Category: პოლიტიკა


Bwin

თავიდანვე აღვნიშნავ, რომ ქვემოთ ჩამოყალიბებული პოზიცია მხოლოდ ჩემს სუბიექტურ აზრს წარმოადგენს, რომელსაც შესაძლოა დაეთანხმოთ, შესაძლოა არა, მაგრამ თემა განსასჯელად ნამდვილად ღირს…

 

მოგეხსენებათ, საქართველოს პარლამენტმა პირველი მოსმენით მიიღო კანონი, ქვეყანაში აზარტული თამაშების რეკლამების აკრძალვის შესახებ. ეს ნიშნავს იმას, რომ აიკრძალება ყველა სახის რეკლამა, რომელიც ტოტალიზატორს, პოკერს ან რამე სხვა სახის აზარტულ თამაშს პოპულარიზაციას გაუწევს. როგორც ამბობენ, გეგმაშია აზარტული თამაშების აკრძალვაც, რაც თუ სიმართლეს შეესაბამება, ბევრ არასასიამოვნო გვერდით მოვლენას გამოიწვევს…

 

მაგრამ, ჯერ რეკლამის აკრძალვით დავიწყოთ:

რეალურად, რეკლამის მთლიანად აკრძალვა დიდ შედეგს არ მოიტანს, რადგან “ონლაინ ბეთინგის” საიტების შესახებ ისედაც ყველამ ყველაფერი იცის. სამაგიეროდ, რეკლამის აკრძალვით, სერიოზული პრობლემები შეექმნებათ იმ ტელეკომპანიებს, რომლებიც სპორტულ რეპორტაჟებს აწარმოებენ, ხოლო ამ რეპორტაჟების სპონსორები აზარტული თამაშების წარმომდგენი კომპანიები არიან. სპორტული ღინისძიების დაფინანსება, სწორედაც რომ ტოტალიზატორების საქმეა და ეს მთელ მსოფლიოში აპრობირებული მეთოდია. მაგალითად, ტელეკომპანია “ევროსპორტზე” ყოველდღე გადის სხვადასხვა ტოტალიზატორის თუ ონლაინ პოკერის საიტის რეკლამა.

 

ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ერთ-ერთი ასეთი საიტი თვით მადრიდის “რეალის” სპონსორი გახლავთ.

 

ნაცვლად რეკლამის მთლიანად აკრძალვისა, უპრიანი იქნება სხვადასხვა შეზღუდვის შემოღება, მაგალითად:

1. აიკრძალოს რეკლამა ქუჩებში, ბანერებზე, ავტობუსებზე და ა.შ.

2. ყველასთვის ხელმისაწვდომ არხებზე (“საზოგადოებრივი მაუწყებელი”, “რუსთავი 2”, “იმედი” და ა.შ.) აიკრძალოს აზარტული თამაშების რეკლამა, თუ “ონლაინ ბეთინგის” ესა თუ ის კომპანია, რომელიმე სპორტული ღონისძიების სპონსორი არ არის.

 

სამაგიეროდ:დაშვებული იყოს სპორტული ღონისძიების სპონსორული სახის რეკლამა, ანუ აზარტული თამაშების კომპანიების რეკლამა დაშვებული იყოს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ესა თუ ის კომპანია რაიმე სახის სპორტული ღონისძიების ან გადაცემის სპონსორია.

 

ამით საკმაოდ კარგ შედეგს მივიღებთ, რადგან:

ტოტალიზატორები იძულებულნი გახდებიან სპორტული კლუბები, სპორტული გადაცემები, ტრანსლაციები და ღონისძიებები დააფინანსონ, რაც ქვეყანაში სპორტის პოპულარიზაციას ხელს კიდევ უფრო მეტად შეუწყობს.

 

მოგეხსენებათ, ქართული სპორტული კლუბები (საფეხბურთო, სარაგბო, საკალათბურთო და ა.შ) სპონსორებით განებივრებულნი არ არიან. ასეთი შეზღუდვის პირობებში, ტოტალიზატორებს თუ “ონლაინ ბეთინგის” სხვა კომპანიებს სპორტული კლუბების თუ გადაცემების გარდა, სხვა სეგმენტი არ დარჩებათ და იმ თანხებს, რასაც ჩვეულებრივ, “პრაიმთაიმ” სატელევიზიო რეკლამაში იხდიან, ამ მიმართულებით გადაისვრიან. ეს ყველაფერი კი ქართული სპორტული კლუბებისთვის დამატებითი შემოსავლის წყარო გახდება, რაც სპორტული დონის ზრდას გამოიწვევს.

