არგენტინის ალტერნატიული ნაკრები

ოთხი წლის წინ, როდესაც დიეგო მარადონამ მსოფლიოს ჩემპიონატს მიღმა რამდენიმე ვარსკვლავი და კარგ ფორმაში მყოფი ფეხბურთელი დატოვა, ალტერნატიული ნაკრების შემადგენლობა ჩამოვწერე, რომელიც ასე გამოიყურებოდა: აბონდანსიერი – საბალეტა, გარაი, გ. მილიტო, ხ. ძანეტი – გაგო, კამბიასო – ბანეგა, ლუჩო გონსალესი, რიკელმე – ლისანდრო ლოპესი.
იმის გამო, რომ ალეხანდრო საბელიამაც “სახლში” საკმაო რაოდენობის მაღალი დონის მოთამაშე დატოვა, გადავწყვიტე, 2014 წლის ალტერნატიული შემადგენლობაც ჩამომეწერა…

კაბალიერო საოცარი “სეივი” “ატლეტიკოსთან”

მეკარე: ვილი კაბალიერო (მალაგა) – ბოლო ორი სეზონის განმავლობაში ესპანეთის პრიმერა დივიზიონის ერთ–ერთი საუკეთესო კარის დარაჯი. მიუხედავად ამისა, საბელიას ვილი ნაკრებში ერთხელაც კი არ მიუწვევია.
მარჯვენა მცველი: ფაკუნდო რონკალია (ფიორენტინა) – ფლორენციაში გადასვლის შემდეგ, რონკალია იმდენად კარგად ათამაშდა, რომ ჩეზარე პრანდელიმ მისი იტალიის ნაკრებში გამოძახება მოისურვა. საბელიამ ფაკუნდო მაშინ მიიწვია (2013 წლის ნოემბერში), როდესაც ფორმაში არ იყო, მხოლოდ ერთხელ (ბოსნიასთან) ათამაშა და მაშ შემდეგ აღარ გამოუძახებია.

გონსალო როდრიგესი

ცენტრალური მცველები: გონსალო როდრიგესი (ფიორენტინა) და მატეო მუსაჩიო (ვილიარეალი) – პირველი სერია A–ს ერთ–ერთი საუკეთესო მცველი და “ფიორენტინას” ლიდერია, მეორე კი ლა ლიგის ერთ–ერთი საუკეთესო მცველი და “ვილიარეალის” ლიდერია. მიუხედავად ამისა, ერთიც და მეორეც საბელიას ნაკრებში არასდროს გამოუძახებია.

მარცხენა მცველი: ლუკას ორბანი (ბორდო) – საფრანგეთში გადასვლის შემდეგ “ბორდოს” ძირითად შემადგენლობაში დამკვიდრდა და საკმაოდ ნორმალურადაც ითამაშა. რონკალიას მსგავსად, მანაც ნაკრებში სულ ერთხელ, ბოსნიასთან, 2013 წლის ნოემბერში (2:0 არგენტინის სასარგებლოდ) ითამაშა.

ესტებან კამბიასო

საყრდენები: ესტებან კამბიასო (ინტერი) და ევერ ბანეგა (ნიუელსი) – მართალია, კამბიასოს ნაკრებში ბოლოს 2011 წელს ჰქონდა ნათამაშები, მაგრამ ჩემპიონატის მოახლოვებასთან ერთად, არგენტინელი ჟურნალისტები მის შესაძლო გამოძახებაზე საუბრობდნენ. ნაკრებში მიწვევის იმედი ვეტერანსაც ჰქონდა, მაგრამ საბელიას ამ ყველაფერზე არც კი უფიქრია. მიუხედავად იმისა, რომ “ინტერმა” არც ისე შთამბეჭდავი სეზონი ჩაატარა, კამბიასო ამ გუნდში ერთ–ერთი გამორჩეული ფიგურა (32 თამაში, 4 გოლი) იყო და ნაკრებს უთუოდ გამოადგებოდა.
ბანეგა ზამთარში სამშობლოში დაბრუნდა და ციდან ვარსკვლავები ნამდვილად არ მოუწყვეტია, მაგრამ სპეციალისტები თვლიდნენ, რომ ის არა მხოლოდ 23–კაციან განაცხადში, არამედ ძირითად შემადგენლობაშიც კი იქნებოდა. საბოლოოდ კი “ნიუელსის” ნახევარმცველმა, 2010 წლის მსგავსად, ვერც ამ მუნდიალზე ითამაშა.

