ქართველი მძღ(ნერი)ოლი

ქართველ მძღოლს ყოველთვის ეჩქარება, მაგრამ არსად აგვიანდება.

ქართველი მძღოლის დევიზია: “მთავარია მე გავძვრე  და გამოვძვრე, სხვების დედაც მოვტყან”.

ქართველმა მძღოლმა იცის: წინ თუ გზა იყოფა, წინასწარ ხაზში ჩადგომა დიდი სისულელეა, როდესაც შეიძლება ბოლო მომენტამდე მეორე ხაზში მშვიდად იარო, მერე “პავაროტნიკი” ჩართო და ზედ გზის გაყოფის ადგილთან პირველ ხაზში “ჩაეკვეხო”.

ჭეშმარიტი ქართველი მძღოლი მოხვევას მესამე ხაზში იწყებს და მეორეში ამთავრებს.

ქართველი მძღოლი წუთზე დიდხანს ერთ ხაზში არ უნდა დარჩეს და უმალვე მეორეში გადახრეს, მერე კი უკან გადმოხტეს.

თუ შუქნიშანზე მეორე დგას, ქართველმა მძღოლმა, მწვანე შუქის ანთაბამდე 2–3 წამით ადრე უნდა დაასაგნალოს, თუ მეხუთე–მეექვსე  – მწვანე როცა აინთება მაშინ, ხოლო თუ მეათე ან მეთერთმეტეა, მაშინ 2–3 წამის მერე.

ქართველი მძღოლი მოკვდება, მაგრამ უშუქნიშნო “ზებრაზე” ფეხით მოსიარულეს არ გაატარებს.

ქართველი მძღოლი “პავაროტნიკს” მარტო მაშინ რთავს, როდესაც არღვევს.

როდესაც შუა ქუჩაში ჩერდება, ქართველი მძროლი “ავარიულს” რთავს.

ქართველ მძღოლს ჰგონია, რომ ასფალტზე დახაზული სამკუთხედები, უბრალოდ ლამაზი ორნამენტებია.

ქართველი მძღოლი მანქანას ისე გააჩერებს, რომ შენ შენი მანქანა ვეღარ გაიყვანო, რადგან ზუსტად იცის, რომ შენ არსად წახვალ, თვითონ კი მნიშვნელოვანი საქმე აქვს.

ერთმა ქართველმა, რომელმაც მანქანა იყიდა, მესამე დღეს თქვა: “ადამიანის ხასიათი და ბუნება კარგად ჩანს იმის მიხედვით, თუ როგორ ატარებს ის მანქანას, ჰოდა ჩვენი საშველი არ არის”.

მაგრამ, ქართველ მძღოლს ესეც ყლეზე ჰკიდია, რადგან ქართველი მძღოლი, იგივე ქართველი ბიზნესმენი, ქართველი ჟურნალისტი, მასწავლებელი, ექიმი, იურისტი, უმუშევარი, ტაქსისტი და უბრალოდ, საქართველოს მოქალაქეა, ამ ქვეყნის მოსახლეობის უმეტესობის დევიზი კი არის: “მთავარია მე გავძვრე  და გამოვძვრე, სხვების დედაც მოვტყან”.

პათეტიკური პოსტი

უკვე 29 წლის ვარ, შესაბამისად, ამ ქვეყნად არც ისე მცირე დრო მაქვს გატარებული და ცხოვრებაშიც რაღაც–რაღაცეები მინახავს. სამწუხაროდ, რაც დრო გადის, დადებითი თანდათან უფრო ცოტაა და უარყოფითი აშკარად სჭარბობს. ამ ყველაფერს ვუფიქრდები და ვერ ვხვდები რა არის მიზეზი – მე შევიცვალე და ზედმეტად ცინიკოსი გავხდი, თუ მართლა გარემო შეიცვალა. მახსოვს ბნელი 90–იანი წლები და ადამიანებში ამდენ შურს და ბოროტებას მაშინაც, იმ გაჭირვების წლებშიც კი ვერ ვხედავდი, თუმცა ამის მიზეზი შესაძლოა ჩემი მცირე ასაკი იყო…

ვუყურებ ჩემთვის ნაცნობ თუ უცნობ ადამიანებს და ვხევად შურს, პირფერობას, ტყუილს, ზიზღს, ბოროტებას და ძალიან ცოტა სიყვარულს და სიმართლეს. ყველაზე ცუდი კი ის არის, რომ ის ერთეული ადამიანები, რომლებიც ცდილობენ საკუთარი პრინციპების ერთგულნი დარჩნენ, შეძლებისდაგვარად სიმართლე თქვან და არ მოიტყუონ, იჩაგრებიან. საზოგადოება მათ რიყავს – ისინი, მიუღებელნი არიან, ოღონდ ჩუმად, ზურგს უკან. სამაგიეროდ, თუ სუფრაზე მჯდომმა გულზე ხელი დაირტყი, ერთ–ორი ნიანგის ცრემლი დაღვარე და “ჯოს” დროულად წამოიყვირე, მაშინ ლამის ეროვნული გმირი გახდე.

ვუყურებ და ვხედავ მონებს, ბრმა თუ თვალხილულ მონებს, რომლებიც იმ პოლიტიკური პარტიის ყველა ქმედებას “გააპრავენებ”, რომლის მიმდევრებიც არიან. ზოგიერთი ამას შეგნებულად, საკუთარი ხეირის გამო აკეთებს; ზოგს შიში ალაპარაკებს; ზოგი კი უბრალოდ “დოდო” ყლეა.

ვუყურებ და ვხედავ მორწმუნეებს, რომლებიც ქრისტიანობის სახელით დედას იგინებიან, ხალხს სცემენ, შეურაცხყოფას აყენებენ, ეკლესიაში დადიან, პირჯვარს იწერენ, მაგრამ “ბიბლია” ან “ახალი აღთქმა” ერთხელაც არ გადაუშლიათ და თუ ეტყვი, შენ ქცევას ქრისტიანობასთან საერთო არაფერი აქვსო, იქით შემოგიტევენ.

ვუყურებ და ვხედავ “მამაოებს”, რომლების ძალადობას და ზიზღს ქადაგებენ, ჯიპებით დადიან, ათასობით ლარს შოულობენ და ხალხი სულ ფეხებზე ჰკიდიათ.

ვუყურებ და ვხედავ პოლიტიკოსებს, რომლებიც მხოლოდ თავისი უახლოესი ნათესავების და ძმაკაცების კეთილდღეობაზე ზრუნავენ, ქვეყანა და მისი მოსახლეობა კი სულ ერთ ადგილზე ახატიათ.

ვუყურებ და ვხედავ მძღოლებს, რომლებიც სულ სადღაც მიიჩქარიან, სინამდვილეში კი არსადაც არ ეჩქარებათ. წარმოუდგენელი მანევრებით გვერდს აგიქცევენ, საკუთარი და სხვისი ჯანმრთელობით გარისკავენ, მაგრამ არ გაჩერდებიან და გზას არ დაგითმობენ.

ვუყურებ და ვხედავ პატრიოტებს, რომლებიც დღე და ღამე საქართველოს სიყვარულს იფიცებიან, მაგრამ პირველივე საფრთხისას აზერბაიჯანის საზღვართან მისვლას ვერავინ მიასწრებს.

ვუყურებ და ვხედავ ქუჩაში მოსიარულე ხალხს, რომელიც 20 წელია დაბღვერილი და მუქარის შემცველი სახით დადის.

ვუყურებ და ვხედავ “პატარა კუტუს კომპლექსის” მქონე ტიპებს, რომლებიც “ჯიპებზე” შემომსხდარან და ამიტომ თავი სხვებზე მაგარი ტიპები ჰგონიათ.

პირადად ვიცნობ ისეთ ადამიანებს, რომლებზეც შეიძლება ითქვას, რომ “ბოროტები” და “გარეწრები” არიან, მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანის აბსოლუტური ბოროტების არ მჯერა.

საბედნიეროდ, ვიცნობ ისეთ ადამიანებსაც, რომლებიც ზემოთ ჩამოთვლილ თუ არ ჩამოთვლილ კატეგორიებში არ ხვდებიან, მაგრამ ასეთ ადამიანთა რიცხვი, რაც დრო გადის, მით უფრო მცირდება.

ნამდვილად არ ვიცი, ადრეც ასე ვიყავით, თუ მხოლოდ ბოლო წლებმა მოიტანა ეს ყველაფერი. რა არის მიზეზი – განათლების ნაკლებობა, სოციალური გაჭირვება, სამხრეთული ჰავა, გენეტიკა, ყველაფერი ერთად თუ არც ერთი ზემოთ ჩამოთვლილი? ფაქტია, რომ ბოლო წლებში ძალიან ბევრი ისეთი ფაქტის მომსწრე გავხდი, რომელმაც გული დამწყვიტა და ამიცრუა. სოციალური ქსელების პოპულარიზაციასთან ერთად კი ასეთი ფაქტების არშემჩნევა პრაქტიკულად შეუძლებელიც კი არის. სწორედ ამიტომ, “ფეისბუქის” გაუქმებაზეც არაერთხელ დავფიქრდი, მაგრამ არ გამოვიდა, რადგან: 1. სამსახურისთვის მჭირდება; 2. პრობლემისგან გაქცევა, თავად პრობლემას ვერ მოაგვარებს.

