ფეხბურთის მოყვარულებს მოგეხსენებათ, რომ ბილბაოს “ატლეტიკში”, ამ გუნდის მთელი ისტორიის განმავლობაში, მხოლოდ ბასკი ფეხბურთელები თამაშობენ. ეს არის მთავარი მიზეზი, რის გამოც “ბილბაოს” ბოლო წლებში ტიტულების მოგება ძალიან უჭირს. სულ ცოტა ხნის წინ, “ბარსელონასთან” მოპოვებული გამარჯვების შედეგად მოგებული ესპანეთის სუპერთასი მათი პირველი ტიტული იყო ბოლო 31 წლის განმავლობაში.
ადრე, როდესაც ფეხბურთში ამხელა თანხები არ ტრიალებდა და კლუბებიც ლეგიონერებით არ იყვნენ გავსებული, “ატლეტიკისთვის” წარმატების მიღწევაც გაცილებით იოლი იყო. ამიტომაც გახდა “ბილბაო” 8–ჯერ ესპანეთის ჩემპიონი და 23–ჯერ ესპანეთის თასის მფლობელი, თუმცა 1984 წლიდან 2015 წლამდე ვერაფერი მოიგო.
მართალია, “ატლეტიკს” ძალიან ბევრი ფარმ–კლუბი ჰყავს, სკაუტების სისტემაც სერიოზულად მუშაობს, ისევე როგორც ახალგაზრდული აკადემია (ლეზამა), მაგრამ დიდი წარმატებებისთვის ეს თანამედროვე ფეხბურთში საკმარისი უკვე აღარ არის. თუმცა…
რა მოხდებოდა, ყველა ბასკი ფეხბურთელი “ატლეტიკში” რომ თამაშობდეს? მოგეხსენებათ, “ატლეტიკის” გარდა, ბასკეთის ქვეყანას და ნავარის რეგიონს (სადაც ბასკები ცხოვრობენ) რამდენიმე სხვა კლუბიც ჰყავს და თუ უმეტესობიდან მოთამაშის შესყიდვა “ბილბაოსთვის” პრობლემას არ წარმოადგენს, “რეალ სოსიედადის” წამყვანი ბასკი ფეხბურთელების ყიდვა ფაქტობრივად შეუძლებელია. ასევე, არის რამდენიმე ნავარელი მოთამაშე, რომელიც “ოსასუნაში” თამაშობდა და არც “სოსიედადში” უთამაშია და არც “ბილბაოში”. საინტერესოა, როგორი იქნებოდა “ატლეტიკის” შემადგენლობა, ყველა ბასკი ფეხბურთელი (მათ შორის “ატლეტიკის” ყოფილი მოთამაშეებიც) ამ გუნდში რომ ირიცხებოდნენ.
ამავდროულად, შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ, როგორი იქნებოდა ბასკეთის ნაკრებიც, რომელიც ისედაც არსებობს, მაგრამ ოფიციალურ მატჩებს გასაგები მიზეზების გამო ვერ ატარებს.
აქვე დავამატებ, რომ ბილბაოს “ატლეტიკის” ქომაგების და კლუბის ხელმძღვანელების აზრით, “ატლეტიკში” შეიძლება ითამაშოს მხოლოდ ბასკმა, ან სხვა ქვეყანაში დაბადებულმა ადამიანმა, რომლის მშობლებიც არიან ბასკები. ბებია–ბაბუის წარმოშობა არაფერს ნიშნავს, ამიტომ გუნდში არ შევიყვანე გონსალო იგუაინი, პაბლო საბალეტა და დიეგო ფორლანი, რომლებიც წარმოშობით ბასკები არიან 🙂 ასევე, გუნდში ვერ მოხვდა ანტუან გრიზმანი, რომელიც 14 წლიდან სან სებასტიანში ცხოვრობდა, მეუღლეს ბასკი ჰყავს, მაგრამ თავად არაა 🙂
მოკლედ, ბილბაოს “ატლეტიკის” ძირითადი შემადგენლობა ასეთია:
გარდა ამისა, გუნდში ასევე იქნებია:
მეკარეები: სტეფან რუფიე, ასიერ რიესგო
მცველები: მიკელ სან ხოსე, ინიგო მარტინესი, კარლოს მარტინესი, იონ აურტენეჩე, მიკელ გონსალესი, ფერნანდო ამორებიეტა, ხავიერ გარიდო, ანდონი ირაოლა,
ახალგაზრდული აკადემიის ხელმძღვანელი: ხავიერ ირურეტა 🙂
პ.ს. სხვადასხვა საიტებო და ბლოგები – აბა თქვენ იცით, კიდევ ერთხელ “დაიკიდეთ” თავმოყვარეობა, მოიპარეთ ესეც და საკუთარ სტატიად გაასაღეთ, ისე რომ წყარო არ მიუთითოთ 😉
იუგოსლავიის სახელმწიფო კვლავ რომ არსებობდეს, მისი საფეხბურთო ნაკრები ერთ–ერთი საუკეთესო იქნებოდა. აი, მისი 23–კაციანი განაცხადი:
მეკარეები: სამირ ჰანდანოვიჩი (ინტერი, სლოვენია), ასმირ ბეგოვიჩი (სტოკი, ბოსნია), დანიელ სუბაშიჩი (მონაკო, ხორვატია)
ზოგადად, როდესაც ასეთი ტიპის სახუმარო სტატიებს თუ სტატუსებს წერენ, სათაური ასეთია-ხოლმე: “როცა X გუნდმა ბოლოს (კონკრეტული ტურნირი) მოიგო”, მაგრამ ინგლისის ნაკრების შემთხვევაში, სიტყვა “ბოლოს” ან რაიმე ტურნირის დაკონკრეტება საჭირო არაა, რადგან იმ ქვეყანამ, რომელმაც 1863 წელს ფეხბურთის პირველი ოფიციალური წესები მიიღო, სპორტის ამ სახეობაში მხოლოდ ერთი მნიშვნელოვანი ტურნირი მოიგო. შეხსენება არ გჭირდებათ, მაგრამ მაინც: ეს ყველაფერი 1966 წელს მოხდა, როდესაც ინგლისში გამართული მსოფლიოს ჩემპიონატის გამარჯვებული მასპინძელი გახდა და მაშინ, “სამი ლომის” კაპიტანმა, ლეგენდარულმა ბობი მურმა ჟიულ რიმეს სახელობის თასი ელისაბედ II-სგან ჩაიბარა. სხვათაშორის, დედეფალი მაშინ 40 წლის (ახლა 88 წლისაა) იყო…
საინტერესოა, რა ხდებოდა მსოფლიოში მაშინ, როცა ინგლისმა მოიგო?
The Beatles ალბომ Revolver-ზე მუშაობდა, Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band მხოლოდ ერთი წლის შემდეგ გამოვიდა, Abbey Road-მდე კი მთელი სამი წელი რჩებოდა.
ჯონ ლენონი იოკო ონოს არ იცნობდა
ჯიმ მორისონს და რეი მანზარეკს The Doors ახალი ჩამოყალიბებული ჰქონდათ და პირველი ალბომის ჩაწერას იწყებდნენ.
ფრედი მერკური კოლეჯში სწავლობდა და ჰყავდა მეგობარი გოგონა – მერი ოსტინი.
გაბრიელ გარსია მარკესი “მარტოობის ას წელიწადზე” მუშაობდა, ბულგაკოვის “ოსტატი და მარგარიტა” კი ოფიციალურად მხოლოდ ერთი წლის შემდეგ გამოიცა.
მაიკლ ჯექსონი, მოგვიანებით მისთვის საოცნებო, 7 წლის ბიჭი იყო. მისი და ჯენეტ ჯექსონი კი 2 თვის.
ინგლისის ნაკრების ამ შემადგენლობის არც ერთი ფეხბურთელი დაბადებული არ იყო, მეტიც 2014 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატის მონაწილე არც ერთი ფეხბურთელი (სულ 736) არ იყო დაბადებული.
სტივენ ჰოკინგს ფეხბურთის თამაში და როიალზე დაკვრა შეეძლო.
ახალგაზრდა სტივენ ჰოკინგი
მარტინ ლუთერ კინგი ჩიკაგოში მასობრივი დემონსტრაციისთვის ემზადებოდა.
1994 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატის გმირები, რომარიო, კლაუდიო ტაფარელი, კრასიმირ ბალაკოვი და ჰრისტო სტოიჩკოვი, ლეგენდარული ჰოკეისტი ლუკ რობიტაილი, ისევე როგორც მოდელი სინდი კროუფორდი 4-5 თვის იყვნენ.
სადღაც ამ დროს, ჰოლანდიის მეფის, ვილემ ალექსანდერის, პოლ გასკოინის და ნოელ გალაჰერის მშობლები ერთმანეთს ესიყვარულებოდნენ, რასაც, 9 თვის შემდეგ მათ შვილების დაბადება მოჰყვა.
“შავი ენერგიის” არსებობის თეორიის წარმოშობამდე 30 წელზე მეტი რჩებოდა.
აშშ-ს, იაპონიის, კუბას, კანადის და ფილიპინების გარდა, ტელევიზია ყველგან შავ-თეთრი იყო.
რობერტ კენედი ნიუ იორკის სენატორი გახლდათ.
ფრენკ სინატრამ Strangers in the Night იმღერა, ნენსი სინატრამ კი these Boots Are Made For walkin’
მოშე დაიანი უმუშევარი იყო, “6-დღიან ომამდე” კი ერთი წელი რჩებოდა.
სერჯო ლეონე “the Good, the Bad and the Ugly”-ს გადაღებას ასრულებდა, ელიზაბეტ ტეილორი და რიჩარდ ბარტონი კი “ვის ეშინია ვირჯინია ვულფის” პრემიერაზე მიდიოდნენ.
“ბოსტონ სელტიქსმა” NBA-ს ფინალში “ლოს ანჯელეს ლეიკერსს” 4:3 მოუგო და ჩემპიონი ზედიზედ მერვედ გახდა.
როი ემერსონმა ზედიზედ მეოთხედ მოიგო ავსტრალიის ღია პირველობა, “დიდი შლემის ტურნირებზე” მეათედ იმარჯვა და რეკორდსმენ ბილ ტილდენს წამოეწია.
ეს, რა თქმა უნდა, საკმაოდ მცირე ჩამონათვალია…
კიდევ ერთხელ აღვნიშნავ, რომ ეს სახუმარო სტატიაა და მას ინგლისურენოვანი ხუმრობით დავასრულებ: “what’s the difference between a tea bag and England? a tea bag stays longer in a cup”.
და ბოლოს: ინგლისის ნაკრების მთელი “მუღამიც” ისაა, რომ ყოველთვის ერთ–ერთი ფავორიტია, გულშემატკივრებს ყოველი ტურნირის წინ ოპტიმისტური განწყობა აქვთ, საბოლოოდ კი გუნდის ყოველთვის სულელურად ან საოცრად დრამატულ ვითარებაში ვარდება. როგორც იტყვიან: “რამანწიკა” 🙂
სტივენ ჯერარდი (4) – წლის ყველაზე უიღბლო ფეხბურთელი
ოთხი წლის წინ, როდესაც დიეგო მარადონამ მსოფლიოს ჩემპიონატს მიღმა რამდენიმე ვარსკვლავი და კარგ ფორმაში მყოფი ფეხბურთელი დატოვა, ალტერნატიული ნაკრების შემადგენლობა ჩამოვწერე, რომელიც ასე გამოიყურებოდა: აბონდანსიერი – საბალეტა, გარაი, გ. მილიტო, ხ. ძანეტი – გაგო, კამბიასო – ბანეგა, ლუჩო გონსალესი, რიკელმე – ლისანდრო ლოპესი.