 

ვარიანტი საკმაოდ ბევრია და საერთაშორისო გამოცდილებაც ძალიან მდიდარი. როგორც მინიმუმ, ამ თემაზე მსჯელობა და საუბარი ღირს. ჩემი აზრით, ასე ერთბაშად ასეთი გადაწყვეტილების მიღება და რეკლამების მთლიანი, უალტერნატივო აკრძალვა, როგორც მინიმუმ უპასიხისმგებლო საქციელია…

 

რაც შეეხება აზარტული თამაშების მთლიანად აკრძალვას: დავიწყოთ იმით, რომ აზარტული თამაშების აკრძალვით, აზარტული თამაშები არ გაქრება, უბრალოდ, ეს საქმიანობა არაკანონიერი იქნება, თორემ აზარტული თამაშები იყო, არის და ყოველთვის იქნება. ეს ადამიანი ბუნებაში ზის და მისი განუყოფელი ნაწილია. ორი მეგობარი ერთმანეთს სახინკლეზე რომ ენიძლავება, ეგეც კი აზარტული თამაშია.

 

პროსტიტუცია და ნარკოტიკების მოხმარება აკრძალულია, მაგრამ საქართველოში უამრავი ნარკომანია და ისეთი დაწესებულებაც საკმაოდ ბევრია, სადაც ფულით სექსუალური მომსახურების ყიდვა შეიძლება. დარწმუნებული ვარ, ამ დაწესებულებებით ის პარლამენტარებიც სარგებლობენ, რომლებსაც აზარტული თამაშები და პროსტიტუცია ამორალურად მიაჩნიათ.

 

რაც შეეხება იმ პროცესებს, რაც აზარტული თამაშების უკანონოდ გამოცხადებას მოჰყვება: აზარტული თამაშების მთლიანად აკრძალვა, პირველ რიგში გამოიწვევს ე.წ. “ხელზე გამაზვის” მოყვარულთა მომრავლებას. ყველა ის ადამიანი, ვისაც ტოტალიზატორში ფსონის გაკეთების საშუალება არ ექნება, არალეგალურ ფსონებს მიმართავს, რაც თავის მხრივ, ბევრ კრიმინალურ შემთხვევას გამოიწვევს. კვლავ დაბრუნდება ე.წ. “პოსლეზე” გაკეთებული ფსონები, რაც ადრე თუ გვიან, ორ მოთამაშე ადამიანს შორის დაპირისპირებას გამოიწვევს, შესაბამისად მოიმატებს კრიმინალი.

 

სასაუბრო ლექსიკონში კვლავ დაბრუნდება ტერმინები: “თავანი”, “ფუფლო”, “გაკატავება”, “ფულის ამოღება” და ასე შემდეგ.

 

შეხედეთ აზიის იმ ქვეყნებს, სადაც ტოტალიზატორები აკრძალულია – ამ ქვეყნების მიწისქვეშა, არალეგალურ ტოტალიზატორებში მილიონობით დოლარის ფსონი კეთდება, მილიონობით დოლარის “შავი ფული” “თეთრდება” და ამ ტოტალიზატორების მეშვეობით, ათასობით საფეხბურთო თუ სპორტის სხვა სახეობის მატჩების მანიპულირება ხდება.

 

კანონის ფარგლებში მოქცეული აზარტული თამაშები, უკანონო, იატაქვეშა აზარტულ თამაშებთან შედარებით, ყველასთვის კარგია, რადგან:

1. სხვადასხვა კომპანიაში დასაქმებულია უამრავი ადამიანი.

2. სახელმწიფო ბიუჯეტში საკმაოდ დიდი თანხა შედის და ფულის “გათეთრების” გზები შეზღუდულია.

3. საკმაოდ ბევრი ადამიანი ასეთი გზით ოჯახს არჩენს და უმუშევრობის ისეთი დონის პირობებში, როგორიც დღეს საქართველოშია, მათთვის ფულის შოვნის ამ გზის წართმევა, პრაქტიკულად საშიმშილოდ გაწირვის ტოლფასია.