არც ის ვიცი რა უნდა მოხდეს, თბილისის ქუჩებში უფრო მეტი გაღიმებული, კარგად განწყობილი ხალხი რომ დადიოდეს, მძღოლები ერთმანეთს გზას უთმობდნენ, პოლიტიკოსები ქვეყანაზე ფიქრობდნენ, პატრიოტობა კი ქვეყნის და საზოგადოებისთვის მოტანილი სარგებლობით იზომებოდეს და არა სუფრაზე გამოცლილი განსხვავებულებით…

აზარტული თამაშების აკრძალვა

თავიდანვე აღვნიშნავ, რომ ქვემოთ ჩამოყალიბებული პოზიცია მხოლოდ ჩემს სუბიექტურ აზრს წარმოადგენს, რომელსაც შესაძლოა დაეთანხმოთ, შესაძლოა არა, მაგრამ თემა განსასჯელად ნამდვილად ღირს…

 

მოგეხსენებათ, საქართველოს პარლამენტმა პირველი მოსმენით მიიღო კანონი, ქვეყანაში აზარტული თამაშების რეკლამების აკრძალვის შესახებ. ეს ნიშნავს იმას, რომ აიკრძალება ყველა სახის რეკლამა, რომელიც ტოტალიზატორს, პოკერს ან რამე სხვა სახის აზარტულ თამაშს პოპულარიზაციას გაუწევს. როგორც ამბობენ, გეგმაშია აზარტული თამაშების აკრძალვაც, რაც თუ სიმართლეს შეესაბამება, ბევრ არასასიამოვნო გვერდით მოვლენას გამოიწვევს…

 

მაგრამ, ჯერ რეკლამის აკრძალვით დავიწყოთ:

რეალურად, რეკლამის მთლიანად აკრძალვა დიდ შედეგს არ მოიტანს, რადგან “ონლაინ ბეთინგის” საიტების შესახებ ისედაც ყველამ ყველაფერი იცის. სამაგიეროდ, რეკლამის აკრძალვით, სერიოზული პრობლემები შეექმნებათ იმ ტელეკომპანიებს, რომლებიც სპორტულ რეპორტაჟებს აწარმოებენ, ხოლო ამ რეპორტაჟების სპონსორები აზარტული თამაშების წარმომდგენი კომპანიები არიან. სპორტული ღინისძიების დაფინანსება, სწორედაც რომ ტოტალიზატორების საქმეა და ეს მთელ მსოფლიოში აპრობირებული მეთოდია. მაგალითად, ტელეკომპანია “ევროსპორტზე” ყოველდღე გადის სხვადასხვა ტოტალიზატორის თუ ონლაინ პოკერის საიტის რეკლამა.

 

ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ერთ-ერთი ასეთი საიტი თვით მადრიდის “რეალის” სპონსორი გახლავთ.

 

ნაცვლად რეკლამის მთლიანად აკრძალვისა, უპრიანი იქნება სხვადასხვა შეზღუდვის შემოღება, მაგალითად:

1. აიკრძალოს რეკლამა ქუჩებში, ბანერებზე, ავტობუსებზე და ა.შ.

2. ყველასთვის ხელმისაწვდომ არხებზე (“საზოგადოებრივი მაუწყებელი”, “რუსთავი 2”, “იმედი” და ა.შ.) აიკრძალოს აზარტული თამაშების რეკლამა, თუ “ონლაინ ბეთინგის” ესა თუ ის კომპანია, რომელიმე სპორტული ღონისძიების სპონსორი არ არის.

 

სამაგიეროდ:დაშვებული იყოს სპორტული ღონისძიების სპონსორული სახის რეკლამა, ანუ აზარტული თამაშების კომპანიების რეკლამა დაშვებული იყოს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ესა თუ ის კომპანია რაიმე სახის სპორტული ღონისძიების ან გადაცემის სპონსორია.

 

ამით საკმაოდ კარგ შედეგს მივიღებთ, რადგან:

ტოტალიზატორები იძულებულნი გახდებიან სპორტული კლუბები, სპორტული გადაცემები, ტრანსლაციები და ღონისძიებები დააფინანსონ, რაც ქვეყანაში სპორტის პოპულარიზაციას ხელს კიდევ უფრო მეტად შეუწყობს.

 

მოგეხსენებათ, ქართული სპორტული კლუბები (საფეხბურთო, სარაგბო, საკალათბურთო და ა.შ) სპონსორებით განებივრებულნი არ არიან. ასეთი შეზღუდვის პირობებში, ტოტალიზატორებს თუ “ონლაინ ბეთინგის” სხვა კომპანიებს სპორტული კლუბების თუ გადაცემების გარდა, სხვა სეგმენტი არ დარჩებათ და იმ თანხებს, რასაც ჩვეულებრივ, “პრაიმთაიმ” სატელევიზიო რეკლამაში იხდიან, ამ მიმართულებით გადაისვრიან. ეს ყველაფერი კი ქართული სპორტული კლუბებისთვის დამატებითი შემოსავლის წყარო გახდება, რაც სპორტული დონის ზრდას გამოიწვევს.

 

ვარიანტი საკმაოდ ბევრია და საერთაშორისო გამოცდილებაც ძალიან მდიდარი. როგორც მინიმუმ, ამ თემაზე მსჯელობა და საუბარი ღირს. ჩემი აზრით, ასე ერთბაშად ასეთი გადაწყვეტილების მიღება და რეკლამების მთლიანი, უალტერნატივო აკრძალვა, როგორც მინიმუმ უპასიხისმგებლო საქციელია…

 

რაც შეეხება აზარტული თამაშების მთლიანად აკრძალვას: დავიწყოთ იმით, რომ აზარტული თამაშების აკრძალვით, აზარტული თამაშები არ გაქრება, უბრალოდ, ეს საქმიანობა არაკანონიერი იქნება, თორემ აზარტული თამაშები იყო, არის და ყოველთვის იქნება. ეს ადამიანი ბუნებაში ზის და მისი განუყოფელი ნაწილია. ორი მეგობარი ერთმანეთს სახინკლეზე რომ ენიძლავება, ეგეც კი აზარტული თამაშია.

 

პროსტიტუცია და ნარკოტიკების მოხმარება აკრძალულია, მაგრამ საქართველოში უამრავი ნარკომანია და ისეთი დაწესებულებაც საკმაოდ ბევრია, სადაც ფულით სექსუალური მომსახურების ყიდვა შეიძლება. დარწმუნებული ვარ, ამ დაწესებულებებით ის პარლამენტარებიც სარგებლობენ, რომლებსაც აზარტული თამაშები და პროსტიტუცია ამორალურად მიაჩნიათ.

 

რაც შეეხება იმ პროცესებს, რაც აზარტული თამაშების უკანონოდ გამოცხადებას მოჰყვება: აზარტული თამაშების მთლიანად აკრძალვა, პირველ რიგში გამოიწვევს ე.წ. “ხელზე გამაზვის” მოყვარულთა მომრავლებას. ყველა ის ადამიანი, ვისაც ტოტალიზატორში ფსონის გაკეთების საშუალება არ ექნება, არალეგალურ ფსონებს მიმართავს, რაც თავის მხრივ, ბევრ კრიმინალურ შემთხვევას გამოიწვევს. კვლავ დაბრუნდება ე.წ. “პოსლეზე” გაკეთებული ფსონები, რაც ადრე თუ გვიან, ორ მოთამაშე ადამიანს შორის დაპირისპირებას გამოიწვევს, შესაბამისად მოიმატებს კრიმინალი.

 

სასაუბრო ლექსიკონში კვლავ დაბრუნდება ტერმინები: “თავანი”, “ფუფლო”, “გაკატავება”, “ფულის ამოღება” და ასე შემდეგ.

 

შეხედეთ აზიის იმ ქვეყნებს, სადაც ტოტალიზატორები აკრძალულია – ამ ქვეყნების მიწისქვეშა, არალეგალურ ტოტალიზატორებში მილიონობით დოლარის ფსონი კეთდება, მილიონობით დოლარის “შავი ფული” “თეთრდება” და ამ ტოტალიზატორების მეშვეობით, ათასობით საფეხბურთო თუ სპორტის სხვა სახეობის მატჩების მანიპულირება ხდება.

 

კანონის ფარგლებში მოქცეული აზარტული თამაშები, უკანონო, იატაქვეშა აზარტულ თამაშებთან შედარებით, ყველასთვის კარგია, რადგან:

1. სხვადასხვა კომპანიაში დასაქმებულია უამრავი ადამიანი.

2. სახელმწიფო ბიუჯეტში საკმაოდ დიდი თანხა შედის და ფულის “გათეთრების” გზები შეზღუდულია.

3. საკმაოდ ბევრი ადამიანი ასეთი გზით ოჯახს არჩენს და უმუშევრობის ისეთი დონის პირობებში, როგორიც დღეს საქართველოშია, მათთვის ფულის შოვნის ამ გზის წართმევა, პრაქტიკულად საშიმშილოდ გაწირვის ტოლფასია.

 

რაც შეეხება იმ ადამიანებს, რომლებმაც აზარტული თამაშებით თავი დაიღუპეს: პირველ რიგში, გაურკვეველია რამდენ ადამიანზეა საუბარი და რა იგულისხმება “თავის დაღუპვაში”.

 

მეორე: “თავის დაღუპვა” და დიდი ქონების წაგება, არალეგალურ ტოტალიზატორში უფრო იოლია, ვიდრე ლეგალურ, ონლაინ ტოტალიზატორში, სადაც ადამიანი მხოლოდ იმ ფულს ხარჯავ, რომელიც ფიზიკურად გაგაჩნია

 

და მესამე: ტოტალიზატორების და ონლაინ პოკერის აკრძალვის შემდეგაც, ასეთი ადამიანები მაინც გამოჩნდებიან და თავს, თუნდაც იგივე ე.წ. “ხელზე ფსონით” ან სხვა არალეგალური გზით დაიღუპავენ.