იმის გამო, რომ ალეხანდრო საბელიამაც “სახლში” საკმაო რაოდენობის მაღალი დონის მოთამაშე დატოვა, გადავწყვიტე, 2014 წლის ალტერნატიული შემადგენლობაც ჩამომეწერა…
კაბალიერო საოცარი “სეივი” “ატლეტიკოსთან”
მეკარე: ვილი კაბალიერო (მალაგა) – ბოლო ორი სეზონის განმავლობაში ესპანეთის პრიმერა დივიზიონის ერთ–ერთი საუკეთესო კარის დარაჯი. მიუხედავად ამისა, საბელიას ვილი ნაკრებში ერთხელაც კი არ მიუწვევია.
მარჯვენა მცველი: ფაკუნდო რონკალია (ფიორენტინა) – ფლორენციაში გადასვლის შემდეგ, რონკალია იმდენად კარგად ათამაშდა, რომ ჩეზარე პრანდელიმ მისი იტალიის ნაკრებში გამოძახება მოისურვა. საბელიამ ფაკუნდო მაშინ მიიწვია (2013 წლის ნოემბერში), როდესაც ფორმაში არ იყო, მხოლოდ ერთხელ (ბოსნიასთან) ათამაშა და მაშ შემდეგ აღარ გამოუძახებია.
გონსალო როდრიგესი
ცენტრალური მცველები: გონსალო როდრიგესი (ფიორენტინა) და მატეო მუსაჩიო (ვილიარეალი) – პირველი სერია A–ს ერთ–ერთი საუკეთესო მცველი და “ფიორენტინას” ლიდერია, მეორე კი ლა ლიგის ერთ–ერთი საუკეთესო მცველი და “ვილიარეალის” ლიდერია. მიუხედავად ამისა, ერთიც და მეორეც საბელიას ნაკრებში არასდროს გამოუძახებია.
მარცხენა მცველი: ლუკას ორბანი (ბორდო) – საფრანგეთში გადასვლის შემდეგ “ბორდოს” ძირითად შემადგენლობაში დამკვიდრდა და საკმაოდ ნორმალურადაც ითამაშა. რონკალიას მსგავსად, მანაც ნაკრებში სულ ერთხელ, ბოსნიასთან, 2013 წლის ნოემბერში (2:0 არგენტინის სასარგებლოდ) ითამაშა.
ესტებან კამბიასო
საყრდენები: ესტებან კამბიასო (ინტერი) და ევერ ბანეგა (ნიუელსი) – მართალია, კამბიასოს ნაკრებში ბოლოს 2011 წელს ჰქონდა ნათამაშები, მაგრამ ჩემპიონატის მოახლოვებასთან ერთად, არგენტინელი ჟურნალისტები მის შესაძლო გამოძახებაზე საუბრობდნენ. ნაკრებში მიწვევის იმედი ვეტერანსაც ჰქონდა, მაგრამ საბელიას ამ ყველაფერზე არც კი უფიქრია. მიუხედავად იმისა, რომ “ინტერმა” არც ისე შთამბეჭდავი სეზონი ჩაატარა, კამბიასო ამ გუნდში ერთ–ერთი გამორჩეული ფიგურა (32 თამაში, 4 გოლი) იყო და ნაკრებს უთუოდ გამოადგებოდა.
ბანეგა ზამთარში სამშობლოში დაბრუნდა და ციდან ვარსკვლავები ნამდვილად არ მოუწყვეტია, მაგრამ სპეციალისტები თვლიდნენ, რომ ის არა მხოლოდ 23–კაციან განაცხადში, არამედ ძირითად შემადგენლობაშიც კი იქნებოდა. საბოლოოდ კი “ნიუელსის” ნახევარმცველმა, 2010 წლის მსგავსად, ვერც ამ მუნდიალზე ითამაშა.
მარჯვენა შემტევი ნახევარმცველი: ერიკ ლამელა (ტოტენჰემი) – აქ საბელიასთან პრეტენზიები უსაფუძვლოა – ლამელა პრემიერლიგას ვერ შეეგუა, თანაც მას ტრავმის გამო საკმაოდ დიდი დრო გაუცდა. ფორმაში რომ ყოფილიყო, მუნდიალზე აუცილებლად წავიდოდა და ნაკრების ყველაზე ახალგაზრდა მოთამაშეც (ახლა როხოა, რომელიც 24 წლისაა) იქნებოდა.
ცენტრალური შემტევი ნახევარმცველი – ხავიერ პასტორე (პსჟ) – პასტორეს, მისი ნიჭის გათვალისწინებით, შეიძლება ითქვას, რომ სეზონი ჩაუვარდა. არგენტინელი პარიზული გუნდის ძირითადში ხშირად ვერ ხვდებოდა და ჩემპიონთა ლიგაში “ჩელსის” კარში გატანილ გოლს თუ არ ჩავთვლით, ამ სეზონში თავი ბევრი არაფრით გამოუჩენია. ასე რომ, საბელიას ამ შემთხვევაშიც მართალი იყო.
მარცხენა შემტევი ნახევარმცველი – ნიკო გაიტანი (ბენფიკა) – ლისაბონურმა გუნდმა პორტუგალიაში სამი ტიტული (ჩემპიონობა, თასი და ლიგის თასი) მოიპოვა და ტრადიციულად დამარცხდა ევროტურნირის (ევროპა ლიგა) ფინალში. კლუბის წარმატებული ასპარეზობის ერთ–ერთი მიზეზი ნიკოლას გაიტანი იყო. არგენტინელს საკმაოდ კარგი სეზონი ჰქონდა, მაგრამ ნაკრების დამრიგებელს ის ერთხელაც არ გამოუძახებია.
კარლოს ტევესი
ფორვარდი – კარლოს ტევესი (იუვენტუსი) – სერია A–ს გასულ სეზონში “კარლიტოსმა” 19 გოლი გაიტანა და ბომბარდირთა დავაში მხოლოდ ჩირო იმობილეს (22 გოლი) და ლუკა ტონის (20 გოლი) ჩამორჩა. მასაც, კამბიასოს და გაიტანის მსგავსად, ნაკრებში 2011 წლის შემდეგ არ უთამაშია. მოსალოდნელიც იყო, რომ ტევესი მუნდიალზე ვერ მოხვდებოდა. “იუვეს” ფორვარდის განაცხადს მიღმა დატოვება საბელიამ იმით ახსნა, რომ სათადარიგოთა სკამზე მოხვედრის შემთხვევაში, ტევესი გუნდში სიტუაციას არევდა…
საბოლოოდ, ძირითადმა შემადგენლობამ ასეთი სახე მიიღი: (4–2–3–1): კაბალიერო – რონკალია, გ. როდრიგესი, მუსაჩიო, ორბანი – ბანეგა, კამბიასო – ლამელა, პასტორე, გაიტანი – ტევესი.
ამ მოთამაშეების გარდა, კიდევ არაერთი ისეთი ფეხბურთელია, ვინც გასულ სეზონში კარგად ითამაშა და ნაკრებში მათი გამოჩენა გასაკვირი არ იქნებოდა. აი, ისინიც:
მეკარეები: ხულიან სპერონი (კრისტალ პალასი), მარსელო ბაროვერო (რივერ პლეიტი)
მცველები: გაბრიელ პალეტა (პარმა, რომელიც უკვე იტალიის ნაკრებშია), ფაბრისიო კოლოჩინი (ნიუკასლი), ლისანდრო ლოპესი (ხეტაფე), ნიკო პარეხა (სევილია), ფედერიკო ფასიო (სევილია), სანტიაგო ვერხინი (სანდერლენდი), ლეონელ ვანხიონი (რივერ პლეიტი)
ნახევარმცველები: ხავიერ ძანეტი (ინტერი), ედუარდო სალვიო (ბენფიკა), ლუკას ოკამპოსი (მონაკო), მანუელ ლანსინი (რივერ პლეიტი), ხუან სანჩეს მინიო (ბოკა ხუნიორსი)
ფორვარდები: მაურო იკარდი (ინტერი), ანხელ კორეა (სან ლორენსო), მაურო სარატე (ველეს სარსფილდი)
თემურ ქეცბაიას მიერ ერთ-ერთ ტელეშოუში წარმოთქმული ფრაზა უკვე ლეგენდარულ გამოთქმათა კატეგორიაში გადავიდა. მართლაც, საქართველოს ნაკრების მთავარი მწვრთნელი “მესებს ვერ დაბადებს”, მაგრამ არის ქვეყანა, სადაც მომავალი “მესები” ყოველ წელს იბადებიან. ამ ქვეყანას, რა თქმა უნდა, არგენტინა ჰქვია. ცოტა ხნის წინ, არგენტინის მორიგი ჩემპიონატი დაიწყო, სადაც არაერთ ნიჭიერ ფეხბურთელს შეხვდებით. ზოგიერთმა თავის გამოჩენა უკვე მოასწრო, ზოგი კი დიდ ფეხბურთში პირველ ნაბიჯებს დგამს. ქვემოთ იმ ახალგაზრდა (21 წლამდე) არგენტინელებზე ვისაუბრებ, ვისაც სამშობლოში დიდი იმედით უცქერენ…
მანუელ ლანსინი
მანუელ ლანსინი (20 წლის, “რივერ პლეიტი”)
ახალგაზრდული ასაკის მიუხედავად, უკვე გუნდის ერთ-ერთი ლიდერია, რასაც მის მაისურზე დაწერილი 10-იანიც ადასტურებს. უაღრესად ტექნიკური და ჭკვიანი გამთამაშებელი, რომელსაც მოედნის კარგი ხედვაც გამოარჩევს. ფიზიკურად სუსტია (170 სმ, 66 კგ.), მაგრამ სათამაშო სტილიდან გამომდინარე ეს ნაკლად ვერ ჩაეთვლება. სამაგიეროდ, ლანსინი არასტაბილურია, რაც ასაკის ბრალი უნდა იყოს.
მანუელი “რივერის” აღზრდილია. სადებიუტი მატჩი 2010 წელს, 17 წლის ასაკში ჩაატარა. “ფლუმინენსეში” გატარებული ორი არც ისე წარმატებული წლის შემდეგ, 2012 წელს ისევ “ლოს მილიონარიოსში” დაბრუნდა, რომლის რიგებშიც 60-ზე მეტი მატჩი ჩაატარა და 10 გოლი გაიტანა.
ლუსიანო ვიეტო
ლუსიანო ვიეტო (20 წლის, “რასინგი”)
18 წლის ასაკში, სასტარტო შემადგენლობაში პირველად მოხვედრილმა ფორვარდმა “სან მარტინთან” (2012 წლის “ტორნეო ინისიალი”) გამართულ შეხვედრაში ჰეთთრიქი შეასრულა და არა მარტო არგენტინა, არამედ მთელი მსოფლიო აალაპარაკა. იმ დღიდან მოყოლებული ახალგაზდული “რასინგის” ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული ფეხბურთელია. სულ, 2012/13 წლების სეზონში, ორი ჩემპიონატის ჯამში, 13 გოლი გაიტანა. არგენტინის ახალგაზრდულ ნაკრებში 4 მატჩი ჩაატარა და თავი ორჯერ გამოიჩინა.
სწრაფი, ტექნიკური და კარგი დარტყმის მქონე თავდამსხმელით არაერთი ევროპული გრანდია დაინტერესებული. დიდი ალბათობით, ვიეტო “რასინგში” უკანასკნელ სეზონს ატარებს.