მარჯვენა შემტევი ნახევარმცველი: ერიკ ლამელა (ტოტენჰემი) – აქ საბელიასთან პრეტენზიები უსაფუძვლოა – ლამელა პრემიერლიგას ვერ შეეგუა, თანაც მას ტრავმის გამო საკმაოდ დიდი დრო გაუცდა. ფორმაში რომ ყოფილიყო, მუნდიალზე აუცილებლად წავიდოდა და ნაკრების ყველაზე ახალგაზრდა მოთამაშეც (ახლა როხოა, რომელიც 24 წლისაა) იქნებოდა.

ცენტრალური შემტევი ნახევარმცველი – ხავიერ პასტორე (პსჟ) – პასტორეს, მისი ნიჭის გათვალისწინებით, შეიძლება ითქვას, რომ სეზონი ჩაუვარდა. არგენტინელი პარიზული გუნდის ძირითადში ხშირად ვერ ხვდებოდა და ჩემპიონთა ლიგაში “ჩელსის” კარში გატანილ გოლს თუ არ ჩავთვლით, ამ სეზონში თავი ბევრი არაფრით გამოუჩენია. ასე რომ, საბელიას ამ შემთხვევაშიც მართალი იყო.

მარცხენა შემტევი ნახევარმცველი – ნიკო გაიტანი (ბენფიკა) – ლისაბონურმა გუნდმა პორტუგალიაში სამი ტიტული (ჩემპიონობა, თასი და ლიგის თასი) მოიპოვა და ტრადიციულად დამარცხდა ევროტურნირის (ევროპა ლიგა) ფინალში. კლუბის წარმატებული ასპარეზობის ერთ–ერთი მიზეზი ნიკოლას გაიტანი იყო. არგენტინელს საკმაოდ კარგი სეზონი ჰქონდა, მაგრამ ნაკრების დამრიგებელს ის ერთხელაც არ გამოუძახებია.

კარლოს ტევესი

ფორვარდი – კარლოს ტევესი (იუვენტუსი) – სერია A–ს გასულ სეზონში “კარლიტოსმა” 19 გოლი გაიტანა და ბომბარდირთა დავაში მხოლოდ ჩირო იმობილეს (22 გოლი) და ლუკა ტონის (20 გოლი) ჩამორჩა. მასაც, კამბიასოს და გაიტანის მსგავსად, ნაკრებში 2011 წლის შემდეგ არ უთამაშია. მოსალოდნელიც იყო, რომ ტევესი მუნდიალზე ვერ მოხვდებოდა. “იუვეს” ფორვარდის განაცხადს მიღმა დატოვება საბელიამ იმით ახსნა, რომ სათადარიგოთა სკამზე მოხვედრის შემთხვევაში, ტევესი გუნდში სიტუაციას არევდა…

საბოლოოდ, ძირითადმა შემადგენლობამ ასეთი სახე მიიღი: (4–2–3–1): კაბალიერო – რონკალია, გ. როდრიგესი, მუსაჩიო, ორბანი – ბანეგა, კამბიასო – ლამელა, პასტორე, გაიტანი – ტევესი.

ამ მოთამაშეების გარდა, კიდევ არაერთი ისეთი ფეხბურთელია, ვინც გასულ სეზონში კარგად ითამაშა და ნაკრებში მათი გამოჩენა გასაკვირი არ იქნებოდა. აი, ისინიც:
მეკარეები: ხულიან სპერონი (კრისტალ პალასი), მარსელო ბაროვერო (რივერ პლეიტი)
მცველები: გაბრიელ პალეტა (პარმა, რომელიც უკვე იტალიის ნაკრებშია), ფაბრისიო კოლოჩინი (ნიუკასლი), ლისანდრო ლოპესი (ხეტაფე), ნიკო პარეხა (სევილია), ფედერიკო ფასიო (სევილია), სანტიაგო ვერხინი (სანდერლენდი), ლეონელ ვანხიონი (რივერ პლეიტი)
ნახევარმცველები: ხავიერ ძანეტი (ინტერი), ედუარდო სალვიო (ბენფიკა), ლუკას ოკამპოსი (მონაკო), მანუელ ლანსინი (რივერ პლეიტი), ხუან სანჩეს მინიო (ბოკა ხუნიორსი)
ფორვარდები: მაურო იკარდი (ინტერი), ანხელ კორეა (სან ლორენსო), მაურო სარატე (ველეს სარსფილდი)