 

რაღა შორს წავიდეთ და ისევ ნარკომანიის თემას მივუბრუნდეთ: საქართველოში ნარკოტიკი აკრძალულია, მაგრამ მისი საშუალებით ძალიან ბევრი დაღუპული ახალგაზრდის გახსენება შეიძლება. როგორც ჩანს, აკრძალვა პრობლემის მოგვარების საშუალება არ არის, ეს უბრალოდ “სირაქლემის პოზის” მიღების მცდელობაა და რეალური პრობლემისგან თავის არიდების საშუალებაა.

 

გასაგებია, რომ აზარტული თამაშების ასეთი ხელმისაწვდომობა, “აზარტულ” ადამიანებს, ე.წ. “გემბლერებს”, ფულის წაგებაში ხელს უწყობს, მაგრამ შეზღუდვების შემოღება აქაც შეიძლება. მაგალითად: ე.წ. “შავი სიის” შემოღება, სადაც ის ადამიანები მოხვდებიან, ვინც აზარტულ თამაშებში დიდი თანხებს აგებს. სიაში საკუთარი თავის შეტანა თავად იმ ადამიანს უნდა შეეძლოს, რომელსაც აღარ უნდა აზარტული თამაშების თამაში, მაგრამ ამ საქმიანობას თავს ვერ ანებებს.

 

“შავ სიაში” მოხვედრის შემთხვევაში, ამ პიროვნების პირადობის დამადასტურებელი მოწმობით რეგისტრირებული ანგარიში უნდა გაუქმდეს და მას, ცხოვრების ბოლომდე, არც ერთ აზარტული თამაშების საიტზე რეგისტრაციის საშუალება არ უნდა მიეცეს.

 

კანონით განისაზღვროს ასევე სასჯელი იმ ადამიანებისთვის, რომლებიც “შავ სიაში” შეტანილ პიროვნებას, საკუთარი ანგარიშით აზარტულ თამაშებში მონაწილეობის მიღების საშუალებას მისცემენ.

 

ასეთ საკითხებში, ბევრად უფრო მეტი კომპეტენტური ადამიანის, მათ შორის ფქიქოლოგების ჩართვაც არის საჭირო. საჭიროა კამათი და საუბარი, რათა ყველაზე სწორ და მართებულ გადაწყვეტილებამდე მივიდეთ.

 

“ჩემმა მეზობელმა ფული წააგო” – დამაჯერებელი არგუმენტი არ არის.

 

საბოლოოდ, რომ შევაჯამოთ.

 

აზარტული თამაშების აკრძალვის შესახებ კანონის მიღება გამოიწვევს:

 

1. უამრავი სამუშაო ადგილის გაქრობას – დაახლოებით 7-8 ათასი ადამიანი დაკარგავს სამსახურს.

 

2. ბევრი ადამიანი დაკარგავს პურის ფულს და ოჯახის რჩენის საშუალებას. არ დაგავიწყდეთ, რომ გინდ ტოტალიზატორი და გინდ პოკერი, ადამიანისგან ცოდნასდა ფიქრს მოითხოვს და თუ ერთის ან მეორე თამაში იცი, წაგებაში არასდროს დარჩები, განსხვავებით იმავე ლოტოსგან და ლატარიისგან (რომლებსაც არაფერს ერჩიან), სადაც ადამიანი მთლიანად შემთხვევითობაზე არის დამოკიდებული.

 

3. დაბრუნდება “ხელზე გამაზვის” ინსტიტუტი, შეიქმნება უამრავი მიწისქვეშა და არალეგალური ტოტალიზატორი თუ პოკერ-კლუბი. მკვეთრად გაიზრდება კრიმინალური შემთხვევების რაოდენობა წაგებულ და მოგებულ მხარეებს შორის.

 

4. სახელმწიფო დაკარგავს საკმაოდ დიდი შემოსავალს, რომელსაც ტოტალიზატორებისგან თუ სათამაშო კლუბებისგან გადასახადების სახით იღებს.

 

5. “თავის დაღუპვა”, სახლის თუ მანქანის წაგება გაცილებით იოლი გახდება, რადგან ონლაინ პოკერსა თუ ტოტალიზატორში სახლს, მანქანას ან უთოს ვერ წააგებ, სამაგიეროდ ეს შესაძლებელია არალეგალური ტოტალიზატორში.

 

იმაზე, რაც ზემოთ დავწერე, კამათი შეიძლება და სასურველიც არის. მე, უბრალოდ ჩემი პოზიცია და დამოკიდებულება გამოვხატე, რაც დარწმუნებული ვარ, ბევრი ადამიანის პოზიციას ემთხვევა, მაგრამ ბევრისაც ეწინააღმდეგება, რაც აბსოლუტურად ნორმალურია, რადგან ეს არის საკითხი, რომელზეც ყველას ერთგვაროვანი დამოკიდებულება ვერ ექნება და დემოკრატიულ საზოგადოებაში, რომლის აშენებასაც აგერ უკვე წლებია ვცდილობთ, ფასი სწორედ გასნხვავებულ მოსაზრებას, განსხვავებულ პოზიციას, ურთიერთპატივისცემას და მნიშვნელოვან საკითხებზე მსჯელობას აქვს.

 

პ.ს. დარწმუნებული ვარ, კაცობრიობის ისტორიაში სიყვარულისგან უფრო მეტი ადამიანია მკვდარი და დაღუპული, ვიდრე ტოტალიზატორისგან თუ პოკერისგან. ბარემ სიყვარულიც ხომ არ ავკრძალოთ?

უსათაურო

მოკლედ, პოსტი დიდი ხანია არ დამიწერია, ამიტომ არც კი ვიცი საიდან დავიწყო, უბრალოდ საქმეზე გადავალ, თუმცა მანამდე ერთს დავამატებ: ეს პოსტი, რა თქმა უნდა არ ეხება ყველას, არსებობენ გამონაკლისებიც, მაგრამ გამონაკლისი რასაც ამტკიცებს კარგად იცით…

დასაწყისში აღვნიშნავ, რომ  იქიდან გამომდინარე, რის თქმასაც ქვემოთ ვაპირებ, გავხდი აბსოლუტურად აპოლიტიკური და პესიმისტი ადამიანი, შესაბამისად არც ერთ პოლიტიკურ პარტიას მხარს არ ვუჭერ და სულ ფეხებზე მკიდია ვინ მოიგებს და რას მოიგებს, რადგან ჩემი ღრმა რწმენით ამ ქვეყანას მაინც არაფერი ეშველება. სამწუხაროა, რომ ვცხოვრობთ ისეთ ქვეყანაში, სადაც აზრის გამოთქმისას ამის დამატება გიწევს, რადგან თუ ვინმეს საწინააღმდეგო აზრი გამოთქვი, აუცილებლად მტრად და მოღალატედ გაღიარებენ, თან არ აქვს მნიშვნელობა “ბარიკადის” რომელ მხარს ხარ.

ახლა კი გადავალ საქმეზე:

ადამიანი, რომელსაც ცხოვრაბაში აქვს ინტერესები და ცდილობს ეს ინტერესები გაამრავლოს, ყოველთვის ისწრაფვის რაიმე ახალის შეცნობისკენ, მას სურს, რომ გაიგოს უფრო მეტი და სურს, რომ განვითარდეს. წლების მატებასთან ერთად, იზრდება ანალიტიკური აზროვნების უნარიც (წესით ასე უნდა იყოს, თუმცა გამონაკლისებიც უხვად არის), შესაბამისად, რაც უფრო ბერდები, მით უფრო მეტს ხედავ და მეტს აღიქვამ.

როდესაც ახალგაზრდა ხარ შედარებით ნათელ ფერებში ხედავ ყველაფერს, მათ შორის ადამიანებსაც, გჯერა მათი სიკეთის, პატიოსნების და კიდევ ათასი სისულელის, მაგრამ გადის წლები და წარმოდგენები ადამიანებზე იცვლება, მითუმეტეს თუ ისეთ ქვეყანაში ცხოვრობ, როგორიც არის საქართველო.

ნამდვილად არ დავიწყებ იმის მტკიცებას, რომ საქართველო არის ყველაზე ცუდი ქვეყანა ან ქართველები ყველაზე ცუდი ხალხი ვართ, არა, ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ ასეთი შეხედულებები ყოველთვის სუბიექტურია და თან სტერეოტიპული, მაგრამ ჩემი სტერეოტიპულ–სუბიექტური გადმოსახედიდან, მე არ მომწონს ეს ქართველი ხალხი…

ოდითგანვე მიჩნეულია, რომ ქართველები სტუმართმოყვარე, კეთილი, პატიოსანი, ვაჟკაცი და თავმოყვარე ხალხია. ბავშვობიდან მესმოდან მოწოდებები: რაც მაგრები ვართ, ქართველები ვართ; ერთად დავუდგეთ მტერს; იბერია გაბრწყინდება; მეცხრე ბლოკი გადაიწვა; ქართველები ცოტა ვართ და ერთად უნდა ვიყოთ და ასე შემდეგ. ბავშვობაში პატრიოტიზმით გაჯერებულს მჯეროდა ამ ლოზუნგების, მჯეროდა, რომ ქართველები ერთად უნდა ვიყოთ, დავეხმაროთ ერთმანეთს, მჯეროდა რომ ქართველებს გვიყვარს ერთმანეთი… გავიდა წლები და მივხვდი, რომ ქართველებს ერთმანეთი გვეზიზღება.

არაფერი უშლის ქართველს ნერვებს ისე, როგორც სხვა ქართველის წარმატება. არც ერთი სხვა ერის წარმომადგენელი არ ეზიზღება ქართველს ისე, როგორც სხვა ქართველი…

გავიდა წლები და მივხვდი, რომ ყველაფერი არის ტყუილი, ფარსი, მოჩვენებითი, ისეთი მცნებებიც კი, როგორიც არის სიმამაცე, სიყვარული, ვაჟკაცობა, ყველაფერი ბუტაფორიულია. ჩვენი მოქალაქეების თითქმის ყველა მოქმედება ნაკარნახებია ან კონფორმისტული მოტივებით, ან პირადი სარგებლის მოტივით, ან კიდევ იმით, რომ სხვებს დაანახოს რა კარგი ადამიანია.