როდრიგო დე პაული (19 წლის, “რასინგი”)
“აკადემიას” კიდევ ერთი აღზრდილი, რომელიც ფართო საზოგადოებამ 2013 წელს გაიცნო. ამ მოკლე პერიოდში იმდენად კარგად ითამაშა, რომ გუნდში 10-ნომრიანი მაისური დაიმსახურა. ვიეტოს მსგავსად, კარიერის პირველი გოლი მანაც “სან მარტინთან” (2013 წლის “ტორნეო ფინალში”) გაიტანა. სხვათაშორის, იმ შეხვედრაში თავის გამოჩენა ვიეტომ და ბრუნო სუკულინიმაც შეძლეს (“რასინგმა” 3:0 მოიგო), რომელზეც ცალკე ვისაუბრებთ.
როდრიგო დე პაული გარემარბია, რომელიც მარცხენა ფლანგზე თამაშობს და იქიდან გამომდინარე, რომ ცაცია არ გახლავთ, ხშირად ცენტრისკენ იწევს და მეტოქის კარს იქიდან ემუქრება. როგორც თითქმის ყველა ფეხბურთელი ამ სიაში, ისიც ძალიან ტექნიკურია. აქვს კარგი, დაყენებული დარტყმა, რაზეც თუნდაც მისი გოლები მეტყველებს.
ბრუნო სუკულინი (20 წლის, “რასინგი”)
ცენტრალური ნახევარმცველი, რომელიც ძლიერია როგორც დაცვითი ფუნქციების შესრულებისას, ასევე შეტევაში. 2013 წლის “ტორნეო ინისიალში” 4 გოლი გაიტანა (14 შეხვედრაში) და “რასინგის” საუკეთესო ბომბარდირი გახდა. ბრუნო იმ ფრანკო სუკულინის ძმაა, რომელმაც საკუთარი ნიჭი თვალსა და ხელს შუა გაფლანგა და საშუალო ევროპული კლუბების მოვლის შემდეგ, ცოტა ხნის წინ არგენტინაში დაბრუნდა და სარანდის “არსენალში” ჩაირიცხა.
ფრანკოს დეგრადაციის მთავარ მიზეზი არაპროფესიონალიზმი და გართობისთვის ზედმეტად დიდი დროის დათმობა უნდა იყოს. ბრუნოს ძმის ბედის გაზიარება არ უნდა ემუქრებოდეს, რადგან ასეთი ახალგაზრდული ასაკის მიუხედავად, ის გაცილებით სერიოზული ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებს.
ანხელ კორეა
ანხელ კორეა (18 წლის, “სან ლორენსო”)
ანხელ კორეა ამ სიის ყველაზე გამორჩეული წარმომადგენელია. 18 წლის ფორვარდს საოცარი ტექნიკა და აზროვნების უნარი გამოარჩევს. ე.წ. “მეორე ფორვარდის” პოზიციაზე მოთამაშე კორეა მკვეთრად გამოკვეთილი ინდივიდუალისტია, რომელსაც ისეთი ფინტის გაკეთება შეუძლია, ყველას, მათ შორის მეტოქე გუნდის ქომაგსაც რომ აღაფრთოვანებს.
“სან ლორენსომ” არგენტინის ბოლო ჩემპიონატი მოიგო, რაშიც თინეიჯერმა ძალიან დიდი წვლილი შეიტანა. სულ, კორეამ პრიმერა დივიზიონში 33 თამაში ჩაატარა და თავი 8 გოლით გამოიჩინა. იანვარში მისი შეძენა მადრიდის “ატლეტიკოს” და “ვალენსიას” სურდათ, მაგრამ ტრანსფერი არ შედგა.
არგენტინელები, რომლებსაც ფეხბურთელისგან იმპროვიზაცია განსაკუთრებით უყვართ, ახალგაზრდა მოთამაშეზე ძალიან დიდ იმედებს ამყარებენ. მიაქციეთ ამ ბიჭს ყურადღება. წესით, მან ძალიან მაღალ დონეზე უნდა ითამაშოს.
ექტორ ვილიალბა (19 წლის, “სან ლორენსო”)
არგენტინის ჩემპიონის კიდევ ერთი გამორჩეული ახალგაზდა, რომელმაც კორეასთან ერთად წარმატებული შემტევი დუეტი შექმნა. “სან ლორენსო” ორი გამოცდილი ფორვარდი, მარტინ კაუტერუჩიო და გონსალო ვერონი დაუშავდა, მაგრამ 18 და 19 წლის თავდამსხმელებმა გუნდს ეს დანაკლისი არ აგრძნობინეს და ჩემპიონის ტიტული მოუტანეს.
2013 წლის “ტორნეო ინისიალში” ტანდაბალმა (172 სმ) ვილიალბამ თავი 3 გოლით და ამდენივე საგოლე პასით გამოიჩინა. თანაგუნდელის მსგავსი არაორდინალური ქმედებებით არ გამოირჩევა, მაგრამ 19 წლის ასაკში ასეთი დამაჯერებელი თამაში მართლაც ძალიან ბევრს ნიშნავს.
ლუკას მელანო (20 წლის, “ლანუსი”)
ქვეყნის ერთ-ერთი საუკეთესო გუნდის გამორჩეული წევრი. მიუხედავად იმისა, რომ “ლანუსში” ბევრი გამოცდილი შემტევია (სანტიაგო სილვა, ლაუტარო აკოსტა, ისმაელ ბლანკო) მელანო მათ შორის არ დაკარგულა და კლუბის წარმატებაშიც (“ლანუსმა” “კოპა სუდამერიკანა” მოიგო) დიდი წვლილი შეიტანა.
184 სმ. სიმაღლის ფორვარდი თავით და ფეხით ერთნაირად კარგად თამაშობს. 2013 წლის “ტორნეო ინისიალში” და “კოპა სუდამერიკანაზე” 3-3 გოლი გაიტანა. გარდა ამისა, მელანომ არგენტინის 20-წლამდელთა ნაკრებშიც ითამაშა (3 თამაში) და თავი ერთხელ გამოიჩინა.
ლუკას რომერო (19 წლის, “ველეს სარსფილდი”)
ცენტრალური ნახევარმცველი, რომელიც ნებისმიერ სიტუაციაში ბოლომდე იბრძვის და ამის გამო ბევრ ყვითელ ბარათსაც იღებს. “ველესის” რიგებში დებიუტი 2012 წლის “ტორნეო ინისიალში” ჰქონდა, რომელიც სწორედ მისი გუნდის გამარჯვებით დასრულდა. საჩემპიონო ტურნირში რომერომ გუნდის ფორმა 13 შეხვედრაში მოირგო, სულ კი დღემდე პრიმერაში 39 თამაში ჩაატარა და 1 გოლი გაიტანა. ყვითელი ბარათები კი მართლაც პრობლემაა – მართალია, რომეროს ამ 39 მატჩში წითელი ბარათი არ მიუღია, სამაგიეროდ გაფრთხილება 15 შემთხვევაში დაიმსახურა.
აგუსტინ ალიონე
აგუსტინ ალიონე (19 წლის, “ველეს სარსფილდი”)
რომეროსგან განსხვავებით, რომელიც მოედანზე 90 წუთს იშვიათად ატარებს (39 მატჩიდან ძირითადში 20-ჯერ იყო), ასევე 19 წლის ალიონე გუნდის ერთ-ერთი ლიდერი და გამორჩეული ფეხბურთელია. დაცვითი ფუნქციების შესრულებისას რომეროსავით ძლიერი არ არის, სამაგიეროდ ალიონე გაცილებით კრეატიული ფეხბურთელია, რომელსაც თამაში როგორც ცენტრალური ნახევარმცველის, ასევე გარემარბის პოზიციაზე შეუძლია.
2013 წლის “ტორნეო ინისიალში” 2 გოლი გაიტანა, მაგრამ ყველაზე დასამახსოვრებელი მაინც ის ორი მომენტი იყო, რომელიც ალიონეს “სან ლორენსოსთან”, ბოლო ტურის შეხვედრაში ჰქონდა, რომლის მოგების შემთხვევაშიც ჩემპიონი სწორედ “ველესი” გახდებოდა. 19 წლის ნახევარმცველმა ჯერ საჯარიმოს გარედან დაარტყა და ბურთი ძელს მოარტყა, შეხვედრის ბოლო წუთზე კი 11-12 მეტრიდან “ცხრიანში” გაისროლა, მაგრამ სებასტიან ტორიკომ არანორმალური რეაქცია გამოავლინა და ალიონეს საჩემპიონო გოლი წაართვა. შედეგად, მატჩი 0:0 დასრულდა, ჩემპიონი კი “სან ლორენსო” გახდა.
ზემოთ ჩამოთვლილი ფეხბურთელების გარდა, არგენტინის ჩემპიონატში კიდევ არაერთი ნიჭიერი ახალგაზრდაა და დარწმუნებული ვარ, რომ ცოტა ხნის წინ დაწყებული 2014 წლის “ტორნეო ფინალი” კიდევ რამდენიმე ახალ ამომავალ ვარსკვლავს წარმოაჩენს. იქამდე კი იმ რამდენიმე მოთამაშეზე მოგახსენებთ, რომლების ამ სიაში ვერ მოხვდნენ, მაგრამ მათზე თვალის მიდევნება საინტერესო უნდა იყოს: გასტონ ხილ რომერო (20 წლის, “ესტუდიანტესი”), ფედერიკო ანდრადა (19 წლის, “რივერ პლეიტი”), ჯოვანი სიმეონე (18 წლის, “რივერ პლეიტი”), სებასტიან დრიუსი (18 წლის, “რივერ პლეიტი”), რამირო კასერესი (20 წლის, “ველეს სარსფილდი”).
ასევე, ყურადღება მიაქციეთ ნებისმიერ ფეხბურთელს, რომლის გვარიც არის ვილიალბა, რადგან ყველა თავმოყვარე არგენტინულ კლუბს განაცხადში მინიმუმ ერთი ვილიალბა მაინც ჰყავს (ერთ-ერთზე ზემოთაც ვისაუბრეთ), თანაც ყველა მათგანი 19-20 წლის გახლავთ. ნამდვილად ვერ გეტყვით, რა მოხდა 21 წლის წინ ვილიალბათა საგვარეულოში, მაგრამ დემოგრაფიული პრობლემის მქონე ჩვენ ქვეყანას მათი გამოცდილება კი გამოადგებოდა…
თავიდანვე აღვნიშნავ, რომ ქვემოთ ჩამოყალიბებული პოზიცია მხოლოდ ჩემს სუბიექტურ აზრს წარმოადგენს, რომელსაც შესაძლოა დაეთანხმოთ, შესაძლოა არა, მაგრამ თემა განსასჯელად ნამდვილად ღირს…
მოგეხსენებათ, საქართველოს პარლამენტმა პირველი მოსმენით მიიღო კანონი, ქვეყანაში აზარტული თამაშების რეკლამების აკრძალვის შესახებ. ეს ნიშნავს იმას, რომ აიკრძალება ყველა სახის რეკლამა, რომელიც ტოტალიზატორს, პოკერს ან რამე სხვა სახის აზარტულ თამაშს პოპულარიზაციას გაუწევს. როგორც ამბობენ, გეგმაშია აზარტული თამაშების აკრძალვაც, რაც თუ სიმართლეს შეესაბამება, ბევრ არასასიამოვნო გვერდით მოვლენას გამოიწვევს…
მაგრამ, ჯერ რეკლამის აკრძალვით დავიწყოთ:
რეალურად, რეკლამის მთლიანად აკრძალვა დიდ შედეგს არ მოიტანს, რადგან “ონლაინ ბეთინგის” საიტების შესახებ ისედაც ყველამ ყველაფერი იცის. სამაგიეროდ, რეკლამის აკრძალვით, სერიოზული პრობლემები შეექმნებათ იმ ტელეკომპანიებს, რომლებიც სპორტულ რეპორტაჟებს აწარმოებენ, ხოლო ამ რეპორტაჟების სპონსორები აზარტული თამაშების წარმომდგენი კომპანიები არიან. სპორტული ღინისძიების დაფინანსება, სწორედაც რომ ტოტალიზატორების საქმეა და ეს მთელ მსოფლიოში აპრობირებული მეთოდია. მაგალითად, ტელეკომპანია “ევროსპორტზე” ყოველდღე გადის სხვადასხვა ტოტალიზატორის თუ ონლაინ პოკერის საიტის რეკლამა.
ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ერთ-ერთი ასეთი საიტი თვით მადრიდის “რეალის” სპონსორი გახლავთ.
ნაცვლად რეკლამის მთლიანად აკრძალვისა, უპრიანი იქნება სხვადასხვა შეზღუდვის შემოღება, მაგალითად:
1. აიკრძალოს რეკლამა ქუჩებში, ბანერებზე, ავტობუსებზე და ა.შ.
2. ყველასთვის ხელმისაწვდომ არხებზე (“საზოგადოებრივი მაუწყებელი”, “რუსთავი 2”, “იმედი” და ა.შ.) აიკრძალოს აზარტული თამაშების რეკლამა, თუ “ონლაინ ბეთინგის” ესა თუ ის კომპანია, რომელიმე სპორტული ღონისძიების სპონსორი არ არის.
სამაგიეროდ:დაშვებული იყოს სპორტული ღონისძიების სპონსორული სახის რეკლამა, ანუ აზარტული თამაშების კომპანიების რეკლამა დაშვებული იყოს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ესა თუ ის კომპანია რაიმე სახის სპორტული ღონისძიების ან გადაცემის სპონსორია.
ამით საკმაოდ კარგ შედეგს მივიღებთ, რადგან:
ტოტალიზატორები იძულებულნი გახდებიან სპორტული კლუბები, სპორტული გადაცემები, ტრანსლაციები და ღონისძიებები დააფინანსონ, რაც ქვეყანაში სპორტის პოპულარიზაციას ხელს კიდევ უფრო მეტად შეუწყობს.
მოგეხსენებათ, ქართული სპორტული კლუბები (საფეხბურთო, სარაგბო, საკალათბურთო და ა.შ) სპონსორებით განებივრებულნი არ არიან. ასეთი შეზღუდვის პირობებში, ტოტალიზატორებს თუ “ონლაინ ბეთინგის” სხვა კომპანიებს სპორტული კლუბების თუ გადაცემების გარდა, სხვა სეგმენტი არ დარჩებათ და იმ თანხებს, რასაც ჩვეულებრივ, “პრაიმთაიმ” სატელევიზიო რეკლამაში იხდიან, ამ მიმართულებით გადაისვრიან. ეს ყველაფერი კი ქართული სპორტული კლუბებისთვის დამატებითი შემოსავლის წყარო გახდება, რაც სპორტული დონის ზრდას გამოიწვევს.
ვარიანტი საკმაოდ ბევრია და საერთაშორისო გამოცდილებაც ძალიან მდიდარი. როგორც მინიმუმ, ამ თემაზე მსჯელობა და საუბარი ღირს. ჩემი აზრით, ასე ერთბაშად ასეთი გადაწყვეტილების მიღება და რეკლამების მთლიანი, უალტერნატივო აკრძალვა, როგორც მინიმუმ უპასიხისმგებლო საქციელია…
რაც შეეხება აზარტული თამაშების მთლიანად აკრძალვას: დავიწყოთ იმით, რომ აზარტული თამაშების აკრძალვით, აზარტული თამაშები არ გაქრება, უბრალოდ, ეს საქმიანობა არაკანონიერი იქნება, თორემ აზარტული თამაშები იყო, არის და ყოველთვის იქნება. ეს ადამიანი ბუნებაში ზის და მისი განუყოფელი ნაწილია. ორი მეგობარი ერთმანეთს სახინკლეზე რომ ენიძლავება, ეგეც კი აზარტული თამაშია.
პროსტიტუცია და ნარკოტიკების მოხმარება აკრძალულია, მაგრამ საქართველოში უამრავი ნარკომანია და ისეთი დაწესებულებაც საკმაოდ ბევრია, სადაც ფულით სექსუალური მომსახურების ყიდვა შეიძლება. დარწმუნებული ვარ, ამ დაწესებულებებით ის პარლამენტარებიც სარგებლობენ, რომლებსაც აზარტული თამაშები და პროსტიტუცია ამორალურად მიაჩნიათ.
რაც შეეხება იმ პროცესებს, რაც აზარტული თამაშების უკანონოდ გამოცხადებას მოჰყვება: აზარტული თამაშების მთლიანად აკრძალვა, პირველ რიგში გამოიწვევს ე.წ. “ხელზე გამაზვის” მოყვარულთა მომრავლებას. ყველა ის ადამიანი, ვისაც ტოტალიზატორში ფსონის გაკეთების საშუალება არ ექნება, არალეგალურ ფსონებს მიმართავს, რაც თავის მხრივ, ბევრ კრიმინალურ შემთხვევას გამოიწვევს. კვლავ დაბრუნდება ე.წ. “პოსლეზე” გაკეთებული ფსონები, რაც ადრე თუ გვიან, ორ მოთამაშე ადამიანს შორის დაპირისპირებას გამოიწვევს, შესაბამისად მოიმატებს კრიმინალი.
სასაუბრო ლექსიკონში კვლავ დაბრუნდება ტერმინები: “თავანი”, “ფუფლო”, “გაკატავება”, “ფულის ამოღება” და ასე შემდეგ.
შეხედეთ აზიის იმ ქვეყნებს, სადაც ტოტალიზატორები აკრძალულია – ამ ქვეყნების მიწისქვეშა, არალეგალურ ტოტალიზატორებში მილიონობით დოლარის ფსონი კეთდება, მილიონობით დოლარის “შავი ფული” “თეთრდება” და ამ ტოტალიზატორების მეშვეობით, ათასობით საფეხბურთო თუ სპორტის სხვა სახეობის მატჩების მანიპულირება ხდება.
კანონის ფარგლებში მოქცეული აზარტული თამაშები, უკანონო, იატაქვეშა აზარტულ თამაშებთან შედარებით, ყველასთვის კარგია, რადგან:
1. სხვადასხვა კომპანიაში დასაქმებულია უამრავი ადამიანი.
2. სახელმწიფო ბიუჯეტში საკმაოდ დიდი თანხა შედის და ფულის “გათეთრების” გზები შეზღუდულია.
3. საკმაოდ ბევრი ადამიანი ასეთი გზით ოჯახს არჩენს და უმუშევრობის ისეთი დონის პირობებში, როგორიც დღეს საქართველოშია, მათთვის ფულის შოვნის ამ გზის წართმევა, პრაქტიკულად საშიმშილოდ გაწირვის ტოლფასია.
რაც შეეხება იმ ადამიანებს, რომლებმაც აზარტული თამაშებით თავი დაიღუპეს: პირველ რიგში, გაურკვეველია რამდენ ადამიანზეა საუბარი და რა იგულისხმება “თავის დაღუპვაში”.
მეორე: “თავის დაღუპვა” და დიდი ქონების წაგება, არალეგალურ ტოტალიზატორში უფრო იოლია, ვიდრე ლეგალურ, ონლაინ ტოტალიზატორში, სადაც ადამიანი მხოლოდ იმ ფულს ხარჯავ, რომელიც ფიზიკურად გაგაჩნია
და მესამე: ტოტალიზატორების და ონლაინ პოკერის აკრძალვის შემდეგაც, ასეთი ადამიანები მაინც გამოჩნდებიან და თავს, თუნდაც იგივე ე.წ. “ხელზე ფსონით” ან სხვა არალეგალური გზით დაიღუპავენ.
რაღა შორს წავიდეთ და ისევ ნარკომანიის თემას მივუბრუნდეთ: საქართველოში ნარკოტიკი აკრძალულია, მაგრამ მისი საშუალებით ძალიან ბევრი დაღუპული ახალგაზრდის გახსენება შეიძლება. როგორც ჩანს, აკრძალვა პრობლემის მოგვარების საშუალება არ არის, ეს უბრალოდ “სირაქლემის პოზის” მიღების მცდელობაა და რეალური პრობლემისგან თავის არიდების საშუალებაა.
გასაგებია, რომ აზარტული თამაშების ასეთი ხელმისაწვდომობა, “აზარტულ” ადამიანებს, ე.წ. “გემბლერებს”, ფულის წაგებაში ხელს უწყობს, მაგრამ შეზღუდვების შემოღება აქაც შეიძლება. მაგალითად: ე.წ. “შავი სიის” შემოღება, სადაც ის ადამიანები მოხვდებიან, ვინც აზარტულ თამაშებში დიდი თანხებს აგებს. სიაში საკუთარი თავის შეტანა თავად იმ ადამიანს უნდა შეეძლოს, რომელსაც აღარ უნდა აზარტული თამაშების თამაში, მაგრამ ამ საქმიანობას თავს ვერ ანებებს.
“შავ სიაში” მოხვედრის შემთხვევაში, ამ პიროვნების პირადობის დამადასტურებელი მოწმობით რეგისტრირებული ანგარიში უნდა გაუქმდეს და მას, ცხოვრების ბოლომდე, არც ერთ აზარტული თამაშების საიტზე რეგისტრაციის საშუალება არ უნდა მიეცეს.
კანონით განისაზღვროს ასევე სასჯელი იმ ადამიანებისთვის, რომლებიც “შავ სიაში” შეტანილ პიროვნებას, საკუთარი ანგარიშით აზარტულ თამაშებში მონაწილეობის მიღების საშუალებას მისცემენ.
ასეთ საკითხებში, ბევრად უფრო მეტი კომპეტენტური ადამიანის, მათ შორის ფქიქოლოგების ჩართვაც არის საჭირო. საჭიროა კამათი და საუბარი, რათა ყველაზე სწორ და მართებულ გადაწყვეტილებამდე მივიდეთ.
“ჩემმა მეზობელმა ფული წააგო” – დამაჯერებელი არგუმენტი არ არის.
საბოლოოდ, რომ შევაჯამოთ.
აზარტული თამაშების აკრძალვის შესახებ კანონის მიღება გამოიწვევს:
1. უამრავი სამუშაო ადგილის გაქრობას – დაახლოებით 7-8 ათასი ადამიანი დაკარგავს სამსახურს.
2. ბევრი ადამიანი დაკარგავს პურის ფულს და ოჯახის რჩენის საშუალებას. არ დაგავიწყდეთ, რომ გინდ ტოტალიზატორი და გინდ პოკერი, ადამიანისგან ცოდნასდა ფიქრს მოითხოვს და თუ ერთის ან მეორე თამაში იცი, წაგებაში არასდროს დარჩები, განსხვავებით იმავე ლოტოსგან და ლატარიისგან (რომლებსაც არაფერს ერჩიან), სადაც ადამიანი მთლიანად შემთხვევითობაზე არის დამოკიდებული.
3. დაბრუნდება “ხელზე გამაზვის” ინსტიტუტი, შეიქმნება უამრავი მიწისქვეშა და არალეგალური ტოტალიზატორი თუ პოკერ-კლუბი. მკვეთრად გაიზრდება კრიმინალური შემთხვევების რაოდენობა წაგებულ და მოგებულ მხარეებს შორის.
4. სახელმწიფო დაკარგავს საკმაოდ დიდი შემოსავალს, რომელსაც ტოტალიზატორებისგან თუ სათამაშო კლუბებისგან გადასახადების სახით იღებს.
5. “თავის დაღუპვა”, სახლის თუ მანქანის წაგება გაცილებით იოლი გახდება, რადგან ონლაინ პოკერსა თუ ტოტალიზატორში სახლს, მანქანას ან უთოს ვერ წააგებ, სამაგიეროდ ეს შესაძლებელია არალეგალური ტოტალიზატორში.