 

რაც შეეხება იმ ადამიანებს, რომლებმაც აზარტული თამაშებით თავი დაიღუპეს: პირველ რიგში, გაურკვეველია რამდენ ადამიანზეა საუბარი და რა იგულისხმება “თავის დაღუპვაში”.

 

მეორე: “თავის დაღუპვა” და დიდი ქონების წაგება, არალეგალურ ტოტალიზატორში უფრო იოლია, ვიდრე ლეგალურ, ონლაინ ტოტალიზატორში, სადაც ადამიანი მხოლოდ იმ ფულს ხარჯავ, რომელიც ფიზიკურად გაგაჩნია

 

და მესამე: ტოტალიზატორების და ონლაინ პოკერის აკრძალვის შემდეგაც, ასეთი ადამიანები მაინც გამოჩნდებიან და თავს, თუნდაც იგივე ე.წ. “ხელზე ფსონით” ან სხვა არალეგალური გზით დაიღუპავენ.

 

რაღა შორს წავიდეთ და ისევ ნარკომანიის თემას მივუბრუნდეთ: საქართველოში ნარკოტიკი აკრძალულია, მაგრამ მისი საშუალებით ძალიან ბევრი დაღუპული ახალგაზრდის გახსენება შეიძლება. როგორც ჩანს, აკრძალვა პრობლემის მოგვარების საშუალება არ არის, ეს უბრალოდ “სირაქლემის პოზის” მიღების მცდელობაა და რეალური პრობლემისგან თავის არიდების საშუალებაა.

 

გასაგებია, რომ აზარტული თამაშების ასეთი ხელმისაწვდომობა, “აზარტულ” ადამიანებს, ე.წ. “გემბლერებს”, ფულის წაგებაში ხელს უწყობს, მაგრამ შეზღუდვების შემოღება აქაც შეიძლება. მაგალითად: ე.წ. “შავი სიის” შემოღება, სადაც ის ადამიანები მოხვდებიან, ვინც აზარტულ თამაშებში დიდი თანხებს აგებს. სიაში საკუთარი თავის შეტანა თავად იმ ადამიანს უნდა შეეძლოს, რომელსაც აღარ უნდა აზარტული თამაშების თამაში, მაგრამ ამ საქმიანობას თავს ვერ ანებებს.

 

“შავ სიაში” მოხვედრის შემთხვევაში, ამ პიროვნების პირადობის დამადასტურებელი მოწმობით რეგისტრირებული ანგარიში უნდა გაუქმდეს და მას, ცხოვრების ბოლომდე, არც ერთ აზარტული თამაშების საიტზე რეგისტრაციის საშუალება არ უნდა მიეცეს.

 

კანონით განისაზღვროს ასევე სასჯელი იმ ადამიანებისთვის, რომლებიც “შავ სიაში” შეტანილ პიროვნებას, საკუთარი ანგარიშით აზარტულ თამაშებში მონაწილეობის მიღების საშუალებას მისცემენ.

 

ასეთ საკითხებში, ბევრად უფრო მეტი კომპეტენტური ადამიანის, მათ შორის ფქიქოლოგების ჩართვაც არის საჭირო. საჭიროა კამათი და საუბარი, რათა ყველაზე სწორ და მართებულ გადაწყვეტილებამდე მივიდეთ.

 

“ჩემმა მეზობელმა ფული წააგო” – დამაჯერებელი არგუმენტი არ არის.

 

საბოლოოდ, რომ შევაჯამოთ.

 

აზარტული თამაშების აკრძალვის შესახებ კანონის მიღება გამოიწვევს:

 

1. უამრავი სამუშაო ადგილის გაქრობას – დაახლოებით 7-8 ათასი ადამიანი დაკარგავს სამსახურს.

 

2. ბევრი ადამიანი დაკარგავს პურის ფულს და ოჯახის რჩენის საშუალებას. არ დაგავიწყდეთ, რომ გინდ ტოტალიზატორი და გინდ პოკერი, ადამიანისგან ცოდნასდა ფიქრს მოითხოვს და თუ ერთის ან მეორე თამაში იცი, წაგებაში არასდროს დარჩები, განსხვავებით იმავე ლოტოსგან და ლატარიისგან (რომლებსაც არაფერს ერჩიან), სადაც ადამიანი მთლიანად შემთხვევითობაზე არის დამოკიდებული.