თავმოყვარეობაც კი არჩევითია – თუ გაწყობს, რომ თავმოყვარე იყო, მაშინ გულზე მჯიღის ცემით გავარდები საკუთარი თავმოყვარეობის დასაცავად, ხოლო თუ სჯობს, რომ ჩუმად იყო და “თავზე დ**მა” გადაყლაპო, მაშინ ასეც მოიქცევი.

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ფასობს სიტყვები და არა საქციელი

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც თანამდებობზე მუშაობენ გაუნათლებელი, აბსოლუტურად არაფრის მცოდნე და უმაქნისი ადამიანები

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც რაღაცის არ ცდონა კარგ ტონად და კაი ტიპოდან მიიჩნევა

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში სადაც სიტყვები “კაი ტიპი” გამოიგონეს იმ ადამიანის აღსანიშნავად, რომელიც რეალურად ნოლია, უბრალოდ “კაი ტიპია”

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც იმისთვის, რომ მინისტრი გახდე საკმარისია მიტინგზე “რუპორი” ერთხელ მაინც დაიჭირო.

ჩვენ ვცხოვრობთ ბნელ, გაუნათლებელ ქვეყანაში, რომელიც ერთ–ერთი ბოლოა განათლების დონის მხრივ ევროპაში

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც შეიძლება ავტომობილით მგზავრობისას შენ გზაზე მიდიოდე, არ გაგატარონ და იქით შეგაგინონ

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ვერ იტანანენ განსხვავებულ აზრს

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ყველაფრის ეშინიათ

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც გოგოები მარტო გათხოვებაზე ფიქრობენ

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ქვეყნის ჩემპიონის ვინაობა აღმასკომზე ირკვევა

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც მოკვდა ჟურნალისტური ეთიკა.

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც თუ ნაციონალური მოძრაობის მხარდამჭრი არ ხარ, რუსეთის აგენტი, სამშობლოს მოღალატე და ბიძინას ფულზე გაყიდული ადამიანი ხარ

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყნაში, სადაც თუ ბიძინას მომხრე არ ხარ, აუცილებლად ხარ მიშისტი, ერის მოღალატე, ლაჩარი და ტრაკის მლოკველი

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც არ არსებობს საზოგადოებრივი სოლიდარობა

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში სადაც შეიძლება ქრისტეს სახელით გცემონ

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ყველა ყველაზე დიდი პატრიოტია

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც სამართალი არჩევითია

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ხალხს ჰგონია, რომ დემოკრატია არის მმართველობის ფორმა, რომლის დროსაც მხოლოდ კონკრეტულად მისი უფლებები უნდა იყოს გათვალისწინებული და სხვისი არავისი

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ამა თუ იმ სამსახურში დასაქმებულნი არიან ადამიანები, რომლებსაც არ გაეგებათ საკუთარი საქმის, მასზე ბევრად უკეთესები კი ან სახლში ზიან პურის ფულის გარეშე, ან კიდევ მათხოვრულ ხელფასზე მუშაობენ

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც დამინჯება საუკეთესო გამოსავალია, იქამდე სანამ პრობლემა შენ არ შეგეხება

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში სადაც უნიჭოები ყველაზე მეტად არიან დაფასებულნი და ნიჭიერები იკარგებიან უგზოუკვლოდ

კიდევ ათასი, ათი ათასი რაღაცის თქმა შეიძლება, მაგრამ ამას არც აქვს მნიშვნელობა. ის ყველაფერი რაც ამ ქვეყანაში ხდება, არის მხოლოდ და მხოლოდ ჩვენი ბრალი და მეტი არავის.

ზოგი მთავრობას აკრიტიკებს, ზოგი ოპოზიციას, არადა ქვეყანას ზუსტად ისეთი მთავრობა და ოპოზიცია ჰყავს, როგორსაც ხალხი იმსახურებს.

ჩვენთან არ არსებობოს სამოქალაქო საზოგადოება, ჩვენთან ერთი  ადამიანი, მეორეს გვერდში არ დაუდგება, თუ მას პრობლემა არ აქვს, ჩვენთან სამოქალაქო საზოგადოება კიდევ დიდ ხანს არ იქნება, რადგან ახლა, ამ მომენტში, 21–ე საუკუნის დასაწყისში ქართველს ყველაზე მეტად ქართველი ეზიზღება…

პ.ს. ამ პოსტის ბევრად უკეთ და გამართულად დაწერაც შეიძლებოდა, მაგრამ ერთი რომ წერა დიდად ისედაც არ მეხერხება, მეორე დიდი ხანია არაფერი დამიწერია და მესამეც, ალბათ პოსტის პათოსიდან გამომდინარე თავადაც მიხვდით, რომ მთლად ცივი გონებით ვერ ვმსჯელობ.

ბნელა, ძალიან ბნელა

შუქი აანთეთ რა, თორემ მოვიმტვრიე უკვე ცხვირპირი ამ სიბნელეში…

Copy/Paste

ერთხელ ჩემმა მეგობარმა თქვა, რომ ქართველები ინდივიდუალისტები ვართ და ამიტომ ვერ ვიტანთ კოლექტივიზმს… სისულელეა, ქართველები არ ვართ ინდივიდუალისტები, ქართველები ვართ ეგოისტები. რაც შეეხება ინდივიდუალიზმს, იმაზე მეტი კონფორმისტები რაც ჩვენ ვართ სხვა არც ერთ ქვეყანაში არ არიან. საკმარისია ვინმე ზურამ, რომელიც ყველაზე კაი ტიპია უბანში შარვალი 20 სანტიმეტრით ჩაიჩაჩოს, რომ მეორე დღეს მთელი უბანი 20 სანტიმეტრით ჩაჩაჩული შარვლით ივლის… ჩვენთან გასნხვავებული აზრი იდევნება, ადამიანს, რომელიც ცოტათი სხვანაირად ფიქრობს მტრად აღიქვამენ, ან გოიმად, არ არანორმალურად.

საქართველოში ასევე არსებობენ სუპერ ნონ–კონფორმისტები; ადამიანები, რომელთა მიზანიც არის რაიმე განსხვავებული თქვან ან გააკეთონ… არა იმიტომ რომ ასე ფიქრობენ სინამდვილეში, არა, ისინი შეიძლება გეთანხმებოდნენ შენ, მაგრამ აუცილებლად უნდა თქვან განსხვავებული რამ, რადგან სწორედ ასე თუ გამოიჩენენ თავს.

საბოლოოდ ვიღებთ საზოგადოებას სადაც საკუთარი აზრი არავის გააჩნია: ერთ მხარეს გვყავს ხალხი, რომელსაც ფიქრი ეზარება და იღებს ყველაფერს რაც კი საზოგადოებაში მიღებულია, მეორე მხარეს კი ხალხი, რომლისთვისაც ეს ყველაფერი ცუდი და ბოროტებაა.

…ერეკლე მიდის ეკლესიაში დღეს, რადგან დედამისს უთხრა დათო ბიძიამ, რომ ეკლესიაში სიარული აუცილებელია, შემდეგ ერეკლე გამოდის ეკლესიიდან და მიდის უბნის ბირჟაზე, სადაც დგას და გამვლელ გოგონებს დასცინის, აგინებს და საკუთრ ანანისტურ ფანტაზიებს ახმოვანებს, რადგან ლევანი აკეთებს იგივეს… ლევანი კი “კაი ტიპია”.

საერთოდ ჩვენს ქვეყანაში არ არსებობს თაობათა ბრძოლა, უბრალოდ არ არის… ამაზე დიდი ტრაგედია კი ქვეყნისთვის არ შეიძლება რამე იყოს… გამოთქმა მაინც არ გვქონდეს: “ის ურჩევნია მამულსა, რომ შვილი ჯობდეს მამასა”.

შვილი კი როგორც უნდა ჯობდეს მამას, თუ ის მისი სარკისებური ანარეკლია?

მარტივი ოპერაცია: მამა – contol c / control v – შვილი.

21 წლის ღიპიანი ბიძები, რომლებიც ყანწებს ცლიან და ჯერ არ ამოსულ ულვაშზე კმაყოფილნი ისვამენ ხელს…

შემდეგ გიო მოიმარჯვებს ხელში გიტარას და იმ სიმღერას იმღერებს, რომელსაც ჯერ კიდევ მამამისი მღეროდა შორეულ სემდისიატ ტრეწიში, სოჭში გალიასთან და ნადეჟდასთან ერთად… უხ, რა დრო იყო.

… ერეკლე უკვე 17 წლისაა და დროა მამამ გადაწყვიტოს სად ჩააბაროს შვილმა, ერეკლეს კი უნდა მხატვრობა, მაგრამ მამა ექიმია და ერეკლეც ექიმი უნდა გამოვიდეს, მერე რა რომ ცოტა დებილია, სამაგიეროდ მამას კლინიკა აქვს და სამსახურს დააწყებინებს…

… ერეკლე უკვე 23 წლიდაა და დროა მამამ გადაწყვიტოს ვინ უნდა მოიყვანოს ცოლად შვილმა, ერეკლეს კი უყვარს ნათია, მაგრამ მამას ნინო მოსწონს, მერე რა რომ მახინჯია, სამაგიეროდ ნინოს მამა ყოფილი რაიკომის მდივანია…

… ერეკლე უკვე 40 წლისაა და დროა მარტო გადავიდეს საცხოვრებლად, მაგრამ დედის გარეშე რა ქნას? ნასკებს ვინ გაურეცხავს? ფაფას ვინ გაუმზადებს? გოგლი–მოგლიც ხომ უნდა საღამოობით?