იმაზე, რაც ზემოთ დავწერე, კამათი შეიძლება და სასურველიც არის. მე, უბრალოდ ჩემი პოზიცია და დამოკიდებულება გამოვხატე, რაც დარწმუნებული ვარ, ბევრი ადამიანის პოზიციას ემთხვევა, მაგრამ ბევრისაც ეწინააღმდეგება, რაც აბსოლუტურად ნორმალურია, რადგან ეს არის საკითხი, რომელზეც ყველას ერთგვაროვანი დამოკიდებულება ვერ ექნება და დემოკრატიულ საზოგადოებაში, რომლის აშენებასაც აგერ უკვე წლებია ვცდილობთ, ფასი სწორედ გასნხვავებულ მოსაზრებას, განსხვავებულ პოზიციას, ურთიერთპატივისცემას და მნიშვნელოვან საკითხებზე მსჯელობას აქვს.
პ.ს. დარწმუნებული ვარ, კაცობრიობის ისტორიაში სიყვარულისგან უფრო მეტი ადამიანია მკვდარი და დაღუპული, ვიდრე ტოტალიზატორისგან თუ პოკერისგან. ბარემ სიყვარულიც ხომ არ ავკრძალოთ?
ხუთი დღეა რაც ევროპის ჩემპიონატი დაიწყო და უკვე ათი მატჩიც გაიმართა. თამაშების ეს რაოდენობა ზედმეტად მცირეა იმისთვის, რომ რაიმე ღირებული დასკვნა გავაკეთოთ. კი, რა თქმა უნდა შეიძლება პირველი ტურის აღმოჩენებზე და იმედგაცუებებზე საუბარი, მაგრამ ზოგადად ჯერ ძალიან ადრეა.
პირადად მე ყველაზე მეტად პირველ ტურში გამიკვირდა ჰოლანდიის უნიათობა, მიუხედავად იმისა, რომ მე და ჩემ კოლეგა ლუკა ხოჯავას ჰოლანდიის ევროპის ჩემპიონატისთვის მოსამზადებელი სამივე ამხანაგური თამაშის წაყვანა მოგვიწია და ამ თამაშებში მუდამ იმას აღვნიშნავდით, რომ ჰოლანდიელები ვერ გამოიყურებოდნენ სათანადოდ და თითქოს არ იყვნენ მზად ევროფორუმისთვის, მაინც ეჭვი არ გვეპარებოდა იმაში, რომ ბერტ ვან მაარვიკის შეგირდები კარგ ფორმაში შეხვდებოდნენ დანიასთან თამაშს.. თურმე ვცდებოდით.
დადებითი კუთხით გამაოცა იტალიის ნაკრებმა. ნამდვილად არ ველოდი სკუადრასგან ასეთ თამაშს ესპანეთთან, რა თქმა უნდა იბერიელებმაც ვერ (არ) გამოავლინეს შესაძლებლობების მაქსიმუმი და ნაწილობრივ ვეთანხმები მათ იმაში, რომ ცუდმა საფარმაც ითამაშა ამ ყვეალფერში გარკვეული როლი, მაგრამ იტალიელთა შესანიშნავი ასპარეზობა ამით ნამდვილად ვერ დაიჩრდილება. დანიელე დე როსის თამაში ხომ საერთოდ ცალკე საკითხია, მიუხედავად მცირე პოზიციური შეცდომებისა, მომენტებში დე როსი ფაბიო კანავაროს მაგონებდა.
შევას ორი გოლიც რა თქმა უნდა პირველი ტურის ერთ–ერთი მთავარი მოვლენა იყო…
მაგრამ მთლიანობაში ჯერ არაფერი გვინახავს, ვერც ვნახავდით, უბრალოდ სამწუხაროა, რომ სამი დიდი, დაანონსებული თამაშიდან, მხოლოდ ესპანეთი – იტალიის ჯახმა გაამართლა ნაწილობრივ იმედები. პორტუგალია– გერმანია და მითუმეტეს საფრანგეთი–ინგლისი მართლაც საშინელი საყურებელი იყო, განსაკუთრებით ფრანგების გაჩერება და ბურთის გორება მატჩის ბოლო 20 წუთის განმავლობაში.
საფრანგეთი–ინგლისის მატჩის ბოლო წუთებმა 1982 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატის მატჩი: გერმანია – ავსტრია გამახსენა, მატჩი, რომელიც ითვლება ფეხბურთის და ზოგადად სპორტის სირცხვილად.
კიდევ რა იყო საინტერესო… სამწუხაროდ ბევრი არაფერი, პოლონელების და რუსების ჩხუბის გამორჩევა თუ შეიძლება.
იმედია ფეხბურთელები მალე გახურდებიან და ვიხილავთ თამაშებს, რომლებიც სამუდამოდ დაიდებენ ბინას ჩვენ მეხსიერებაში.
პ.ს. ევროპის ჩემპიონატს ერთი მინუსი აქვს მუნდიალთან შედარებით – ზუსტად მაშინ მთავრდება, როდესაც მის გარეშე ცხოვრება უკვე ვეღარ წარმოგიდგენია.
2016–ში ასე აღარ იქნება, მაგრამ 2016–ში ბევრი რამ აღარ იქნება ძველებურად…
დასრულდა 2010–2011 წლების საფეხბურთო სეზონი, რომელშიც საკმაოდ იყო მოულოდნელობებიც და აშკარა იმედგაცრუებებიც, იყო რეკორდებიც და საოცარი მატჩებიც. მოდით შევაჯამოთ ეს სეზონი და ჩამოვარიგოთ სხვადასხვა პრიზები.
წინა წლის გამარჯვებულები აქვე შეგიძლიათ იხილოთ, წინა პოსტში, ხოლო მხოლოდ გამარჯვებულებისთვის კი ცალკე გვერდს გავაკეთებ 🙂
ნომინაციებზე ბევრ ფიქრს არ დავიწყებ და შარშანდელის ანალოგიურს შემოგთავაზებთ. მაშ ასე, დავიწყოთ წამყვანი ხუთი საფეხბურთო ჩემპიონატის (ესპანეთი, ინგლისი, იტალია, გერმანია, საფრანგეთი) ცხრილების ანალიზი და გამოვავლინოთ სხვადასხვა გამარჯვებული:
ყველაზე მეტი ქულა: ბარსელონა – 96 ქულა (38 თამაში).
ისევე როგორც შარშან, წელსაც ამ ნომინაციასი გამარჯვებული გახდა კატალონიური კლუბი, რომელიც საკმაოდ ახლოს იყო იმასთან, რომ 100 ქულიან ზღვარს გადასცდენოდა, მაგრამ ბოლო მატჩებში უმოტივაციობამ და ჩემპიონთა ლიგის ფინალმა მაინც თავისი ქნა და გუნდმა ბოლო ტურებში ქულები დაკარგა, რის გამოც საბოლოოდ 96–ზე შეჩერდა. ყველაზე ახლოს მასთან მადრიდის რეალი მივიდა – 92 ქულა.
ყველაზე მეტი მოგება: ბარსელონა – 30 (38 თამაში).
მხოლოდ ერთი მოგება არ ეყო ბარსას, წინა წლის შედეგის გასამეორებლად.
ყველაზე მეტი გატანილი გოლი: რეალი – 102 (38 თამაში).
ვერც წელს მოახერხა ბარსამ ამ კატეგორიაში გამარჯვება (შარშან ჩელსიმ მოიგო). რეალმა შესანიშნავად ჩაატარა სეზონის ბოლო მონაკვეთი და ამის გამო გაასწრო ბარსელონას (95 გოლი) გატანილი ბურთებით.
ყველაზე ნაკლები გაშვებული გოლი: ბარსელონა –21 (38 თამაში)
ძალიან მცირედით ჩამორჩა დორმუნდის ბორუსია (22 გაშვებული გოლი). საოცარია, რომ გუნდი, რომელიც პირველ რიგში ცნობილია თავისი შეტევით, მეორე სეზონია ვერ იგებს ყველაზე მეტი გატანილი გოლის ნომინაციაში, სამაგიეროდ იმარჯვებს ყველაზე ნაკლები გაშვებული გოლის კატეგორიაში.
სეზონის აღმოჩენა (გუნდი): ჰანოვერი და მაინცი.
კანდიდატი ძალიან ბევრი იყო: ლილი, რომელმაც საფრანგეთში თითქმის ყველაფერი მოიგო, როგორც გუნდურ, ისე ინდივიდუალუ ასპარეზზე; ნაპოლი, რომელმაც შესანიშნავად ჩაატარა ეს სეზონი; ბორუსია, რომლისგანაც ასეთ ფეხბურთს ნამდვილად არ ველოდით, მაგრამ მაინც, ყველაზე დიდი შოკი და მოულოდნელობა ალბათ იყო მაინცის ლიდერობა 7 ტურის შემდეგ (7 მოგება!) და ჰანოვერის ბოლომდე ბრძოლა მესამე ადგილისთვის.
ანტიპრიზებსაც მივადექით:
ყველზე ნაკლები ქულა: ვილემი – 15 (34 თამაში).
ისევე როგორც შარშან, წელსაც ამ ნომინაციაში ერედივიზიეს გუნდმა მოიგო და იმავე რაოდენობის ქულები დააგროვა. გუნდი, რომელიც სულ ცოტა ხნის წინ ჩემპიონთა ლიგაზე ასპარეზობდა, საბოლოოდ ბოლო ადგილზე გავიდა ჰოლანდიის ჩემპიონატში. “საპატიო” ვერცხლი და ბრინჯაო: არლი (20 ქულა) და ვენლო (21 ქულა).
ვილემ II
ყველზე მეტი წაგება: ვილემი – 25 (34 თამაში).
კი ვთქვით, რომ 5 წამყვანი ჩემპიონატიდან ვარკვევდით ნომინაციის გამარჯვებულებს, მაგრამ 34 თამაშში 25 წაგება იმდენად “შთამდეჭდავი” მაჩვენებელია, რომ ამის უყურადღებოდა და პრიზის გარეშე დატოვება, უბრალოდ არ შეიძლებოდა.
ყველაზე ნაკლები გატანილი გოლი: არლი – 21 (38 თამაში).
ალბათ ყველაზე სუსტი გუნდი, რომელსაც უთამაშია საფრანგეთის ჩემპიონატში ბოლო 20 წლის განმავლობაში.
ყველაზე მეტი გაშვებული გოლი: ვილემი – 98 (!) (34 თამაში).
მხოლოდ წამყვან 5 ჩემოიონატს თუ განვიხილავთ, იქ უკონკურენტო ბლექპული იყო 78 გაშვებული გოლით.
სეზონის იმედგაცრუება (გუნდი): სამპდორია და მონაკო.
ორივე ეს ისტორიული გუნდი გავარდა საკუთარი ქვეყნის უმაღლესი ლიგიდან, მაგრამ გარდა ამ გუნდების კანდიდატი საკმაოდ ბევრი იყო – თითქმი ნახევარი ბუნდესლიგა: ვერდერი, შტუტგარტი, შალკე, ვოლფსბურგი, აინტრახტი (უფრო სეზონის მეორე ნახევრის იმედგაცრუება), ლივერპული და იუვენტუსი (ამ ნომინაციის შარშანდელი გამარჯვებულები), ვესტ ჰემი (თუმცა ვესტ ჰემი დიდი ხანი კვდებოდა და როგორც იქნა გარდაიცვალა), ატლეტიკო, რომლისგანაც ჩემპიონობისთვის ბრძლოას ელოდნენ…
სამპდორია
მონაკო
მივადექით ინდივიდუალურ პრიზებს:
ყველაზე მეტი გატანილი გოლი: კრიშტიანო რონალდო (რეალი) – 40 გოლი.