აზრები მსოფლიოზე 1/4 ფინალის შემდეგ

ტრადიცია კვლავ არ დაირღვა: მხოლოდ ერთი შემთხვევა იყო, ისიც პირველ მსოფლიოს ჩემპიონატზე, როდესაც ფინალურ 4–ეულში ვერც ბრაზილია გავიდა და ვერც გერმანია. ისიც 1930 წელს გერმანია არ მონაწილეობდა მუნდიალზე, დაეზარათ ურუგვაიში წასვლა 🙂

ოთხი მეოთხედფინალიდან გულშემატკივრები ყველაზე დაძაბულ მატჩს იმ შეხვედრაში ელოდნენ, რომელიც ზუსტად რომ ყველაზე მარტივი გამოდგა ერთი გუნდისთვის და ვისაც ფეხბურთში რამე მაინც ესმის, მისთვის ეს გასაკვირი არ იქნებოდა… არ იყო საჭირო ორი ტანგო, ერთი მივიღეთ წინა დღეს, ახლა ლუდი გვინდოდა 🙂

კარგად დაბალანსდა ისე ყველაფერი: ტანგო, მარიჰუანა, ლუდი და ფლამენკო…

თამაშებს რაც შეეხება: მე პირადად არ მახსენდება ისეთი დრამატული მოვლენა, რაც განა–ურუგვაის თამაშში მოხდა. 120–ე წუთზე ვინმეს 11–მეტრიანი აეცილებინოს ასეთი მნიშვნელობის მატჩში… ასეთი რამ მართლაც საუკუნეში ერთხელ შეიძლება მოხდეს… სუარესი ანტიგმირიდან გმირი სულ რაღაც ერთ წუთში გახდა, ხოლო ასამოა გიანი…  არავინ ისურვებდა ალბათ მის ადგილას ყოფნას იმ დღეს, მაგრამ უბრალოდ ვერ ავუვლით გვერდს და აუცილებლად უნდა აღვნიშნოთ მისი გამბედაობა და რასაც ქვია “კაცობა”, რადგან მან მიუხედავად ყველაფრისა გადაწყვიტა მატჩის შემდგომ პენალტებში დარტყმა და გაიტანა კიდევაც. ამას ბევრი ნამდვილად ვერ გაბედავდა…

ბრაზილიამ თამაში ძალით წააგო… გიანის არ იყოს, ასევე ვერ ვიხსენებ თამაშს გუნდს ასე დამაჯერებლად ჩაეტარებინოს პირველი ტაიმი და თამაში მაინც წაეგოს ამ დონის ტურნირის ამ ეტაპზე…

არადა ბრაზილია ძალიან სოლიდურად გამოიყურებოდა და მართლაც მთავარი ფავორიტი იყო, მაგრამ…. ფელიპე მელომ სუარესის სცენარი გაიმეორა, ოღონდ უკუღმა, გმირიდან ანტიგმირი გახდა და მოდით ვთქვათ, ძალიან, პირდაპირ სასაცილომდე ლოგიკურად დააგვირგვინდა უბადრუკი და სასირცხვილო სეზონი… მელოს ისეთი ამაზრზენი სეზონი ჰქონდა და ისეთი რამ გააკეთა ჰოლანდიასთან თამაშში, რომ კარიერის დასრულებაზეც დაფიქრდებოდა ალბათ 🙂

ესპანეთი აგრძელებს ჩვენს გაოცებას… ასეთი პოტენციალის გუნდი, როდესაც ასე თამაშობს, ძირითადად ის ემართება რაც ინგლისს დაემართა წელს და არამარტო წელს, მაგრამ ესპანეთი 1/2 ფინალშია, პირველად ისტორიაში სხვათაშორის. სწორედ ამიტომ, ბევრისგან განსხვავებით, მე დარწმუნებული ვარ, რომ ეს გუნდი გაამართლებს ფავორიტის სტატუსს და გერმანიას ბეჭებზე გააკრავს, გერმანიას, რომელიც ბოლო ორი თამაშია უბრალოდ ბრწყინვალეა, თუმცა…