… დღეს ერეკლე ძალიან ამაყი იყო, რადგან მისმა შვილმა პირველად გამოცალა ლიტრიანი ყანწი ისე რომ წვეთიც კი არ დატოვა.

“შენ გენაცვალე – წამოიყვირეს ერეკლეს მეგობრებმა – სუფთა მამამისია”.

ეგოიზმს რაც შეეხება: ეგ ცალკე სასაუბრო თემაა და ჩემი აზრით ყველაზე უკეთ ქართველების ეგოისტობა მანქანის მართვის დროს ვლინდება; მაგაზე კი ცალკე უნდა დავწერო, რადგან ეგ თემა პრაქტიკულად ამოუწურავია…

მატყუარა მატყუარა

რამოდენიმე წლის წინ სპორტულ გაზეთ “ლელო”-ში პირველად მოვკარი თვალი “მყვირალა” სარეკლამო განცხადებას, სადაც მავანი პიროვნება 16-19 წლის ბიჭებს (მაშინ მგონი ვაკმაყოფილებდი ასაკობრივ ცენზს) მასთან მისვლას, გასაუბრებას, საბუთების მიტანას და ის ჩვენ არგენტინის წამყვან კლუბებში სტაჟირებას და შემდგომში, თუ იქ თავს გამოვიჩენდით, იმ კლუბებში ჩარიცხვასაც გვთავაზობდა…

ჰო, მთავარი გამომრჩა: ყველანაირი ხარჯები საკუთარ თავზე ფეხბურთელს უნდა აეღო, იქნებოდა ეს მგზავრობის თუ საცხოვრებელი ხარჯები…

პირველივე წაკითხვისთანავე მივხვდი, რომ ამ განცხადების ავტორი მაინც და მაინც ვერ ერკვეოდა საფეხბურთო სისტემის მუშაობაში, ან ერკვეოდა მაგრამ უბრალოდ…. Aფერისტი იყო. წარმოუდგენლად მეჩვენა ის ფაქტი, რომ შესაძლებელია ასე მიხვიდე ვინმესთან, გაესაუბრო(!) და შემდეგ მან არგენტინის წამყვან (დიახ სწორედ ასე ეწერა) კლუბში წაგიყვანოს სავარჯიშოდ.

ეს განცხადება ძალიან დიდი ხნის მანძილზე ქვეყნდებოდა გაზეთ ლელოში, შემდეგ კი ერთ დღეს დაიბეჭდა ინტერვიუ ახალგაზრდა ქართველ ფეხბურთელთან, რომელიც წავიდა სტაჟირებაზე და ჩაირიცხა არგენტინის მესამე(!) დივიზიონის კლუბში, რომლის სახელიც არც კი მახსოვს, მგონი “დეპორტივო” ჰქონდა დასაწყისში…

სარწმუნო წყაროდან შევიტყე, რომ ის ბიჭები, რომლებიც მივიდნენ ამ პიროვნებასთან გასაუბრებაზე და გაიარეს იგი (რატომღაც რომ ჩაჭრილიყვნენ), წავიდნენ არა წამყვან კლუბში, არამედ საეჭვო რეპუტაციის პიროვნებასთან, რომლიც მათ პარკებსა და ეზოებში ავარჯიშებდა…

შემდგომში ამ პიროვნებამ საქართველოში ჩამოიყვანა დიეგო მარადონა. რა მოხდა შემდეგ მგონი ყველამ იცით, აშკარად არაპროფესიონალური მიდგომის გამო სტადიონი თითქმის ცარიელი იყო…

რამდენადაც მე ვიცი, თვითონ ორგანიზატორებს არ სჯეროდათ რომ დიეგო ჩამოვიდოდა, ხოლო როდესაც საკუთარი თვალით იხილეს აეროპორტში, მხოლოდ მაშინ “გაახსენდათ”, რომ მისთვის შეპირებული ფული არ ჰქონდათ და დაადეს კიდევაც ბილეთს 50 ლარი! და ეს დიდი დიეგოს საჩუქრად გამოგვიცხადეს, თურმე ასე უყვარხართ ქართველებიო…

საერთოდ ფეხბურთის ყურება მარადონას გამო დავიწყე, მაგრამ მეც კი დამენანა 100 ლარის (მარტო ხომ არ წახვალ) გადახდა იმაში, რომ არაფრის მომცემ ამხანაგურ (ესეც კი არ ქვია მაგას) თამაშში მენახა ღიპიანი დიეგო და ბებერი კანიჯა (რომელიც ჩვენ 25 წლის “ვეტერან” ფეხბურთელებს ათი თავი სჯობდა)…

სულ ახლახან იგივე პიროვნებამ მოიწადინა პელეს ჩამოყვანა და თბილისში 21-წლამდე ახალგაზრდული ნაკრებების ტურნირის ორგანიზება, სადაც ჩვენ გარდა ბრაზილიის, არგენტინის და ურუგვაის ნაკრებები ითამაშებენ. და დაიწყო და აღარ გაჩერებულა “ლელო”-ში სტატიები ამ ტურნირის შესახებ, რომელთა შინაარსიც ნელ-ნელა ოპტიმისტურ-მომწოდებლურიდან პესიმისტურ-მათხოვრულამდე დავიდა. ეს პიროვნება უკვე თვეებია გაზეთის ფურცლებიდან გვიმტკიცებს ამ ტურნირის აუცილებლობის შესახებ, პრეზიდენტსაც კი მიწერა უკვე ბარე ათჯერ, მაგრამ უშედეგოდ… თუმცა ის და ლელოს ჟურნალისტი (მგონი სულ ერთი და იგივე პიროვნება წერს) არ ნებდებიან.

სტატიებში ისევ იყო ნახსენები სიტყვა “სტაჟირება”, კერძოდ: ჩვენს ახალგაზრდულ ნაკრებში ვინც თავს გამოიჩენს, იმას სტაჟირებაზე არგენტინაში გავუშვებთო!!!! სტაჟირებაზე გავუშვებთ საქართვლეოს ახალგაზრდული ნაკრების ფეხბურთელებს?!! მათგან უეტესობა წამყვან ქართულ კლუბებში (დინამო, ზესტაფონი, ოლიმპი, ბაია, ვიტ ჯორჯია) ან უცხოურ გუნდებში თამაშობენ და მათ გაშვებას აპირებს ეს პიროვნება სტაჟირებაზე?!

და საერთოდ ძალიან საინტერესოა ამ გაგანია სეზონში, როგორ აპირებს ეს პიროვნება არგენტინის, ბრაზილიის ან ურუგვაის ახალგაზრდული ნაკრებების ჩამოყვანას?! ვინ გამოუშვებს ამ ფებურთელებს საქართველოში “რაღაც” ტურნირზე სათამაშოდ?! ამ ნაკრების ფეხბურთელები ან საკუთარი ქვეყნის მართლაც წამყვან ან კიდევ ევროპის სხვადასვხა გუნდებში თამაშობენ…

ასევე ეწერა, რომ ვიღაც არგენტინელი მწვრთნელი, ლუის სესარ მენოტის მიერ რეკომენდირებული, მზადაა ჩამოვიდეს ჩვენს ქვეყანაში, საინტერესო ფეხბურთელები შეკრიბოს, ჯერ აქ ავარჯიშოს და შემდეგ უფრო მაღალ დონეზე მოსამზადებლად არგენტინაში წაიყვანოს… და რომ მათი მიზანია 2014 წლისთვის ჩვენს ნაკრებს კადრები მოუმზადონ. არ ვიცი თქვენ როგორ ერკვევით ფეხბურთში, ან ფეხბურთის სისტემაში, მაგრამ ასეთი რამე წარმოუდგნელი კი არა, აბსურდია! აბსურდია რომ 4 წლის შემდეგ ნაკრების გამოსადეგი კადრი მომზადდეს გუნდში, რომელიც შეკრიბა ქუჩიდან ვიღაც საეჭვო რეპუტაციის არგენტინელმა და შემდეგ ტყე-პარკებში ავარჯიშა არგენტინაში.

ან საერთოდ ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ჩვენი საკუთარი საფეხბურთო სკოლები არ გვაქვს?! ან თუ ფეხბურთელი ნიჭიერია ევროპაში ვერ მიდის ჩვენი ქვეყნიდან?! აქამდე ნაკრებისთვის ფეხბურთელები არ გვყავდა და მხოლოდ არგენტინაში სტაჟირება თუ გვიშველის?! რა თქმა უნდა საფეხბურთო ინდუსტრია ჩვენთან ძალიან დაბალ დონეზეა, მაგრამ ისე ნამდვილად არაა საქმე, რომ ჩვენი ახალგაზრდული(!) ნაკრების ფეხბურთელებს სტაჟირება(!) სჭირდებოდეთ არგენტინაში. ევროპის ყველაზე სუსტი ნაკრების, სან მარინოს ფეხბურთელებიც კი შეურაცხყოფილები დარჩებოდნენ მსგავსი წინადადებით.

ძალიან სამწუხაროა, რომ მინიმუმ კვირაში ერთხელ, ჩვენი ქვეყნის წამყვან (და მგონი ერთადერთ) სპორტულ გაზეთში მსგავსი ტიპის პიროვნებას, რომ ეთმობა ტრიბუნა და ისიც გაუთავებლად ცდილობს ჩვენ “დაბოლებას” იმის შესახებ რომ თურმე ჩვენ ფეხბურთს მხოლოდ არგენტინაში სტაჟირება ან ახალგაზრდულ “ნაკრებთა” (რეალურად მაქსიმუმ მესამე-მეოთხე ნაკრებთა) ოთხთა ტურნირი თუ გადაარჩენს.