საოცარი მაჩვენებელი, პრიმერა დივიზიონის ყველა დროის რეკორდი (ტელმო ზარას და უგო სანჩესის მიღწევა გააუჯობესა). ბოლო 4 თამაშში პორტუგალიელმა 11(!) გოლი გაიტანა და არამარტო პიჩიჩი, არამედ ოქროს ბუციც მოიგო.
ყველაზე მეტი წითელი ბარათი: ნიკოლას ბურდისო (რომა) – 3 წითელი ბარათი.
სულ რაღაც 27 მატჩში მოახერხა არგენტინელმა 3 წითელი ბარათის მიღება.
რა თქმა უნდა კიდევ არაერთი გამორჩეული ფეხბურთელი იყო, რომლებმაც კარგი სეზონი ჩაატარეს, მაგრამ ეს ხუთეული წელს მაინც გამოირჩეოდა.
მესის და რონალდოს სეზონს მგონი დიდი კომენტარი არც სჭირდება, ისედაც ყველამ ყველაფერი იცის.
კავანი წელს ნამდვილად საუკეთესო ფეხბურთელი იყო სერია ა–ში, საოცარი სეზონი ჰქონდა ურუგვაელს და მიუხედავად მის გუნდში ჰამშიკის და ლავეცის ყოფნისა, ის მაინც ნეაპოლელების მთავარი მამოძრავებელი ძალა იყო. არაერთი ლამაზი და რაც მთავარია გადამწყვეტი გოლი გაიტანა.
ნური შაჰინი ულაპარაკოდ ბუნდესლიგის საუკეთესო მოთამაშე იყო. თურქი ფეხბურთელი ყველგან იყო, დაცვაშიც და შეტევაშიც, ის აკავშირებდა ერთმანეთთან ბორუსია შესანიშნავ დაცვას, ბრწყინვალე თავდასხმასთან.
ედინ აზარი კი თავის მხრივ ლიგა 1–ში იყო საუკეთესო. უნიჭიერესი ბელგიელი ძალიან გაიზარდა და ეს იმითაც დამტკიცდა, რომ თუ ზედიზედ ორი წლის მანძილზე ის იგებდა ნომინაციაში: წლის საუკეთესო ახალგაზრდა ფეხბურთელი, წელს მოიგო ნომინაციაში: წლის საუკეთესო ფეხბურთელი.
Mr. Nobody–ის და მის გუნდს კი დაეხმარა სხვა გუნდების ჩავარდნა, მაგრამ მაინც – ჰანოვერის ასეთი თამაში ნამდვილად აღნიშვნის ღირსია და მთავარი დამსახურება ამ გუნდის მიერ მეოთხე ადგილის დაკავებაში სწორედ მირკოს მიუძღვის, თუ არ გჯერათ გადახედეთ ჰანოვერის შემადგენლობას.
მაცარიმ და კლოპმა კი ძალიან ლამაზი და შემტევი ფეხბურთის მქადაგებელი გუნდები ჩამოაყალიბეს, ტიტული მხოლოდ ერთმა მოიგო, სამაგიეროდ ორივემ მოიგო გულშემატკივრის გული.
ფერგიუსონს არ ბეზრდება გამარჯვებები. მეცხრამეტე საჩემპიონი ტიტული და ლივერპულის დამხობილი რეკორდი – ეს ყველაფერი წარმოუდგენელი იყო მაშინ, როცა აბერდინში ნამუშევარი შოტლანდიელი სათავეში ჩაუდგა მანჩესტერს.
გვარდიოლას შესახებ კი რა უნდა ვთქვათ… ზოგი ამბობს, რომ ის კარგი მწვრთნელი არ არის და რომ ამ მოთამაშეებით ყველა მოიგებდა ტიტულებს… პეპს ხშირად აბრალებენ იმას, რომ ის მოიკოჭლებს ტაქტიკურ განათლებაში და რომ ვერ ცვლის მოედანზე მიმდინარე მოვლენებს მისი გუნდის სასიკეთოდ… მაგრამ, რატომ უნდა შეცვალო ის, რაც უკვე იდეალურია?
მწვრთნელობა მხოლოდ ტაქტიკოსობა არ არის. მწვრთნელის პროფესია უამრავ ასპექტს მოიცავს, რომლებითაც გვარდიოლა უხვად არის დაჯილდოვებული. ფრანკ რაიკარდს თითქმის იგივე ფეხბურთელები ყავდა (მეტიც: ამათ დამატებული ეტოო, რონალდინიო, დეკუ, ძამბროტა…), მაგრამ ბარსელონა ასე ნამდვილად არ თამაშობდა. გუნდს, რომელზეც ამბობენ, რომ ისტორიაში საუკეთესო ფეხბურთს თამაშობს, არ შეიძლება კარგი მწვრთენლი არ ჰყავდეს.
გამარჯვებული: ხოსეპ გვარდიოლა (ბარსელონა).
საუკეთესო მეკარე.
ნომინანტები: მანუელ ნოიერი (შალკე), ედვინ ვან დერ სარი (მანჩესტერ იუნაიტედი), ჯო ჰარტი (მანჩესტერ სიტი), ვისენტე გუაიტა (ვალენსია), მარკო სტორარი (იუვენტუსი).
მანუელ ნოიერის შალკეს ბუნდესლიგაში აშკარად ცუდი სეზონი ჰქონდა, სამაგიეროდ გელზენკირხენელებმა შესანიშნავად ითამაშეს ჩემპიონთა ლიგაში, ხოლო მანუელის თამაში მანჩესტერთან 1/2 ფინალში საერთოდ საოცრებათა კატეგორიიდან იყო, პირადად მე დიდი ხანი არ მქონდა ნანახი მეკარის ასეთი კარგი თამაში. მიუხედავად შალკეს ცუდი ასპარეზობისა ბუნდესლიგაში, მაინც მოხვდა კიკერის შეფასებებით საუკეთესო ათეულში.
ვან დერ სარმა საკმაოდ კარგი სეზონი ჩაატარა და აშკარად გამორჩეული იყო მანჩესტერელთა რიგებში, მიუხედავად შედარებით სუსტად ჩატარებული ფინალისა (ჩემპიონთა ლიგის), მისი უკანასკნელი სეზონი აშკარად დადებითად უნდა შევაფასოთ.
ჯო ჰარტი ხუთეულში მოხვედრას თუნდაც მხოლოდ ტოტენჰემთან პირველი ტურის მატჩში თამაშის გამო იმსახურებდა.
გუაიტამ დაიწყო სეზონი, როგორც ვალენსიას მესამე მეკარემ, მაგრამ სესარის და მოიას ტრავმებმა მას გზა გაუხსნა ძირითადისკენ და ახალგაზრდა კიპერმა გააოცა ყველა. ერთ–ერთი ყველაზე ნიჭიერი მეკარეა დღესდღეობით მსოფლიოში.
რაც შეეხება სტორარის: ჯიჯი ბუფონის წარმატებით შეცვლას და მისი ძირითადი მეკარეობის ეჭვქვეშ დაყენებას მოხერხება უნდა.
ვიდიჩი ფერდნინანდის ხშირი ტვამიანობის პირობებში წითელი ეშმაკების აშკარად დაცვის ბურჯად ჩამოყალიბდა. სერ ალექსმაც ტყუილად არ უბოძა მას კაპიტნის სამკლავური. დაასახელეს პრემიერლიგის საუკეთესო მოთამაშედ.
კომპანი კედელივით აღიმართა ჯო ჰარტსა და მოწინააღმდეგე გუნდის შემტევებს შორის. ბევრს ეგონა, რომ ის საკუთარ ნიჭს ვერასდროს გამოავლენდა, ვენსანმა წელს საპირისპირო დაამტკიცა.
აბიდალი უბრალოდ გენიალური იყო ამ სეზონში. იქამდე სანამ სიმსივნის დიაგნოზს დაუსვამდნენ, ერთ–ერთი გამორჩეული ფეხბურთელი იყო ბარსელონას რიგებში, ეს კი დამეთანხმებით უძნელესი საქმეა.
რიკარდო კარვალიო ბევრს უკვე ჩამოწერილი ჰყავდა და მოურინიოც საკმაოდ აკრიტიკეს მისი შეძენის გამო, მაგრამ ჟოზემ და რიკარდომაც დაუმტკიცეს ყველას, რომ მოურინიო ტყუილად არ ენდობა კარვალიოს. საუკეთესო იყო მადრიდელთა დაცვის ხაზში, ის რომ არა რეალი გაცილებით მეტ გოლს გაუშვებდა.
მატს ჰუმელსმა ნევენ სუბოტიჩთან ერთად ბუნდესლიგის ყველაზე ძლიერი ცენტრალური მცველების ტანდემი ჩამოაყალიბა, მაგრამ რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, ძლიერთან ერთად ეს ტანდემი ძალიან ახალგაზრდაა (22–22 წლის არიან). გახდა კიკერის მიხედვით ბუნდესლიგის საუკეთესო მოთამაშე.
გარეთ ბეილი მშვენივარდ შეეწყო ნახევარმცველის პოზიციას და შეუჩერებელი იყო ტოტენჰემის შეტევის მარცხენა ფლანგზე. ქარივით დაქროდა და მისი გაჩერება წარმოუდგენელი იყო, თუ არ გჯერათ – კითხეთ მაიკონს. პრემიერლიგის მეხუთე ადგილოსანი გუნდის მოთამაშე პროფესიონალ ფეხბურთელთა ასოციაციამ წლის საუკეთესო მოთამაშედ დაასახელა.
ნური შაჰინი – მასზე ზემოთაც ვისაუბრეთ.
მესუთ იოზილი ამ სეზონის ერთ–ერთი აღმოჩენაა. მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან კარგად წარმოაჩინა თავი მუნდიალზე, მისგან ასეთ პროგრესს მაინც არავინ ელოდა. ერთი მინუსი რაც ჰქონდა იყო ის, რომ ვერაფრით გამოიჩინა თავი ბარსელონასთან დაპირისპირებებში.
ჩავი ისევ ისეთი იყო, როგორც ბოლო წლებში. ბარსელონას ყველა შეტევის სული და გული.
ანდრესზეც ახალი რა უნდა ვთქვათ, გარდა იმისა, რომ 8 გოლი გაიტანა პრიმერაში და საკუთარი რეკორდი გააუმჯობესა.
გამარჯვებული: გარეთ ბეილი (ტოტენჰემი).
საუკეთესო თავდამსხმელი.
ნომინანტები: ლიონელ მესი (ბარსელონა), კრიშტიანო რონალდო (რეალი), კარლოს ტევესი (მანჩესტერ სიტი), ედინსონ კავანი (ნაპოლი), ჯუზეპე როსი (ვილიარეალი).
მესის და რონალდოს შესახებ ახალს ვერაფერს ვიტყვი.
ტევესი უბრალოდ შეუცვლელი იყო სიტისთვის, მასთან ერთად და მის გარეშე ორი აბსოლუტურად სხვადასხვა გუნდია.
კავანიზეც ზემოთ ვისაუბრეთ.
ჯუზეპე როსი კი ვილიარეალის უპირობო ლიდერი იყო და მისი დამსახურებაა რომ ყვითელი წყალქვეშა ნავები მომავალ სეზონში ჩემპიონთა ლიგის საკვალიფიკაციო ეტაპზე ითამაშებენ.
ჩიჩარიტოსგან ამას ნამდვილად არავინ ელოდა. ძირითადი შემადგენლობიდან ამოაგდო პრემიერლიგის საუკეთესო ბომბარდირი დიმიტარ ბერბატოვი. მექსიკელი გამოირჩევა საგოლე ალღოთი და თითქმის არაფრისგან შეუძლია გოლის გატანა. გარდა ამისა საკმაოდ ტექნიკურიც არის და კარგი არტყმაც აქვს. პროგრესი თუ განაგრძო, მსოფლიოს ერთ–ერთი საუკეთესო თავდამსხმელი გახდება.