თუმცა არ უნდა შეგვიყვანოს შეცდომაში ინგლისთან 4–1 და არგენტინასთან 4–0–მა, რადგან ორივე ეს გუნდი ძალზედ სუსტი იყო რეალურად. ორივე შემთხვევაში გერმანიამ პირველმა ძალიან სწრაფად გაიტანა გოლი, გოლი რომელიც გამოწვეული იყო დაცვის (ტერი და აპსონი პირველ შემთხვევაში, ოტამენდი მეორეში) შეცდომით, რის შემდეგაც თამაში მთლიანად მათი კონტროლის ქვეშ მოექცა. არგენტინას კი რა დონის დაცვა (არ ვგგულისხმობ მხოლოდ დაცვის ხაზს, არამედ მთლიანად გუნდის შესაძლებლობას თავი დაიცვას) ჰყავდა, მაგას მგონი ისედაც ყველა ხედავდა… ასევე ყველა ხედავადა, თუ როგორ შეუძლია გერმანიას კონტრშეტევის ორგანიზება. მოკლედ არაფერი გასაკვირი 4–0–ში არ იყო… არგენტინა–მექსიკის თამაშის შემდეგ მოვლენების ასეთი განვითარება მე ვიწინასწარმეტყველე და მეცინებოდა იმ ადამიანებზე ვინც თვლიდა, რომ არგენტინა ჩემპიონატის ფავორიტი იყო…

არქაული პერიოდის რომბისებრი 4–4–2 ვერ გახდებოდა ვერაფერის მომტანი გარდა იმ შედეგესა, რაც მიიღო დიეგო მარადონამ და გული ატკინა მილიონობით არგენტინელს და არამარტო არგენტინელს.

მარადონაზე და მისი მილიონ +1 შეცდომაზე კიდევ ვისაუბრებ სხვა დროს, ამჯერად კი რადგან საუბარი მუნდიალზეა, ამით დავკმაყოფილდეთ, დავისვენოთ ორი დღე და დაველოდოთ 1/2 ფინალებს.

თავს უფლებას მივცემ და პრიგნოზს გავაკეთებ: ფინალში ჩემი აზრით გავლენ გუნდები, რომლებიც ჯერ არ გამხდარან ჩემპიონები 🙂

აზრები მსოფლიოზე 1/8 ფინალის შემდეგ

ოფიციანტმა დანაპირები შეგვისრულა და მოგვართვა ცივი ლუდი, ცხელ–ცხელი შნიცელებით. რაც შეეხება თევზს და კარტოფილს: უკვე გვიანია, სამზარეულო დაიხურა, მზარეული კი სახლში წავიდა. მალე დაიხურება ჩვენი ბარი, ასე რომ თუ ჭამა გინდოდათ აქამდე გეჭამათ, ახლა მხოლოდ ლუდის, მუსიკის და ცეკვის დროა…

რა შეიძლება ითქვას განვლილ თამაშებზე?! პირველ რიგში ალბათ ის, რომ მერვედფინალების მთავარი გმირები იყვნენ მსაჯები, კერძოდ როზეტი და ლარიონდა თავისი ბრიგადებითურთ.

ინგლისი – გერმანიის მატჩის დროს ლარიონდას ლამპარდის გოლი რომ ჩაეთვალა, გერმანია ნამდვილად ვერ დაიჭერდა ინგლისს ისეთ კონტრშეტევებზე, რომლების დროსაც მესამე და მეოთხე გოლი გაიტანა, მაგრამ აქვე შესაძლოა ეს აზრი ასე ჩამოვაყალიბოთ: ბატონ გარეთ ბერის “დაბოლილივით” რომ არ ეთამაშა ორივე ეპიზოდში (პირველად ბურთი დაკარგა, მეორე კი რატომღაც იოზილს საერთოდ არ გაუწია წინააღმდეგობის მსგავსიც კი), არც მაშინ იქნებოდა ეს კონტრშეტევები და გოლები.