ამ ადამიანის განცხადებების წაკითხვის მერე მხლოდ ორი აზრი თუ მოგივა თავში: ის რაც დასაწყისში ვახსენე – ან საერთოდ ვერ ერკვევა ფეხბურთში და მიუხედავად ამისა მაინც გაუთავებლად ჩნდება გაზეთ “ლელო”-ს ფურცლებზე ან ერკვევა, მაგრამ აფერისტია და მიუხედავად ამისა მაინც გაუთავებლად ჩნდება გაზეთ “ლელო”-ს ფურცლებზე. ეს ყველაფერი კი იწვევს საბოლოოდ იმას, რომ კარგავ პატივისცემას როგორც მთლიანად გაზეთის, ასევე კონკრეტული ჟურნალისტების მიმართ.

 

დეფიციტი აზროვნებაში

საქართველო–ისრაელის მატჩის შემდეგ, პირველად ბოლო წლების მანძილზე არ მქონია პროტესტის გრძნობა ჩვენი გუნდის მიმართ. რა თქმა უნდა, წუნი ძალიან ბევრი იყო, მათ შორის ქართველებისთვის ასე საამაყო ტექნიკასთან დაკავშირებით, მაგრამ ყველაზე მთავარი მაგ დღეს იყო ის, რომ გუნდი ფეხბურთს თამაშობდა და არა ამ სპორტის სახეობის უნიჭო პაროდიას. გარდა ამისა იყო კიდევ ერთი პლუსი: ფეხბურთელები იბრძოდნენ. არამარტო გოგუა და დვალიშვილი, არა, მთელი გუნდი, ნუ იაშვილის გამოკლებით, რომელიც რამოდენიმეჯერ აშკარად მოერიდა ორთაბრძოლას.

თუმცა თამაში ალბათ ყველამ იხილეთ, ამიტომ მოკლედ გამოვყოფ რამოდენიმე მომენტს რაც მომეწონა ან არ მომეწონა.

მომეწონა დაცვის მწყობრი თამაში, ასათიანის მშვენიერი უნარი წინასწარ გათვალოს მოწინააღმდეგის სვლები, ამისულაშვილის კარგი დაზღვევები, რევიშვილის დამაჯერებელი თამაში, ლობჟანიძის გონივრული მოქმედებები (რითიც ადრე არ გამოირჩეოდა, ძალიან ხშირად აკეთებდა იმას, რაც აშკარად არ გამოსდიოდა, მაგალითად მისი აქილევსის ქუსლი: შეტევაში გადასვლა და ჩაწოდება), ხიზანიშვილის მართლაც რომ ბრწყინვალე თამაში საყრდენად (ეს აშკარად ქეცბაიას აღმოჩენაა), მომეწონა დვალიშვილის ბრძოლა და ბურთის დაჭერა…

ყველაზე კარგი მაინც გუნდის თამაში იყო დაცვაში, რაშიც მხოლოდ დაცვის ხაზს არ ვგულისხმობ, არამედ მთელი გუნდის მოქმედებას მაშინ როდესაც ბურთი აქვს მოწინააღმდეგეს, არავინ დარბოდა ზედმეტს, მთელი გუნდი მწყობრად მოძრაობდა, ერთი–ორი მომენტის გარდა მშვენივრად მუშაობდა ურთიერთდაზღვევა, მცველებს და ნახევარმცველებს შორის არი იყო უფსკრული, როგორც ადრე…

არ მომეწონა კალაძის და კობის თამაში, კალაძე კიდევ გასაგებია, ძალიან დიდი ხანია არ უთამაშია და არც არის გასაკვირი, რომ რამოდენიმეჯერ პოზიცია აშკარად დაკარგა. კობის ასე ხშირად დაბნევას კი მხოლოდ და მხოლოდ ცენტრალური ნახევარმცველის პოზიციაზე თამაშის დავიწყებას თუ დავაბრალებ;  არ მომეწონა ის, რომ ასათიანს ბოლოს არამარტო ფეხიდან, თავიდანაც კი ეჭრებოდა ბურთი :), რა თქმა უნდა არ მომეწონა ლობჟანიძის ჩაწოდებები, ანანიძის კუთხურები და ზოგადად მთლიანად ყველაფერი რაც შეტევას ეხება, თუმცა იმედია ესეც დროსთან ერთად გამოსწორდება.

მოკლედ აშკარად დადებითად განმაწყო ამ ორმა თამაშმა და აქ საქმე ორ ფრეში სულაც არ არის, უბრალოდ კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, დიდი ხანია საქართველოს საფეხბურთო ნაკრებს, ფეხბურთი არ უთამაშია და რახან ბოლოს და ბოლოს ესეც გვეღირსა, მოდით დავიტოვოთ იმედი, რომ თანდათან ყველაფერში მოვუმატებთ, იქნება ეს მოქმედებები შეტევაში, თუ არაგონივრული პასები (მაგალითად ჩაკეტილი იაშვილისთვის ფლანგზე შორეული პასის გაკეთება), თუმცა რა შედარებაა ადრინდელთან, ამ ორ თამაშში სულ რამოდენიმეჯრ იყო ეპიზოდი, როდესაც ჩვენმა ფეხბურთელმა სულელური გადაწყვეტილება მიიღო და ადრე კი ლამის მთელი თამაში ალოგიკურობის ზეიმი იყო…

თუმცა, მოვრჩეთ ფეხბურთის სათამაში ნაწილზე და სხვას მივადგეთ, იმას, რამაც სათაური დაარქვა ამ პოსტს.

საერთოდ ქართველები ძალიან… როგორ ვთქვა… არარაციონალური ტიპები ვართ, ჩვენ არ გვიყვარს ფიქრი, შესაბამისად ლოგიკური გადაწყვეტილების მიღება, გვეზიზღება ერთმანეთი და არ გვაინტერესებს არავინ გარდა საკუთარი თავისა…

ჩემს გვერდზე იჯდა კაცი, ხანში შესული, რომელაც პირველივე წუთზე, როდესაც ჩვენმა რომელიღაც ფეხბურთელმა ბურთი დაკარგა დაახლოებით ასეთი რამ თქვა: “რას აკეთებ შენი დედა მოვტყან”, ოღონდ აგრესიულად კი არა, აი ისე, დაყვავებას რომ ეძახიან, ალერსიანად, მაგრამ ხმაში იმედგაცრუებაც ეტყობოდა, აი ცეზარს რომ ექნებოდა უკანასკნელი ამოსუნთქვის წინ, როდესაც ერთ–ერთ პაპსა ფრაზას ამბობდა…  შემდეგ მთელი თამაში ისე იქცეოდა თითქოს ქეცბაია იყო – ყველას კარნახობდა როგორ უნდა ეთამაშა და როდესაც  ჩვენები მის მოთხოვნებს  არ ასრულებდნენ (ისე უმეტესად სწორად კი კარნახობდა) უცბად “მოეფერებოდა”–ხოლმე.

ამ კაცის გარდა (რომელსაც თავისი გაჭირვებაც ეყოფოდა, კერძოდ აშკარა ნოსტალგია ჩვენი მენტალიტეტის და შეგნების დამანგრეველ საბჭოთა კავშირზე),  კიდევ უფრო ნერვების მომშლელეი სტადიონზე იყვნენ ახალგაზრდები… საერთოდ ვერ ვხვდები რატომ დადის ეს ხალხი ფეხბურთზე, აი უბრალოდ რატომ?  მათი ქცევა, საუბარი, მოქმედება, ყველაფერი საერთოდ, არ ტოვებს შთაბეჭდილებას, რომ ეს ხალხი ფეხბურთის საყურებლად, ან თუნდაც საკუთარი ქვეყნის საგულშემატკივროდ მოვიდა სტადიონზე. ჩემს უკან ერთი “ბალღი” საერთოდ ისრაელისკენ იყო მგონი 🙂 (არიან ეგეთი დეზლა ტიპებიც, ვითომ კაი მასტები)

მაგრამ არის კიდევ სამი რამ, რაც უბრალოდ ცუდი კი არა, გონებრივი პრობლემაა… ამ სამ რამეს, ადამიანების სამ ჯგუფად გავაერთიანებ.

პირველი: თამაშის დაწყებიდან გასულია 10 წუთი და ხალხი ჯერ კიდევ დადის ტრიბუნებს შორის.  რატომ?!  9 საათზეა თამაში, აწიე შენი ტრაკი ცოტა ადრე და მიდი რა ადრე სტადიონზე, შენ თუ არ გაინტერესებს, სხვას მაინც ნუ უშლი ნერვებს – თამაშის ყურება უნდა ადამიანს და არა შენი ზარმაცი ტრაკის.

მეორე: ვინც ინებებს და ადრე მოვა სტადიონზე – ადექი, დახედე ბილეთს და დაჯექი შენს ადგილზე! ნუ იკავებ სხვის ადგილს, რადგან ძალზედ დიდია შანსი, რომ ის დეგენერატი, რომელიც პირველ ჯგუფში შედის, მოვა და გაჩვენებს ბილეთს და დაახვიეო გეტყვის, შენ კიდევ უნდა ადგე და მაინც დაიკავო შენი ადგილი, რომელზეც მანამდე უნდა დამჯდარიყავი. ხოლო ადამიანი, რომელიც პატიოსნად მოვიდა სტადიონზე ადრე და დაიკავა თავისი ადგილი, უკვე არამარტო პირველი ჯგუფის  ხალხის ტრაკებს უყურებს თამაშის მაგივრად, არამედ მეორე ჯგუფის წევრებისასაც.