 

3. დაბრუნდება “ხელზე გამაზვის” ინსტიტუტი, შეიქმნება უამრავი მიწისქვეშა და არალეგალური ტოტალიზატორი თუ პოკერ-კლუბი. მკვეთრად გაიზრდება კრიმინალური შემთხვევების რაოდენობა წაგებულ და მოგებულ მხარეებს შორის.

 

4. სახელმწიფო დაკარგავს საკმაოდ დიდი შემოსავალს, რომელსაც ტოტალიზატორებისგან თუ სათამაშო კლუბებისგან გადასახადების სახით იღებს.

 

5. “თავის დაღუპვა”, სახლის თუ მანქანის წაგება გაცილებით იოლი გახდება, რადგან ონლაინ პოკერსა თუ ტოტალიზატორში სახლს, მანქანას ან უთოს ვერ წააგებ, სამაგიეროდ ეს შესაძლებელია არალეგალური ტოტალიზატორში.

 

იმაზე, რაც ზემოთ დავწერე, კამათი შეიძლება და სასურველიც არის. მე, უბრალოდ ჩემი პოზიცია და დამოკიდებულება გამოვხატე, რაც დარწმუნებული ვარ, ბევრი ადამიანის პოზიციას ემთხვევა, მაგრამ ბევრისაც ეწინააღმდეგება, რაც აბსოლუტურად ნორმალურია, რადგან ეს არის საკითხი, რომელზეც ყველას ერთგვაროვანი დამოკიდებულება ვერ ექნება და დემოკრატიულ საზოგადოებაში, რომლის აშენებასაც აგერ უკვე წლებია ვცდილობთ, ფასი სწორედ გასნხვავებულ მოსაზრებას, განსხვავებულ პოზიციას, ურთიერთპატივისცემას და მნიშვნელოვან საკითხებზე მსჯელობას აქვს.

 

პ.ს. დარწმუნებული ვარ, კაცობრიობის ისტორიაში სიყვარულისგან უფრო მეტი ადამიანია მკვდარი და დაღუპული, ვიდრე ტოტალიზატორისგან თუ პოკერისგან. ბარემ სიყვარულიც ხომ არ ავკრძალოთ?

მოკლედ, პოსტი დიდი ხანია არ დამიწერია, ამიტომ არც კი ვიცი საიდან დავიწყო, უბრალოდ საქმეზე გადავალ, თუმცა მანამდე ერთს დავამატებ: ეს პოსტი, რა თქმა უნდა არ ეხება ყველას, არსებობენ გამონაკლისებიც, მაგრამ გამონაკლისი რასაც ამტკიცებს კარგად იცით…

დასაწყისში აღვნიშნავ, რომ  იქიდან გამომდინარე, რის თქმასაც ქვემოთ ვაპირებ, გავხდი აბსოლუტურად აპოლიტიკური და პესიმისტი ადამიანი, შესაბამისად არც ერთ პოლიტიკურ პარტიას მხარს არ ვუჭერ და სულ ფეხებზე მკიდია ვინ მოიგებს და რას მოიგებს, რადგან ჩემი ღრმა რწმენით ამ ქვეყანას მაინც არაფერი ეშველება. სამწუხაროა, რომ ვცხოვრობთ ისეთ ქვეყანაში, სადაც აზრის გამოთქმისას ამის დამატება გიწევს, რადგან თუ ვინმეს საწინააღმდეგო აზრი გამოთქვი, აუცილებლად მტრად და მოღალატედ გაღიარებენ, თან არ აქვს მნიშვნელობა “ბარიკადის” რომელ მხარს ხარ.

ახლა კი გადავალ საქმეზე:

ადამიანი, რომელსაც ცხოვრაბაში აქვს ინტერესები და ცდილობს ეს ინტერესები გაამრავლოს, ყოველთვის ისწრაფვის რაიმე ახალის შეცნობისკენ, მას სურს, რომ გაიგოს უფრო მეტი და სურს, რომ განვითარდეს. წლების მატებასთან ერთად, იზრდება ანალიტიკური აზროვნების უნარიც (წესით ასე უნდა იყოს, თუმცა გამონაკლისებიც უხვად არის), შესაბამისად, რაც უფრო ბერდები, მით უფრო მეტს ხედავ და მეტს აღიქვამ.