უილშირმა უკვე ნაკრებშიც კი მოასწრო თამაში. ასაკისთვის შეუფერებლად ბრძნულად ირჯება, თან ცენტრალური ნახევარმცველის პოზიციაზე, პოზიციაზე სადაც თამაში ყველაზე რთული რამ გახლავთ.
გიოტცე უილშირის არ იყოს ძალიან ახალგაზრდაა, მაგრამ მიუხედავად ამისა დორტმუნდელთა ერთ–ერთი ლიდერი იყო. მას უკვე მესისაც ადარებენ. მარიოს მართლაც შესანიშნავი ტექნიკა აქვს და გერმანული ფეხბურთის მთავარი იმედია.
ედინსონ კავანი – მიუხედავად იმისა, რომ ყველამ ვიცოდით მისი კარგი თავდამსხმელობის შესახებ, ყველა მაინც ალბათ პირღია შევცქეროდით მის თამაშს და გოლებს.
შინჯი კაგავა – სულ რაღაც 300 000–ად შეძენილი მოთამაშე, რომელმაც გააოცა და გადარია გერმანელი ჟურნალისტები. იანვარში აზიის თასზე ტრავმა მიიღო, რის გამოც სეზონის დარჩენილი ნაწილი გამოტოვა, მაგრამ პირველი წრე ისე კარგად ჩაატარა, რომ კიკერის შეფასებების მიხედვით მეორე ადგილზე გავიდა (ჰუმელსის შემდეგ).
გამარჯვებული: ედინსონ კავანი (ნაპოლი) – რადგან სხვა ოთხი მოთამაშიდან არჩევნის გაკეთება უბრალოდ შეუძლებელია 🙂 და ასევე კავანის პრიზის გარეშე დატოვება არ შეიძლებოდა.
ტორესი, ჯეკო და ადებაიორი – სამივემ ზამთარში გუნდი გამოიცვალა, მაგრამ თუ დააკვირდებით პირველ ორს წინა გუნდი არ უწერია გვარის გასწვრივ, რადგან ტორესმაც და ჯეკომაც იმედები გულშემატკვირებს ახალ კლუბებში გაუცრუეს, ხოლო ძველებში შედარებით ნორმალურად თამაშობდნენ. ადებაიორმა კი სიტიში სეზონი ხომ ჩააგდო და ვერც მადრიდულ კლუბში მოწყვიტა ციდან ვარსკვლავები, მიუხედავად იმისა რომ პრიმერას 14 თამაშში 5 გოლი გაიტანა, რასაც ჩემპიონთა ლიგაზე 2–ც დაუმატა, დაახლოებით სამი ამდენი ქარს გაატანა.
ორი დიეგოსგან კი აცილებით მეტს ველოდით წელს. პირველი ჩემპოიონთა ლიგის საუკეთესო ფეხბურთელად დაასახელეს, მეორე მსოფიოს ჩემპიონატის. მილიტოს ასე თუ ისე ტრავმებმა შეუშალეს ხელი, აი ფორლანი თავს ამ მიზეზით ვერ გაიმართლებს.
გამარჯვებული: ფერნანდი ტორესი (ჩელსი) – უბრალოდ იმხელა აჟიოტაჟი იყო ატეხილი მის გარშემო, წარმოუდგენელი იყო ამ ნომინაციაში სხვისი გამარჯვება.
ყველაზე ცუდი ფეხბურთელი: ადრიანო (რომა).
მერამდენე შანსი მისცეს და ისევ ყველაფერი გააფუჭა.
საუკეთესო მატჩი: ნაპოლი – ლაციო 4–3
საოცარი თამაში, საოცარ ქალაქში, საოცარ სტადიონზე. შეხვედრა, რომელშიც იყო ყველაფერი: არჩათვლილი გოლი, გაძევება, პენალტი, დრამატიზმი, დაძაბულობა…
თავიდან ლაციო იგებდა 0–2–ს, შემდეგ 2 წუთში ნაპოლიმ ანგარიში გაათანაბრა, მაგრამ ძალიან მალე მესამე გაუშვა, თუმცა არბიტრებმა ვერ დაინახეს, რომ ბროკის დარტყმის შემდეგ ბურთმა გადაკვეთა კარის ხაზი… სამართლიანობამ მაინც იზეიმა, რამოდენიმე წუთში ლაციო გადის წინ, ავტოგოლის წყალობით. ყველას ეგონა, რომ მატჩი დასრულდა, ასეთი შოკიდან ნაპოლი ვეღარ გამოვიდოდა და ამ დროს, რამოდემე წუთში ინიშნება პენალტი ლაციოს კარში და თან რომაელები დარჩნენ 10 კაცის შემადგენლობით. კავანი ნიშნულიდან ზუსტია და 3–3, 85–ე წუთზე კი ედინსონმა გენიალური გოლი გაიტანა, რასაც კინაღან “სტადიო სან პაულოს” დანგრევა მოჰყვა.
მართლაც დაუვიწყარი თამაში და დაუვიწყარი ემოციები. მე და სანდრო ცნობილაძეს მიგვყავდა ეს თამაში და საფინალო სასტვენის შემდეგ ორივე გამოფიტულები ვიყავით.
სეზონის საუკეთესო გუნდი.
ნომინანტები: ბარსელონა, მანჩესტერ იუნაიტედი, რეალი, ლილი, ბორუსია დ.
ჩემპიონთა ლიგის ფინალისტები; გუნდი რომელიც ბოლომდე იბრძოდა სამი ტიტულისთვის; საფრანგეთის ჩემპიონი და თასის მფლობელ; გერმანიის ჩემპიონი, რომელიც საოცარ შემტვე ფეხბურთს თამაშობდა.
საერთოდ ამ ნომინაციით მტკიცდება, რომ ბოლო წლების ტენდენცია ასეთია: შემტევი ფეხბურთი დაბრუნდა!
თითქმის დამთავრდა 2009–2010 წლების საფეხბურთო სეზონი, მხოლოდ ჩემპიონთა ლიგის ფინალი დარჩა სათამაშო, თუმცა შემდეგაც არ გვექნება მოსაქყენად საქმე ფეხბურთის მოყვარულებს, წინ ხომ მთავარი საფეხბურთო მოვლენაა: მსოფლიოს ჩემპიონატი!
მანამდე კი, მოდით შევაჯამოთ განვლილი სეზონი და ეს სხვადასხვა ნომინაციის სახით გავაკეთოთ. შესაძლოა ბევრ რამეში არ დამეთანხმოთ, ამიტომ სწორედ არის კომენტარებს სექცია, სადაც შეგიძლიათ თქვენი შენიშვნები დაწეროთ.
მოდით დავიწყოთ წამყვანი ხუთი (ინგლისი, იტალია, ესპანეთი, გერმანია, საფრანგეთი) ჩემპიონატების ცხრილების ანალიზით და ისეთი ნომინაციებით, რომლებშიც სადავო არაფერია, რადგან მათი გამარჯვებულები ფაქტებზე დაყრდნობის შედეგად ვლინდებიან:
ყველაზე მეტი ქულა: ბარსელონა – 99 (38 თამაში)
ალბათ არავინ დაიწყებს იმაზე დავას, რომ ეს არის უნიკალური შედეგი, რომლის გამეორებაც ძალზედ ძნელი იქნება.
ყველაზე მეტი მოგება: ბარსელონა და რეალი – 31 (38 თამაში)
ეს მიღწევაც უნიკალურთა კატეგორიაში გადის. განსაკუთრებით აღსანიშნავია “რეალის” შემთხვევა, გუნდმა 38–დან 31 თამაში მოიგო და ჩემპიონი მაინც ვერ გახდა.
ყველაზე მეტი გატანილი გოლი: ჩელსი – 103 (38 თამაში)
ევროპაში ჩელსიზე მეტი მხოლოდ აიაქსმა გაიტანა (106), თუმცა ვინაიდან ჰოლანდიის ჩემპიონატი ბევრად ჩამოუვარდება ინგლისის პრემიერლიგას, გამარჯვებული არის ჩელსი, რომელმაც სულ რაღაც ერთი გოლით გაუსწრო მადრიდის “რეალს”.
ყველაზე ნაკლები გაშვებული გოლი: ბარსელონა – 24 (38 თამაში)
ბენფიკამ, ბრაგამ და აიაქსმა 20–20 გოლი გაუშვეს, მაგრამ ერთი რომ ნაკლებ თამაშში (30–30 და 34 შესაბამისად) და მეორეც, ჩემპიონატები სადაც ისინი ასპარეზობენ ბევრად დაბალი დონის არის ვიდრე ლა–ლიგა.
სეზონის აღმოჩენა (გუნდი): ტვენტე და ბურსასპორი.
ორივე ეს გუნდი, ბევრის გასაკვირად თავისი ქვეყნის ჩემპიონი გახდა. რა გასაკვირია, რომ ეს მათ ისტორიაში პირველი მსგავსი წარმატებაა. ასევე შეიძლებოდა ამ ნომინაციაში “ფულჰემის” დასახელება, რომელმაც პატარა სასწაული შემოგვთავაზა და ევროპის ლიგის ფინალში გავიდა, ჩამოიცილა რა გზიდან “იუვენტუსი” (ოღონდ ნამდვილი იუვეს აჩრდილი) და “ჰამბურგი” (ფინალის მასპინძელი)
ახლა ანტიპრიზები:
ყველაზე ნაკლები ქულა: ვაალვიკი – 15 (34 თამაში)
ევროპის წამყვანი ქვეყნებიდან, ნამდვილად ყველაზე სუსტი და სამარცხვინო გუნდი ამ სეზონში, თუმცა ამ კატეგორიაში თავისუფლად შეგვიძლია დამსახურებული ვერცხლის და ბრინჯაოს მედლები გადავცეთ “გრენობლს” (23 ქულა) და “ჰერტას” (24 ქულა).
ყველაზე მეტი წაგება: ვაალვიკი – 29! (34 თამაში)
უკომენტაროდ…
ასევე აღნიშვნის გირსნი არიან: ვილემი და გრენობლი (25 წაგება) და პორთსმუტი და ბარნლი (24 წაგება)
ყველაზე ნაკლები გატანილი გოლი: ესპანიოლი – 29 (38 თამაში)
მართალია ყველაზე ნაკლები გოლი “რიო ავემ” გაიტანა – 22 და კიდევ რამოდენიმე გუნდმა “აჯობა” “ესპანიოლს” ამ მაჩვენებელში, მაგრამ ესპანეთის ჩემპიონატში, 29 გოლის გატანა და მიუხედავად ამისა 11–ე ადგილის დაკავება, ნამდვილად გამორჩევის და აღნიშვნის ღირსია.
ყველაზე მეტი გაშვებული გოლი: ბარნლი – 82 (38 თამაში)
ამ გუნდმა თვით ვაალვიკსაც (80 გაშვებული გოლი) კი აჯობა… რა გასაკვირია რომ გავარდა პრემიერლიგიდან.
სეზონის იმედგაცრუება (გუნდი): იუვენტუსი და ლივერპული, ლივერპული და იუვენტუსი.
კომენტარი: იუვენტუსი და ლივერპული, ლივერპული და იუვენტუსი…
გადავიდეთ ინდივიდუალურ პრიზებზე:
ყველაზე მეტი გატანილი გოლი: ლიონელ მესი – 34 გოლი.
რა თქმა უნდა ლუის სუარესმა 35 გოლი გაიტანა, მაგრამ ჩემპიონატის დაბალი დონის გამო, ამ ნომინაციებში ჰოლანდიის ჩემპიონატის გათვალისწინება არ არის მიზანშეწონილი.