და მესამე: დაწყების არ იყოს, თამაშის დამთავრებამდე 10 წუთით ადრე წასვლა, მითუმეტეს მაშინ, როდესაც ანგარიშია 0–0 რა არის საერთოდ? მნიშვნელოვან საქმეზე ეჩქარებათ? ჩემს უკან მჯდარ “ბალღს” პოლემიკა ჰქონდა გამართული თავის მეგობართან, რომელიც კიბეებზე იდგა: ის ეხვეწებოდა წამოდიო, ეს მოიცადეო და ასე უყვიროდნენ ერთმანეთს 20 მეტით დაშორებულები.

თუ ვინმე, სამივე ჯგუფში შედის, წაიკითხეთ ამ ბლოგის პოსტი: “ადამიანები, რომელბიც უნდა მოკლა”, თქვენ 42–ე ნომერი ხართ 🙂

მაგრამ მიუხედავად ამ ყველაფრისა, არის კიდევ ერთი ადამიანი, რომელიც პირველ ადგილზეა ცუდ ადამიანებს შორის 🙂 შესაძლოა ის საერთოდ არ არსებობს, მაგრამ თუ არსებობს… “ბორის პაიჭაძის სახელობის ეროვნული სტადიონის კარიბჭეების გამგე” :))  ეგ არის ვინც არის, უსაზღვრო ძალაუფლების მქონე კაცია: უნდა გააღებს კარს, უნდა დაკეტავს 🙂

ადრე გახსოვთ ალბათ, ხალხი სტადიონზე საკუთარი ჯანმრთელობის რისკის ფასად შედიოდა, მათ შორის მეც, ამჯერად მგონი ყველა კარს აღებენ, მაგრამ  “ბორის პაიჭაძის სახელობის ეროვნული სტადიონის კარიბჭეების გამგეს” არ სძინავს – აუკრძალეს კარების დაკეტვა თამაშის დაწყებამდე?! არაა პრობლემა, დავკეტავთ დაწყების შემდეგ…

ვინმემ ამიხსნას, თუ შეუძლია, რატომ, უბრალოდ რატომ, გვხვდება ხალხს გასასვლელი კარი დაკეტილი? ჩამოდიხარ ტრიბუნიდან და ეზოში ჩასასვლელი კარი დაკეტილია. რატომ? იმ კარიდან რომ ჩავიდე ეზოში რამეს დავაშავებ? რატომ უნდა დავარტყა წრე სტადიონს და შევეტენო ხალხის მასაში და ასე ძლივს ჩავაღწიო ქვემოთ?

მოკლედ სტადიონზე წასვლა ერთი დიდი ნერვების გლეჯვაა, თუ იქ ფეხბურთის საყურებლად მიდიხართ და ტვინში ყველაფერი მოჭერილი გაქვთ.

პ.ს. ჰო, კიდევ ბილეთების კონტროლიორი იყო “მაგარი კაცი”, ბილეთების შემოწმებით რომ დაიღალა და ასე 20 კაცს რომ დაუქნია ხელი შედითო, ასე შემოვედი გადაუხეველი ბილეთით, საინტერესოა იმ 20–ში უბილეთო რამდენი იყო 🙂

პ.პ.ს “ადამიანები, რომლებიც უნდა მოკლა”, ნომერი 43 – ისინი ვინც სტადიონზე უბილეთოდ მიდიან.

მაზოხისტები ქართულ ფეხბურთში

საერთოდ მიღებული აზრია, რომ ქართული ფეხბურთი მკვდარია, უკვე ყარს და მას არაფერი ეშველება… არაა სიმართლისგან შორს ეს მოსაზრება, თუ მას ერთ წინადადებას მივამატებთ: არაფერი ეშველება, სანამ მასში მაზოხისტები, სადისტები და ონანისტები იმუშავებენ.

არ იფიქროთ ფედერაციაზე მქონდეს საუბარი, არა, ფედერაცია კიდევ სხვა თემაა, ამჯერად მინდა ქართული კლუბების შესახებ გესაუბროთ, კერძოდ იმ ოთხი კლუბის შესახებ, რომლებსაც პატივი ჰქონდათ წარედგინათ ჩვენი ქვეყანა ევროტურნირებზე: ოლიმპი, დინამო, ზესტაფონი და ვიტ–ჯორჯია.

თავიდანვე ვიტყვი, ერთადერთი გუნდი, ამ სიტყვის ყველანაირი გაგებით, ამ ოთხეულში არის “ზესტაფონი” – გუნდი, რომელიც რაღაცით მაინც მოგვაგონებს საფეხბურთო კოლექტივს, რომელსაც გააჩნია რაღაც მიზანი, ჩამოყალიბებული საკლუბო სტრუქტურა და განვითარების გეგმა. გუნდი, რომელმაც მთლიანად შეინარჩუნა ბირთვი, გაუშვა ორი ხოლო დაიმატა სამი ფეხბურთელი, რომლებიც აშკარად ჯობიან გაშვებულებს, ანუ აწარმოა გონივრული სატრანსფერო პოლიტიკა, შეინარჩუნა კოლექტივი და შედეგიც შესაბამისი აქვს: გუნდი მესამე ეტაპზეა და სულა არ გამოიყურება უშანსოდ უკრაინულ “კარპატი”–სთან დაპირისპირების წინ.

რაც შეეხება დანარჩენ სამს:

დინამოს კიდევ არაუშავს, რადგან ამ გუნდს აქვს ტრადიციები, აქვს სტადიონი, ბაზა… მოკლედ ყველაფერი, რომ განვითარდეს და უფრო მაღალ დონეზე ავიდეს, მაგრამ როგორც ჩანს მას არ აქვს მთავარი: ფული. რადგან მართლაც წარმოუდგენელია გუნდს ფული ჰქონდეს, ევროპის ლიგაზე ჰქონდეს სათამაშო და გუნდიდან გაუშვას ერთდროულად 5 ლიდერი, ხოლო მათ მაგივრად მხოლოდ ლევან ხმალაძე და ახალგაზრდა მეტრეველი დაიმატოს, შემდეგ გავიდეს ევროპაზე სათამაშოდ და განაცხადიც კი ვერ შეავსოს 18 ფეხბურთელით! სირცხვილია მოკლედ რომ ვთქვათ.

აი ის ხუთი ლიდერიც: გურამ და შოთა კაშიები, აკირემი, კრსტესკი და ჩიკვილაძე.  იმაზე, ხომ ლაპარაკიც ზედმეტია, რომ რომელიმე ეს ფეხბურთელი გუნდმა გაყიდა, რას ამბობთ ჩვენი გუნდები ხომ ქველმოქმედები არიან, რა ტრანსფერი, რის ტრანსფერი…

დავანებით დინამოს თავი, ავად თუ კარგად გუნდმა ორი ეტაპი გადალახა (სამართალი მოითხოვს აღნიშვნას, რომ დინამოს ძალიან გაუმართლა, რადგან ფლორაც და გეფლეც ძალზედ სუსტი გუნდებია) და ამჯერად მესამე საკვალიფიკაციო ეტაპზე გრაცის “შტურმს” უნდა შეხვდეს… წაგება და გავარდნა გარანტირებულია.

ვიტ–ჯორჯია – გუნდი, რომელსაც ასევე აქვს მკვეთრად ჩემოყალიბებული საკლუბო პოლიტიკა, რაც მდგომარეობს იმაში, რომ ის ზრდის საკუთარ ტალანტებს და შემდეგ ყიდის სხვადასვხა გუნდებში და მიუხედავად იმისა, რომ კლუბს ყოველწლიურად ტოვებენ ლიდერები, ის მაინც წამყვან პოზიციებზე რჩება საქართველოში.

თუმცა წელს ამ გუნდს აშკარად ზედმეტი მოუვიდა –  გაუშვა გუნდიდა, თანაც უფასოდ: ბედიაშვილი, რაზმაძე, კვახაძე, ჯაფარიძე, ბერიაშვილი (თანაც ყველა კონკურენტ ოლიმპში) და გიორგი დათუნაიშვილი. დამატებით კი არავინ დაუმატებია, შედეგი – 0:6 სახლში ბანიკთან, მორიგი სირცხვილი ვიტელებისგან (2:8 ვისლასთან ხომ გახსოვთ).

საინტერესოა, ასეთი შედეგი ძნელი განსაჭვრეტი იყო?! მგონი ვიტელების ხელმძღვანელობის გარდა ყველა ველოდით მსგავს დასასრულს, ან შეიძლება ისინიც ელოდნენ, უბრალოდ… ფეხებზე ეკიდათ.

მაგრამ ამ ოთხეულში არის მარგალიტი, სასწაული სახელად რუსთავის “ოლიმპი”.

მსოფლიოში არ არსებობს ოლიმპის მსგავსი გუნდი. გუნდი, რომელიც ყოველ 6 თვეში ერთხელ (!) მთლიანად ცვლის შემადგენლობას და ხანდახან მწვრთნელსაც კი. მერე კიდევ ვინმეს უკვირს, ყაზახეთის “აქტობე” როგორ გვიგებსო…

საქმეც მაგაშია ზუსტად, არ არის 30 მილიონიანი ბიუჯეტის მქონე აქტობე ოლიმპზე ძლიერი, უბრალოდ აქტობეს ყოველ 6 თვეში ერთხელ არ ტოვებს 10 ფეხბურთელი და მათ მაგივრად არ იყვანს მორიგ 10 ახალწვეულს.

ოლიმპის ხელმძღვენელების მსგავსი არაპროფესიონალები ალბათ მსოფლიოს არც ერთ ქვეყანაში არ არიან.  მათი ქმედება არ ჯდება არანაირ ლოგიკაში, აბსოლუტურად არანაირ ლოგიკაში, მათ მოქმდებებს საფეხბურთო კლუბის ხელმძღვანელთა მოქმედებასთან საერთო ძალზედ ცოტა თუ აქვს.