როდესაც ახალგაზრდა ხარ შედარებით ნათელ ფერებში ხედავ ყველაფერს, მათ შორის ადამიანებსაც, გჯერა მათი სიკეთის, პატიოსნების და კიდევ ათასი სისულელის, მაგრამ გადის წლები და წარმოდგენები ადამიანებზე იცვლება, მითუმეტეს თუ ისეთ ქვეყანაში ცხოვრობ, როგორიც არის საქართველო.

ნამდვილად არ დავიწყებ იმის მტკიცებას, რომ საქართველო არის ყველაზე ცუდი ქვეყანა ან ქართველები ყველაზე ცუდი ხალხი ვართ, არა, ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ ასეთი შეხედულებები ყოველთვის სუბიექტურია და თან სტერეოტიპული, მაგრამ ჩემი სტერეოტიპულ–სუბიექტური გადმოსახედიდან, მე არ მომწონს ეს ქართველი ხალხი…

ოდითგანვე მიჩნეულია, რომ ქართველები სტუმართმოყვარე, კეთილი, პატიოსანი, ვაჟკაცი და თავმოყვარე ხალხია. ბავშვობიდან მესმოდან მოწოდებები: რაც მაგრები ვართ, ქართველები ვართ; ერთად დავუდგეთ მტერს; იბერია გაბრწყინდება; მეცხრე ბლოკი გადაიწვა; ქართველები ცოტა ვართ და ერთად უნდა ვიყოთ და ასე შემდეგ. ბავშვობაში პატრიოტიზმით გაჯერებულს მჯეროდა ამ ლოზუნგების, მჯეროდა, რომ ქართველები ერთად უნდა ვიყოთ, დავეხმაროთ ერთმანეთს, მჯეროდა რომ ქართველებს გვიყვარს ერთმანეთი… გავიდა წლები და მივხვდი, რომ ქართველებს ერთმანეთი გვეზიზღება.

არაფერი უშლის ქართველს ნერვებს ისე, როგორც სხვა ქართველის წარმატება. არც ერთი სხვა ერის წარმომადგენელი არ ეზიზღება ქართველს ისე, როგორც სხვა ქართველი…

გავიდა წლები და მივხვდი, რომ ყველაფერი არის ტყუილი, ფარსი, მოჩვენებითი, ისეთი მცნებებიც კი, როგორიც არის სიმამაცე, სიყვარული, ვაჟკაცობა, ყველაფერი ბუტაფორიულია. ჩვენი მოქალაქეების თითქმის ყველა მოქმედება ნაკარნახებია ან კონფორმისტული მოტივებით, ან პირადი სარგებლის მოტივით, ან კიდევ იმით, რომ სხვებს დაანახოს რა კარგი ადამიანია.

თავმოყვარეობაც კი არჩევითია – თუ გაწყობს, რომ თავმოყვარე იყო, მაშინ გულზე მჯიღის ცემით გავარდები საკუთარი თავმოყვარეობის დასაცავად, ხოლო თუ სჯობს, რომ ჩუმად იყო და “თავზე დ**მა” გადაყლაპო, მაშინ ასეც მოიქცევი.

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ფასობს სიტყვები და არა საქციელი

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც თანამდებობზე მუშაობენ გაუნათლებელი, აბსოლუტურად არაფრის მცოდნე და უმაქნისი ადამიანები

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც რაღაცის არ ცდონა კარგ ტონად და კაი ტიპოდან მიიჩნევა

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში სადაც სიტყვები “კაი ტიპი” გამოიგონეს იმ ადამიანის აღსანიშნავად, რომელიც რეალურად ნოლია, უბრალოდ “კაი ტიპია”

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც იმისთვის, რომ მინისტრი გახდე საკმარისია მიტინგზე “რუპორი” ერთხელ მაინც დაიჭირო.

ჩვენ ვცხოვრობთ ბნელ, გაუნათლებელ ქვეყანაში, რომელიც ერთ–ერთი ბოლოა განათლების დონის მხრივ ევროპაში

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც შეიძლება ავტომობილით მგზავრობისას შენ გზაზე მიდიოდე, არ გაგატარონ და იქით შეგაგინონ

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ვერ იტანანენ განსხვავებულ აზრს

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ყველაფრის ეშინიათ

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც გოგოები მარტო გათხოვებაზე ფიქრობენ

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ქვეყნის ჩემპიონის ვინაობა აღმასკომზე ირკვევა

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც მოკვდა ჟურნალისტური ეთიკა.