ის რაც მოხდა იყო გაუგონარი უსამართლობა ადამიანური თვალსაზრისით, მაგრამ ლამპარდის გოლი რომ ჩათვლილიყო, იქნებოდა გაუგონარი უსამართლობა ფეხბურთის თვალსაზრისით, რადგან გერმანია ყველაფერით სჯობდა თავის მეტოქეს…

მოკლედ ყველას 1966 წელი და ბახრამოვი გაგვახსენა ამ ეპიზოდმა, პირადად მე კი, სანამ გავაანალიზებდი, რომ მსაჯმა ვერ დაინახა ბურთის მიერ ხაზის გადაკვეთა, გამახსენდა 1999 წელი… რომელი თამაში თავად გამოიცანით 🙂

მაგრამ მიუხედავად ყველაფრისა, მსაჯის (ასისტენტის) დადანაშაულება რთულია, რადგან ის ზუსტად იქ იდგა სადაც უნდა მდგარიყო (ბოლო მცველთან ერთ ხაზზე) და უბრალოდ ამ კუთხით არ გამოჩნდა ის რომ ბურთმა ხაზი გადაკვეთა. ანუ რა გამოდის: მსაჯმა ყველაფერი სწორად გააკეთა, მაგრამ გოლი მაინც ვერ დაინახა… ეს ბლატერისთვის მგონი საბოლოოს “მესიჯი” უნდა ყოფილიყო.

მსგავსი შემთხვევა იყო თუ სწორად მახსოვს 1996 წლის ევროზე, როდესაც სტოიჩკოვმა დაარტყა შორიდან და ბურთმა ზუსტად იგივე გააკეთა, გადაკვეთა ხაზი და უკან გამოვარდა, მაგრამ მაშინ მგონი ეს თვით ხრისტომაც ვერ დაინახა, ახლა კი…

რაც შეეხება არგენტინის და მექსიკის თამაშს – პირდაპირ გასაოცარია როგორ ვერ დაიანახა ასისტენტმა ტევესის თამაშგარე. რადგან მას, ისევე როგორც პირველ შემთხვევაში, სწორი პოზიცია ეკავა, მაგრამ სხვობა ისაა, რომ არ პოზიციიდან ყველაფერი მშვენივარ ჩანდა… ყველაზე ცუდი კი ალბათ ის იყო, რომ შემდეგ სტადიონზე გამეორება აჩვენეს და ყველამ დაინახა თუ რამხელა შეცდომა დაუშვა არბიტრმა… ამას მექსიკელთა მხრიდან პროტესტი მოყვა, მაგრამ რამის შეცვლა უკვე შეუძლებელი იყო, რადგან წესების მიხედვით გადაწყვეტილების მისაღებად ვიდეო გამეორების გამოყენება დაუშვებელია…

დანარჩენ თამაშებზე სალაპარაკო ბევრიც არაფერია:

ალბათ ყველას გული დაგვწყდა ა.შ.შ–ს და ჩილეს საკმაოდ სიმპატიური ნაკრებების გავარდნის გამო, მაგრამ არანაკლებად სიმპატიური გუნდია განა… ბრაზილიაზე კი ახალი რა უნდა ვთქვათ, სამივე გოლი მართლაც შესანიშნავი იყო და ტევესთან ერთად რობინიოს და ფაბიანოს გოლებს ნამდვილად ექნებათ პრეტენზია საუკეთესოობაზე…

ჰოლანდიამ ისევ უსახურად ითამაშა. რამოდენიმე დღეში გავარკვევთ აქამდე თავს ზოგავდნენ, თუ უბრალოდ მეტი არ შეუძლიათ. მე უფრო მეორე მგონია…

შეგეცოდებოდა კაცს იაპონიის ნაკრები, რადგან პარაგვაისგან განსხვავებით აშკარად სანახაობრივ ფეხბურთს თამაშობდნენ, ჰონდა კი საერთოდ ამ მუნდიალის ერთ–ერთი აღმოჩენაა.

მოკლედ ასე იყო, თუ ისე 1/8 ფინალების შემდეგ შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ყველაფერი ლოგიკურად დამთავრდა. ყველა წყვილში გაიმარჯვა იმან ვისაც უნდა გაემარჯვა და ვისაც ობიექტურად ეკუთვნოდა მოგება.