მოდით ჩამოვთვლი ოლიმპიდან წასულ და ოლიმპში მოსულ ფეხბურთელებს.

წავიდნენ: აკინო, ფრაგა, გველესიანი, გილაური, პავლე დათუნაიშვილი, ჭანტურია, მერლანი, გ. კვარაცხელია, მაჭავარიანი, ელოხი, ხუბუა (ეს ბიჭი 6 თვეში ერთხელ ახორციელებდა რეისს რუსთავი–ბოლნისი–რუსთავი), იმედაშვილი, ს. იაშვილი, რ. ჯიქია – 14 ფეხბურეთელი

მოვიდნენ: გეწაძე, ბოლქვაძე, ბათიაშვილი, ბედიაშვილი, რაზმაძე, კვახაძე, ჯაფარიძე, ბერიაშივლი, დოლიძე, გ. ნუგ. ჭელიძე, ქემოკლიძე, მოდებაძე – 12 ფეხბურთელი.

წარმოგიდგენიათ, რომ მსგავსი რამ განახორციელოს რომელიმე სერიოზულმა გუნდმა? რაღა სერიოზულმა, გუნდმა რომელიც საკუთარ თავს ოდნავ პატივს მაინც სცემს?

წარმოდიგინეთ ბარსელონამ გუნდიდა გაუშვა: მესი, პუიოლი, აბიდალი, მარკესი, დანი ალვეში, ვალდესი, პინტო, ბუსკეტსი, პიკე, მილიტო, ინიესტა, მაქსველი, იბრაჰიმოვიჩი და ვილია…( დაახლოებით იმაზე პოზიციის ხალხი ავარჩიე) თანაც ყველა უფასოდ(!)

ხოლო მათ მაგივრად, არანაკლები დონის (თუ ეს შესაძლებელია) 12 ფეხბურთელი დაიმატოს….  ალბათ მთელი სეზონის დასჭირდება გუნდს, რომ მართლაც კოლექტივს დაემსგავსოს.

რა თქმა უნდა ამ ყველაფრის გარდა, კიდევ უამრავი პრობლემაა ქართულ კლუბებში, რომელთა უმეტესობაც ისევ და ისევ არაპოფესიონალიზმთან არის კავშირში, არაპროფესიონალიზმთან, ან ელემენტალურად საქმის არცოდნასთან. სწორედ ამის გამო ხდება ის, რომ სახლში 0:6–ს ვაგებთ, ხოლო ყაზახები ისე გვიყურებენ, როგორც ჩვენ ვუყურებდით მათ 10 წლის წინ.

ბანალურია, მაგრამ ყველა ვითარდება, ყველა წინ მიდის, პრინციპში ცდილობს მაინც, მხოლოდ ჩვენ ვადგავართ დეგრადაციის გზას და ჯიუტად არ ვაპირებთ კურსის შეცვლას. თითქოს ამაზე უარესი რაღა უნდა იყოს, ევროპის საკლუბო რეიტინგში მხოლოდ 7 თუ 8 ქვეყანას ვუსწრებთ, მაგრამ… წინ კიდევ არის დასაპყრობი ახალი სიდაბლეები, გეშინოდეთ სან მარინო და ფარერებო, საქართველო მოდის!

ადამიანები, რომლებიც უნდა მოკლა:

წარმოგიდგენთ ჩემი აზრით იმ ადამიანთა სიას, რომელიც უნდა გაიყვანო გარეთ და ტყვია დაახალო :))

1. ყველა რელიგიური ფანატიკოსი.

2. ყველა ადამიანი, ვინც ამბობს რომ ფეხბურთი მოსაწყენი სპორტია, რადგან ხანდახან გოლიც კი არ გადის.

3. ყველა ადამიანი, ვისაც ბეისბოლი საუკეთესო სპორტი ჰგონია.

4. ყველა პოპ–მომღერალი.

5. ყველა პოპის მსმენელი.

6. ყველა, ვინც ერთხელ მაინც არის ბრიტნი სპირსის კონცერტზე ნამყოფი.

7. ყველა, ვისაც თავისი ეროვნების გამო, თავი განსაკუთრებული ჰგონია.

8. ყველა ადამიანი, ვისაც ჰგონია, რომ მზე დედამიწის გარშემო ბრუნავს.

9. ყველა, ვისაც მიქელანჯელო და ლეონარდო კუ–ნინძები ჰგონია.

10. ყველა, ვინც ქუჩაზე უადგილო ადგილას გადასვლისას ილანძღება, თუ მანქანამ არ დაუთმო

11. ყველა დედა, ვისაც ბავშვი, საბავშვო ეტლით, კოსტავაზე, ზოოპარკის წინ გადაჰყავს (ჩემი თვალით მაქვს ნანახი).

12. ყველა, ვინც ზემოდან გადადის ქუჩაზე, როცა 5 მეტრში ან შუქნიშანია ან მიწისქვეშა გადასასვლელი.

13. ყველა ადამიანი, ვისაც მართლმადიდებლობა მართმადიდებლობა ჰგონია.

14. ყველა პიროვნება, ვისაც ქრისტიანობა მხოლოდ მართლმადიდებლობა ჰგონია, ხოლო კათოლიციზმი და პროტესტანტიზმი არა.

15. ყველა პოეტი, რომლის კუმირიც კოტე ყუბანეიშვილია.

16. ყველა ქართველი ფეხბურთელი, რომელიც უცხოურ გუნდში გასინჯვის და დაწუნების შემდეგ ამბობს, რომ ყველაზე მაგარი იყო, ყველას მოეწონა, გააფრინეს და გაგიჟდნენ მასზე, მაგრამ პირობებზე ვერ მოილაპარაკეს. (90 პროცენტი გამოვა, თუ მეტი არა).

17. ყველა ასაკოვანი ადამიანი, ვინც ქუჩაში გოგოს თვალს გააყოლებს და მერე იტყვის: “რა აცვია, ფუ მაგის…” (გრცხვენოდეს ბაბუ/ბებო, შენი შვილიშვილის ტოლია).

18. ყველა ბიჭი, რომელიც ეკლესიაში იმისთვის მიდის, რადგან იქ მაგარი ნაშები დადიან (პირადად გამიგია მსგავსი ფრაზა) და თავს მორწმუნე ქრისტიანად თვლის.

19. ყველა 20 წლის და მეტის ადამიანი, ვისაც სჯერა რომ ღმერთი წვერებიან კაცია.

20. ყველა ფაშისტი.

21. ყველა რასისტი.

22. ყველა რეპერი.

23. ყველა ვინც ჯაზს უსმენს და არ აღიარებს სხვას არაფერს ჯაზის გარდა, რადგან ის ჯჯჯჯჯჯაზზზზზზზზზსსსს უსმენს და ზოგადად მაგარი ტიპია, იმიტომ რომ ჯაზს უსმენს.

24. ყველა ადამიანი, ვინც სერიალის ან კინოს გმირებს ბაძავს.

25. ყველა მორწმუნე, ვისაც ჰგონია, რომ 10 მცნება ქრისტემ დაწერა (ისევ და ისევ პირადად მომისმენია).

26. ყველა ადამიანი, ვისაც ეშმაკის არსებობის სჯერა.

27. ყველა ქართველი, რომლის საყვარელი პოეტიც გალაკტიონია, მაგრამ სულ 5 ლექსი თუ აქვთ წაკითხული.

28. საერთოდ ყველა ადამიანი, ვინც უმეტესობის აზრს ემხრობა, რადგან ეს უმეტესობის აზრია.

29. ყველა პირი, რომელიც ფიქრობს ან ამბობს, რომ “ლედ ზეპელინი”–ს წევრები სატანისტები იყვნენ.

30. ყველა, ვისაც სახლში “Franz Ferdinand”-ის პოსტერი ან მაისური აქვს და ამ ჯგუფის ერთი სიმღერაც არ იცის.

31. ყველა, ვისაც უყვარს ჯგუფი “ფრანც ფერდინანდი” და არ იცის ვინ იყო ფრანც ფერდინანდი.

32. ყველა, ვისაც ჰგონია, რომ პირველი ადამიანი ადამი იყო, ხოლო ევა ღმერთმა მისი ნეკნისგან გამოძერწა.

33. ყველა ადამიანი, რომელიც გულზე ხელს ირტყამს და ცრემლებს ღვრის საქართველოს სიყვარულის გამო, მაგრამ ომის დროს პირველი გარბის დასამალად.

34. ყველა ადამიანი, ვინც მიდის ცაგარელთან, რათა რჩევა ან თავისი მომავლის შესახებ ჰკითხოს.

35. ყველა გოგო, რომლის ერთადერთი მიზანი და სურვილიც ცხოვრებაში არის გათხოვება (დავრჩით ქართველები სუსტი სქესის გარეშე).

36. ყველა ბიჭი, რომელიც ქუჩაში მოდის, ცალი ხელი გოგოზე აქვს გადახვეული, ხოლო მეორეში ლუდის ბოთლი უჭირავს.

37. ყველა გოგო, ვიზეც ასეთ ბიჭებს ხელი აქვთ გადახვეული.

38. ყველა, ვინც ქუჩაში სიგარეტს გთხოვს.

39. ყველა ქალი მძღოლი, რომელიც სარკეში მარტო მაშინ იყურება, როცა უნდა გაიგოს თმა ხომ არ აეჩეჩა.

40. ყველა აფთიაქის გამყიდველი, რომელსაც ეცინება ან ეღიმება, როცა პრეზერვატივის ყიდვა გინდა.

to be continued…

41. ყველა ქართველი, რომელიც ლაპარაკის დროს ინგლისურ სიტყვებს ხმარობს, არადა მისი ქართული სინონიმი იცის.

გაგრძელება იქნება… 🙂