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც თუ ნაციონალური მოძრაობის მხარდამჭრი არ ხარ, რუსეთის აგენტი, სამშობლოს მოღალატე და ბიძინას ფულზე გაყიდული ადამიანი ხარ

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყნაში, სადაც თუ ბიძინას მომხრე არ ხარ, აუცილებლად ხარ მიშისტი, ერის მოღალატე, ლაჩარი და ტრაკის მლოკველი

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც არ არსებობს საზოგადოებრივი სოლიდარობა

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში სადაც შეიძლება ქრისტეს სახელით გცემონ

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ყველა ყველაზე დიდი პატრიოტია

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც სამართალი არჩევითია

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ხალხს ჰგონია, რომ დემოკრატია არის მმართველობის ფორმა, რომლის დროსაც მხოლოდ კონკრეტულად მისი უფლებები უნდა იყოს გათვალისწინებული და სხვისი არავისი

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც ამა თუ იმ სამსახურში დასაქმებულნი არიან ადამიანები, რომლებსაც არ გაეგებათ საკუთარი საქმის, მასზე ბევრად უკეთესები კი ან სახლში ზიან პურის ფულის გარეშე, ან კიდევ მათხოვრულ ხელფასზე მუშაობენ

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში, სადაც დამინჯება საუკეთესო გამოსავალია, იქამდე სანამ პრობლემა შენ არ შეგეხება

ჩვენ ვცხოვრობთ ქვეყანაში სადაც უნიჭოები ყველაზე მეტად არიან დაფასებულნი და ნიჭიერები იკარგებიან უგზოუკვლოდ

კიდევ ათასი, ათი ათასი რაღაცის თქმა შეიძლება, მაგრამ ამას არც აქვს მნიშვნელობა. ის ყველაფერი რაც ამ ქვეყანაში ხდება, არის მხოლოდ და მხოლოდ ჩვენი ბრალი და მეტი არავის.

ზოგი მთავრობას აკრიტიკებს, ზოგი ოპოზიციას, არადა ქვეყანას ზუსტად ისეთი მთავრობა და ოპოზიცია ჰყავს, როგორსაც ხალხი იმსახურებს.

ჩვენთან არ არსებობოს სამოქალაქო საზოგადოება, ჩვენთან ერთი  ადამიანი, მეორეს გვერდში არ დაუდგება, თუ მას პრობლემა არ აქვს, ჩვენთან სამოქალაქო საზოგადოება კიდევ დიდ ხანს არ იქნება, რადგან ახლა, ამ მომენტში, 21–ე საუკუნის დასაწყისში ქართველს ყველაზე მეტად ქართველი ეზიზღება…

პ.ს. ამ პოსტის ბევრად უკეთ და გამართულად დაწერაც შეიძლებოდა, მაგრამ ერთი რომ წერა დიდად ისედაც არ მეხერხება, მეორე დიდი ხანია არაფერი დამიწერია და მესამეც, ალბათ პოსტის პათოსიდან გამომდინარე თავადაც მიხვდით, რომ მთლად ცივი გონებით ვერ ვმსჯელობ.

ძალზედ ბევრი გენიოსი გვყავს ამ ქვეყანაში, იმდენად ბევრი რომ თვლასაც ვერ აუდივართ…

ერთ–ერთო მათგანია ის ადამიანი ვინც მოიფიქრა ტელეკომპანია “იმედზე” “მომავის ქრონიკის” გაკეთება…