ახლა კი დავისვენოთ ორი დღე ვუვუზელასგან და როდესაც მივხვდებით, რომ სასწაულად მოგვენატრა მისი ხმა, მოვა 18:00 საათი და ფაბიანო ან ვან პერსი ბურთს ფეხს წაკრავენ და… დაიწყება ისევ ლუდის სმა, “პლანის” შეკეთება, ტანგო, სამბა, ფლამენკო და ისევ ტანგო…

მალე დაიხურება ჩვენი ბარი, ამიტომ გავერთოთ სანამ დრო გვაქვს… 🙂

აზრები მსოფლიოზე მესამე ტურის შემდეგ

დამთავრდა ჯგუფური ეტაპი, 16 გუნდი სახლში წავიდა, 16 მომდევნო მატჩისთვის ემზადება, 16 კულტურა მოაკლდა მუნდიალის მრავალფეროვან საზოგადოებას, 16 კიდევ დარჩა… მოაკლდა შემწვარი ქათამი (ქათამი და არა მამალი!), მოაკლდა პიცა და სპაგეტი, მაგრამ არც არავის წყენია, რადგან უკვე დიიიიდი ხანია არავინ ეკარებოდა, ზედმეტად ცივი იყო ორივე კერძი… კიდევ რა, კიდევ ბევრი რამ მოაკლდა, მაგრამ მაინც და მაინც დანაკლისად ვერ მივიჩნევთ, პრინციპში ვერც ქათამს და პიცას მივიჩნევთ დიდ დანაკლისად, მხოლოდ სახელები თუ იყო მათგან შემორჩენილი…  რა დარჩა?  დარჩა ტაკო (ადამიანის ტანის ნაწილი არა, საჭმელია ერთგვარი), დარჩა ორი ტანგო (ვერ გაუყვიათ რომლის არის), დარჩა სამბა, ჯაზი, მარიჰუანა, ფლამენკო, დარჩა ამაზრზენად უგემური შემწვარი თევზი თავისი ცივი კარტოფილით, დარჩა ცოტათი შემთბარი ლუდი, თავის ჩაცივებულ შნიცელებიანად, თუმცა ოფიციანტი გვპირდება ლუდს ჩავაციებთ, შნიცელს კი გავაცხელებთო და ვნახოთ… ან ლუდი მოვა ცივი, ან თევზი გემრიელი… მოკლედ გასართობად კიდევ შემოგვრჩა საშუალებები, ამოირჩიეთ რომელიც გინდათ… იქნებ სულაც სუში გიყვართ? მოკლედ ასორტიმენტი მრავალფეროვანია..

რაც შეეხება მესამე ტურს, გულზე ხელი დავიდოთ და ვთქვათ, რომ ყველაფერი ლოგიკურად დასრულდა, ზედმეტად ლოგიკურადაც კი. ყველა ვისაც ეკუთვნოდა გასვლა – გავიდა, ვისაც არა – ჩარჩა. ვერც ერთ გუნდზე ვერ ვიტყვით იმსახურებდა გასვლას და ვერ გავიდაო (კიდევ კარგი აშშ–მ გაიტანა, ხოლო შვეიცარიამ ვერ).

არ შემიძლია არ აღვნიშნო ჩილეს ნაკრები. ძალიან მესიმპატიურება ეს გუნდი და მომკალით 🙂  სამწუახარო, ძალიან სამწუხაროა, მექსიკელი არბიტრის გამო,  ბრაზილიასთან თამაშში განახევრებული სიძლიერის გუნდით რომ მოუწევს  გამოსვლა, რადგან მედელი და პონსე მართლაც ნახევარი გუნდია… თუმცა მატი ფერნანდესი დაუბრუნდებათ, ასევე იმედია სუასოც და იქნებ ვნახოთ ის თამაში, რის გამოც ხალხს ბრაზილია უყვარს უკვე ათწლეულებია, ხოლო ჩილე შეუყვარდათ ამ მუნდიალზე…

შესანიშნავი თუ არა, ნამდვილად კარგი თამაში უნდა იყოს არგენტინა–მექსიკა, ისევე როგორც ესპანეთი–პორტუგალია, ხოლო გერმანია–ინგლისს ალბათ ყველა სულმოუთქმელად ველოდები. მერე რა რომ  ვერ აჩვენებენ სათანადო თამაშს (მეტწილად ეს ინგლისს ეხება), მაინც კლასიკაა, რომელიც კიდევ ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში შეიძლება ვერ ვნახოთ მუნდიალზე.

ურუგვაის გუნდიც უნდა გამოვყოთ, რომელსაც ძალზედ გაუმართლა ბადეში და ალბათ 1/2 ფინალში უპრობლემოდ გავა (თუმცა აშშ–ს ჩამოწერაც არ შეიძლება).

