმედები. პორტუგალია– გერმანია და მითუმეტეს საფრანგეთი–ინგლისი მართლაც საშინელი საყურებელი იყო, განსაკუთრებით ფრანგების გაჩერება და ბურთის გორება მატჩის ბოლო 20 წუთის განმავლობაში.

საფრანგეთი–ინგლისის მატჩის ბოლო წუთებმა 1982 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატის მატჩი: გერმანია – ავსტრია გამახსენა, მატჩი, რომელიც ითვლება ფეხბურთის და ზოგადად სპორტის სირცხვილად.

 

კიდევ რა იყო საინტერესო… სამწუხაროდ ბევრი არაფერი, პოლონელების და რუსების ჩხუბის გამორჩევა თუ შეიძლება.

იმედია ფეხბურთელები მალე  გახურდებიან და ვიხილავთ თამაშებს, რომლებიც სამუდამოდ დაიდებენ ბინას ჩვენ მეხსიერებაში.

 

პ.ს. ევროპის ჩემპიონატს ერთი მინუსი აქვს მუნდიალთან შედარებით – ზუსტად მაშინ მთავრდება, როდესაც  მის გარეშე ცხოვრება უკვე ვეღარ წარმოგიდგენია.

2016–ში ასე აღარ იქნება, მაგრამ 2016–ში ბევრი რამ აღარ იქნება ძველებურად…