ეს რეპორტაჟი უმეტესობამ ან ნახა, ან კიდევ მისმა მეგობრებმა, ნათესავებმა, მშობლემა იხილეს, დაურეკეს და შეატყობინეს, რომ ომი დაიწყო… პირადად მე დედაჩემმა დამირეკა და როდესაც მითხრა, რუსეთი შემოვიდაო, ვერ ვიჯერებდი: “კი მაგრამ, ესე უბრალოდ როგორ შემოვიდა?! აშკარად არაფერი მოასწავებდა ამას, არც დაძაბულობა იყო…” ლიტერატურულ კაფესთან ვიყავი და შიგნით წყნარად მსხდომი, რატი ამაღლოებლი და ლაშა ბუღაძე დავინახე, რომლებიც 5 წუთში გამოვიდნენ იქიდან და ჩქარი ნაბიჯით გაემართნენ სადღაც, შემდეგ კი რადიო ჩავრთე, “იმედზე” გადავრთე და მოვუსმინე, მთელი მსოფლიო მუნდიალის დაწყბას ზეიმობსო, ცოტა კი დავიბენი, რა მუნდიალის, რის მუნდიალისთქო…

სახლში როცა მოვედი, ავდექი და  ვუყურე გადაცემას და ყურების დროს შევნიშნე რამდენიმე მომენტი, რომელზეც რატომღაც ყურადღება გავამახვილე:

1. ის რაც ყველამ შენიშნა: გადაცემას არსად ეწერა რაიმე განმასხვავებელი ნიშანი ჩვეულებრივი ქრონიკისგან, რაც ცოტა უცნაურია, რადგან არქივის სიუჟეტსაც კი აწერია დიდად “არქივი”, არადა სულ რაღაც 2 წუთით ადრე არის ნათქვამი რომ არქივია, ხოლო ეს გადაცემა კი მთელი ნახევარი საათი გრძელდებოდა და ერთხელაც კი არ გამოჩნდა, რომ უბრალოდ იმიტაცია იყო.

2. თუ დააკვირდით, ერთი მომენტი იყო, რამოდენიმე წამიანი: როდესაც ლაპარაკი იყო თბილისთან მიმდინარე ბრძოლებზე, გამოჩნდა სროლის კადრი, სადაც უამრავი ტყვია თუ ჭურვი იყო. კადრებში ღამე იყო, ზუსტად ისევე როგორც რეალურად მაგ დროს…

3. გადაცემაში სულ რამოდენიმეჯერ იყო ნახსენები ის, რომ გადაცემის გასვლის დროს იყო ზაფხული, ერთხელ “მუნდიალის” ხსენების დროს და მეორე უფრო ადრე, როდესაც თქვეს რომ რაღაც მოხდა 3 დღით ადრე, 7 ივნისს…

ასე რომ ფაქტია: იმათთვის ვინც ამ გადაცემას თავიდანვე არ უყურა, რეპორტაჟი იყო ძალზედ დამაჯერებელი და რეალური, ასე რომ პანიკა მოსახლეობაში სრულიად ბუნებრივია.

რეპორტაჟის მსვლელობისას ვიზუალური მინიშნების არარსებობა იმ ფაქტზე, რომ ეს არის იმიტაცია და არ არის რეალობა, მიმართულია იმისკენ, რომ იმ ადამიანმაც კი, ვინც იცის იმის შესახებ რომ თვალს ადევნებს გადაცემას და მომავლის ქრონიკების რეკონსტრუქციას, მთელი თავისი გონებით შეიცნოს და შეიგძნოს მომავალი საშინელება, შეეშინდეს მომავლის გამო, რადგან ეს ყველაფერი ძალზედ დამაჯერებელი და ეფექტურია, აბა ისე ხომ მთელი ეფექტი დაიკარგებოდა ეკრანის კუთხეში წითლად რომ ციმციმებდეს “იმიტაცია” ან “ეს არ არის რეალური მოვლენები”.

მთელი 30 წუთის განმავლობაში მხოლოდ ორჯერ ნახსენები მინიშნება ზაფხულზე, პანიკაში ჩავარდნილ ადამიანს შესაძლოა გამორჩეს, გამოეპაროს ასეთი მცირე დეტალი, ან ის, ჩამოვარდნილი ჭურვების ჩვენებისას, მოკლე სახელოებიანი მაისურები რომ ეცვა ხალხს (აგვისტოს ომის კადრები იყო), უბრალოდ ვერ შეამჩნიოს. მითუმეტეს, თუ არსად  წერია რომ ეს ყველაფერი მართლა არ ხდება და გეუბნებიან თბილისთან ბრძოლა მიდისო, გაჩვენებენ კადრებს, სადაც ჩანს ბრძოლის მომენტები, ტყვიები, ჭურვები და ღამეა, ისევე როგორც მაგ დროს რეალურად თბილისში და წამყვანი გეუბნება, აი ეს კადრებიცო! ის კი, როდესაც ამბობს: “მუნდიალის დაწყებას ზეიმობს მთელი მსოფლიო”, შეიძლება ვერც გაიგო პანიკის გამო, შესაძლოა იფიქრო წამყვანია პანიკაში და რაღაც აურიაო, ან კიდევ ზუსტად მაგ მომენტში ჩემოდნებს ალაგებდე და გარბოდე სადმე თბილისიდან შორს…