ყველაზე მეტი წითელი ბარათი: ნიკოლას პარეხა (ესპანიოლი) და სანჩეს კრიბარი (სიენა) – 3 წითელი ბარათი
ახლი კი ნომინაციები რომელზეც დავა შეიძლება:
სეზონის საუკეთესო ფეხბურთელი: ლიონელ მესი (ბარსელონა) , კრისტიანო რონალდო (რეალი), არიან რობენი (ბაიერნი), ჩავი (ბარსელონა), უეინ რუნი (მანჩესტერ იუნაიტედი)
ყველა ამ ფეხბურთელს მართლაც გამორჩეული სეზონი ჰქონდა.
მესიმ კიდევ ერთხელ დაამტკიცა, რომ ბადალი არ ჰყავს დღესდღეობით მსოფლიოში, ბოლოს და ბოლოს 34 გოლი გაიტანა, რომლებიც ერთმანეთზე უკეთესები იყო.
კრისტიანო რასაც ქვია მიათრევდა რეალს ჩემპიონობისკენ, მაგრამ სულ ცოტა დააკლდა.
არიენ რობენმა მიათრია ბაიერნი ჩემპიონობისკენ და ასევე მარტომ გაიყვანა გუნდი ჩემპიონთა ლიგის ფინალში.
ჩავის ლამის მთელი ნახევარი სეზონი აკლდა გვერდით ინიესტას გენია, მაგრამ მიუხედავა ამისა მან გუნდს ეს არ დაატყო და არამარტო თავისი, ანდრესის ფუნქციებიც კი შეითავსა.
უეინ რუნის რაც შეეხება, ტრავმა რომ არა ოქროს ბუცს ალბათ ის მოიგებდა და არა მესი, რადგნა მას მართლაც ბრწყინვალე სეზონი ჰქონდა კარიერაში, რისი წყალობითაც საფეხბურთო ვარსკვლავობის ახალ საფეხურზე ავიდა.
ტატოს ვერდიქტი: ლიონელ მესი (ბარსელონა)
სეზონის საუკეთესო გუნდი: ბარსელონა, ინტერი, ბაიერნი
სამი გუნდი, ორი ჩემპიონთა ლიგის ფინალისტი და პოტენციური ჰეთ–თრიქოსანი, მესამე ლამის ფინალისტი და მსოფლიოს საუკეთესო გუნდი. რეალურად სეზოსნი საუკეთესო გუნდი 22 მაისს გაირკვევა, ხოლო მსოფლიოს საუკეთესო გუნდი ისედაც ყველამ იცის ამჟამად ვინ არის.
ტატოს ვერდიქტი: ფინალის გამარჯვებული.
სეზონის საუკეთესო მწვრთნელი: ჟოზე მოურინიო (ინტერი),ზოსეპ გვარდიოლა (ბარსლეონა),ლუის ვან გაალი (ბაიერნი),კლოდ პუელი (ლიონი),სტივ მაკლარენი (ტვენტე)
მოურინიოს და გვარდიოლას მწვრთელობაზე კომენტარი ზემდეტია. ერთმა ევროპაში უსუსური ინტერი ლიგის ფინალში გაიყვანა, მეორე კი ლამის ყველა დროსი ყველაზე დიდი გუნდი შექმნა.
რაც შეეხება ვან გაალს, მან ასევე ევროპაში იმპოტენტი ბაიერნი გაიყვანა ფინალში და პლუს ამას აღმოაჩინა რამოდენიმე ახალგაზრდა ფეხბურთელი, რომლის შესახებაც არავინ იცოდა ბაიერნის ერთგული გულშემატკივრების გარდა (ბადშტუბერი, კონტენტო, მიულერი) და გარდა ამისა ლამის მსოფლიო დონის თავდამსხმელად აქვია ივიცა ოლიჩი.
კლოდ პუელმა ლიონი ჩემპიონთა ლიგის ნახევარფინალში გაიყვანა, თუმცა მინუსში შეიძლება ჩაუვთვალოთ ეროვნულ ჩემპიონატში ჩავარდნა.
მაკლარენმა კი ისტორიაში პირველი ჩემპიონობა მოუტანა ტვენტეს, რითიც ცოტათი მაინც ჩამოირეცხა 2007 წელს ნაგემი სირცხვილი.
ტატოს ვერდიქტი: ლუის ვან გაალი (ბაიერნი)
საუკეთესო მეკარე: ვიქტორ ვალდესი (ბარსელონა), ჰანს–იორგ ბუტი (ბაიერნი).
ვალდესი მართლაც რომ თვალსა და ხელს შუა გაიზარდა. ბარსელონასაც ეღირსა კარგი მეკარე.
რაც შეეხება ჰანს–იორგს… კომენატარი მართლაც ზედმეტია, გადახედეთ გერმანიის ნაკრების სამუნდიალო განაცხადს, შემდეგ მის ასაკს შეხედეთ და არ დაგავიწყდეთ რომ ბაიერნმა ის შარშანწინ ვინმე მიხაელ რენზინგის შემცვლელეად იყიდა.
თამამად ვიტყოდით ლუსიომ დაუმტკიცა ვან გაალს, რომ ის შეცდათქო, ბაიერნი ფინალში რომ არ გასულიყო, თუმცა ბერნაბეუზე ლუსიოს აქვს შანსი, რომ ეს წინადადება მაინც გვათქმევინოს.
ბრანისლავი შეუმჩნევლად ჩამოყალიბდა ჩელსის დაცვის ბურჯად და ხან ცენტრში ამაგრებდა ბასტიონს, ხან ფრთაზე აფრთოხდა მოწინააღმდეგებს.
პიკეს პრორესზე საუბარიც ზედმეტია, შარშანწინ 3 მილიონად დაბრუნებული ბარსას აღზრდილი, რომელიც გუნდის ნომინალურად 4–ე ცენტრალუ მცველად განიხილებოდა, არამარტო კატალონიური კლუბის, არამედ მსოფლიოს ერთ–ერთ საუკეთესო მცველად ჩამოყალიბდა… მადლობა პეპს…
ვალტერს და ხავიერს რაც შეეხებათ, პირველმა ალბათ ყველა გააოცა როდესაც ისევ იმ დონეს დაუბრუნდა, რის გამოც მოიხვეჭა მსოფლიოს ერთ–ერთი საუკეთესო მცველის სტატუსი, ხოლო ხავიერ ძანეტიზე რა უნდა თქვას ადამიანმა, ბოლოს და ბოლოს ისიც კი არ იცი რომელია უკვე ამ კაცის მშობლიური პოზიცია. მისი დახასიათება მხოლოდ ერთი სიტყვით შეიძლება: ლეგენდა!
ტატოს ვერდიქტი: ლუსიო (ინტერი)
საუკეთესო ნახევარმცველი: ჩავი (ბარსელონა), არიენ რობენი (ბაიერნი), ესტებან კამბიასო (ინტერი), ბასტიან შვაინშტაიგერი (ბაიერნი), ფრენკ ლამპარდი (ჩელსი)
ჩავის და რობენის შესახებ ზემოთაც ვისაუბრეთ, რაც შეეხება მარადონას მიერ ათვალწუნებულ კამბიასოს, ვინც ფეხბურთში ცოტაოდენ ერკვევა, დამეთანხმება რომ ის არამარტო თანამედროვე, არამედ ბოლო 10 წლეულის ერთ–ერთი საუკეთესო საყრდენი ნახევარმცველია, რომელიც სტაბილურად უმაღლეს დონეზე ასრულებს თავის მოვალეობებს და გოლების გატანაზეც არ ამბობს უარს.
ფრენკ ლამპარდმა თავისთვის ნორმალური სეზონი ჩაატარა, გაიტანა რა 22 (!) გოლი პრემიერლიგაში, როდესაც ასეთი მაჩველებელი ნორმალურია, გასაგებია რატომაც ხარ ერთ–ერთი საუკეთესო ნახეავრმცველი.
ბასტიან შვაინშტაიგერი კი ვან გაალს უნდა უმადლოდეს იმას, რომ მან დაინახა მისი მონაცემები და ფლანგიდან ნახევარდაცვის ცენტრში შემოსწია. ერთი სიამოვნება იყო შვაინის ყურება ამ სეზონში, აშკარად დაბრძენებულია და ლიოვი დიდ შეცდომას დაუშვებს თუ მუნდიალზე ნაკრებში ისევ ფლანგზე დააყენებს.
მილიტო – გოლების მანქანა, რომელმაც ბევრად გადაწყვიტა ინტერის წარმატებები
და ივიცა ოლიჩი – კაცი, რომელსაც შეუძლია მინდორზე 360 წუტი ირბინოს და არ დაიღალოს და ამავე დროს გაიტანოს გადამწყვეტი გოლები.
ტატოს ვერდიქტი: ლიონელ მესი (ბარსელონა)
სეზონის აღმოჩენა (ფეხბურთელი): ივიცა ოლიჩი (ბაიერნი), ჰოლგერ ბადშტუბერი (ბაიერნი), თომას მიულერი (ბაიერნი), პედრო როდრიგესი (ბარსელონა)
ვან გაალის შესაძლებლობებს საზღვარი არ აქვს. რა თქმა უნდა ჰოლგერის და თომასისგან განსხვავებით ივიცა ოლიჩს ყველა ვიცნობდით, მაგრამ არა ისეთს, როგორიც ის წელს არის.
პედრო როდრიგესის პროგრესი კი ალბათ ფეხბურთის ისტორიაშია შესატანი, როგორც ყველაზე დიდი აღზევება. სეზონის წინ არავის ჰქონდა ალბათ ილუზია რომ პედრო თუნდაც 10 მატჩს ჩაატარებდა ძირითადში, სინამდვილეში კი, ის ალბათ მსოფლიო ჩემპიონატზე გაემგზავრება…
ტატოს ვერდიქტი: პედრო როდრიგესი (ბარსელონა)
სეზონის იმედგაცრუება (ფეხბურთელი): კაკა (რეალი), ფელიპე მელო და დიეგო (ორივე იუვენტუსი), ზლატან იბრაჰიმოვიჩი (ბარსელონა), სამუელ ეტო’ო (ინტერი)
კაკას არავისთვის არაფერი აქვს დასამტკიცებელი, მაგრამ ფაქტია, რომ მან სეზონი ჩააგდო, რაშიც დამნაშავე რა თქმა უნდა ტრავმებია, მაგრამ მაინც, ფაქტი ფაქტად რჩება.
ფელიპე მელომ და დიეგომ კი მართლაც სასწაული რეგრესი განიცადეს, ეს უფრო მეტად მელოს ეხება, რომელიც მოედნის ცენტრში ისეთ შეცდომებს უშვებდა რიგ თამაშებში, რომ მსგავსი შეცდომები პატარა ბავშვებსაც არ ეპატიებათ.
ზლატანმაც და სამუელმაც გაუცრუეს გულშემატკივრებს იმედები, მაგრამ მათ გასამართლებლად მხოლოდ იმის თქმა შეიძლება, რომ სხვა სტილის გუნდში მოხვდნენ და შესაგუებლად დრო სჭირდებათ.
ტატოს ვერდიქტი: ფელიპე მელო (იუვენტუსი)
ყველაზე ცუდი ფეხბურთელი : დმიტრო ჩიგრინსკი (ბარსელონა)
კომენტარი: წყალში გადაყრილი ფული…
სეზონის საუკეთესო მატჩი: ლიონი – მარსელი 5–5
შესანიშნავი და დაუვიწყარი მატჩი, რომელიც ორმა “ოლიმპიკმა” შემოგვთავაზა.
და ბოლოს ტატოს ბლოგის ვერსიით 2009–2010 სეზონის სიმბოლური ნაკრები:
ტატოს ბლოგი 