ამ გადაცემის მიზანი მგონი ისედაც გასაგებია ყველასთვის, ის რასაც ჩვენი  ხელისუფლება უკვე წლებია აკეთებს: მტრის ხატის შექმნა, ყველაფრის მისთვის გადაბრალება, მოვლენების შესაძლო განვითრების მიმართ შიშის დანერგვა, პანიკის დათესვა და ასე შემდეგ.

ბურჯანაძის და ყველა ოპოზიციური პარტიის მტრებად და მოღალატეებად წარმოჩენა და მიუხედავად იმისა, რომ ეს იყო ვითომ შესაძლო მომავლის წინასწარმეტყველება, ეს ფაქტი მაინც სადღაც დაილექება ადამიანის ქვეცნობიერში.

არჩევნებში თუ მოიგებებ ნაციონალები, ხოლო ოპოზიცია გაპროტესტებას მოინდომებს, კარგად დაფიქრდებით ამის მერე, წახვიდეთ თუ არა მიტინგზე და თუ მაინც წახვედით და იქ ხელისუფლებამ ჯარი მოგისიათ ან გესროლათ, ნუ გაუწევთ წინააღმდეგობას ან ნუ გამოთქვამთ აღშფოთებას, გახსოვდეთ ბურჯანაძე და რუსეთი…

აი ესეთი იყო ამ გადაცემის პათოსი ჩემი აზრით… საინტერესო კი ისაა, რომ საბოლოოდ ამ გადაცემის შემდეგ სწორედ ბურჯანაძე და ნოღაიდელი გამოვიდნენ კარგი ტიპები, ხოლო ხელისუფლება და “იმედი” სრულ იმპოტენტ–დეგენერატებად გამოჩნდნენ…

იმავე ბურჯანაძეს ან ნოღაიდელს სრული უფლება აქვთ სასამართლოში უჩივლონ ტელეკომპანია “იმედს”, ისევე როგორც ყველა იმ მოქალაქეს, რომელმაც ამ გადაცემის ყურების შედეგად მიიღო ფიზიკური ან ფსიქოლოგიური ტრავმა.

ჭეშმარიტად მიაღწია თავის ჩაფიქრებული მიზანს ამ გადაცემის ავტორმა, ვერაფერს იტყვი, გენიოსია… სამწუხაროდ ბევრი მსგავსი გენიოსი გვყავს ამ ქვეყანაში… თუნდაც ის დადგმული გენიალური შოუ გაიხსენეთ, რუს ჯარისკაცებს რომ მიუვარდა ჩვენი მამაცი პრეზიდენტი…

და ბოლოს, შეიძლება ვცდები, მაგრამ მგონი ამ გადაცემას თავისუფლად შეიძლება მივანიჭოთ დეზინფორმაციის კატეგორია. დეზინფორმაციის, რომელიც გავლენას ახდენს ადამიანის სულიერ სიმშვიდეზე და იწვევს მასობრივ პანიკას (ფაქტია, რომ პანიკა გამოიწვია და იმის მტკიცება, რომ არ უნდა გამოეწვია არის სრული უგუნურობა). ეს კი მგონი სამართლის მიხედვით დასჯადი ქმედებაა. ნორმალური ქვეყანა რომ ვიყოთ, არამგონია ის ხალხი ვინც პასუხისმგებელია ამ გადაცემაზე, ადეკვატურად არ დასჯილიყვნენ, მაგრამ ეს ხომ საქართველოა, ჭეშმარიტი გენიოსების ქვეყანა

p.s. ამბობენ, რომ 55 წლის ქალი გარდაიცვალა გულის შეტევით, ბიჭი ჰყავდა ჯარშიო… ბრავო მაესტრო, ბრავო…