თუმცა ეს ყველაფერი უკვე შემდგომი დღეების თემაა. მესამე ტურზე კი მხოლოდ იმის დამატება შეიძლება, რომ მე პირადად არ მახსოვს როდის იყო ბოლოს ასეთი სიტუაცია, როდესაც მესამე ტურის წინ 32 გუნდიდან, 30–ს ჰქონოდა გასვლის თუნდაც თეორიული შანსი შერჩენილი და ყველა ჯგუფში დაძაბული სიტუაცია ყოფილიყოს 🙂

აზრები მსოფლიოზე მეორე ტურის შემდეგ

პირველი ტურის შემდეგ იმ იმედით დაგემშვიდობეთ, რომ უკეთეს განწყობაზე ვიქნებოდი… ვერ ვიტყვი, რომ მთლად აღფრთოვანებული ვარ მეორე ტურის შემდეგ, მაგრამ პირველთან რა შედარებაა – გოლები მაინც გადის და ფეხბურთელები ბურთს მაინც აჩერებენ, ვუვუზელას ხმაც კი ისე აღარ მაწუხებს, ან მე შევეჩვიე, ან თვითონ შეწუხდნენ, თუმცა დარწმუნებული ვარ დღეს (22 ივნისი) სამხრეთ აფრიკის თამაშზე ისევ აუტანელი ხმაური იქნება…

რა შეიძლება ითქვას მეორე ტურის გადმოსახედიდან?  ის, რომ ზოგი ფავორიტი აშკარად ვერ ამართლებს თავის სტატუსს (ინგლისი), ზოგი ისე თამაშობს, როგორც უნდა თამაშობდეს (იტალია), ზოგმა გაგვაკვირვა მეორე ტურში (გერმანია), ზოგი სხვანაირ ფეხბურთს გვთავაზობს (ჰოლანდია, ბრაზილია). ამ უკანასკნელთ რაც შეეხებათ, პრინციპში ეს ბრაზილიისგან გასაკვირი არც იყო –  ყველამ ვიცოდით ისედაც, რომ დუნგა ბრაზილიას პრაგმატულ და ევროპულ ფეხბურთს ათამაშებდა, ბოლოს და ბოლოს 1994 წლის ნაკრების კაპიტანი იყო, მაგრამ აი ჰოლანდიისგან ცოტა გასაკვირია ასეთი თამაში, რომელსაც იმდენად არა პრაგმატული, არამედ “მეტი არ შეგვიძლია, ეს ვართ რაც ვართ” შეიძლება ვუწოდოთ… არ მითხრათ რობენი არ ყავდათო, კი გასაგებია, დიდი ძალაა რობენი და ერთ–ერთი საუკეთესო ფეხბურთელია, მაგრამ მაინც მეტი მოეთხოვება გუნდს, რომელსაც ჰყავს: სნეიდერი, ვან დერ ვაარტი, ვან პერსი და სხვები… დაბრუნდება არიენიც და იმედია ჰოლანდიაც გადასხვაფერდება და შემოგვთავაზებს იმ თამაშს, რითიც ვერ იგებს ვერაფერს, სამაგიეროდ იგებს ხალხის გულს 🙂

არგენტინის ნაკრებს რაც შეეხება:  ეს არის გუნდი, რომელსაც ჰყავს გენიალური შეტევა, ნორმალური, მაგრამ ქაოტური დაცვა (ანარქისტი დემიკელისის და ჰაინცეს მეთაურობით) და ძალზედ სუსტი ნახევარდაცვა… არა, მე მასკერანოს და ვერონს არ ვაკნინებ, უბრალოდ ერთი გამოკლების შემთხვევაშიც კი, გუნდს შეექმნება უდიდესი პრობლემები, რადგან მათი შემცვლელი დონ დიეოგს ფიზიკურად არ ჰყავს (ბოდიში ბოლატისთან), ხოლო ნორმალურ და ორგანიზებულ გუნდთან მარადონას გიჟური 4–1–2–1–2–ით, რაც რეალურად არის 4–1–5, არგენტინის ნაკრებს კარგი დღე არ დაადგება… აი მაშინ კი გაახსენებენ დიეგოს კამბიასოს, ლუჩოს,გაგოს, ბანეგას, ძანეტის… ხუთივე ამ ფეხბურთელს ხომ ცენტრალუ ზონაში შეუძლია თამაში, თან როგორ შეუძლიათ მგონი ყველამ ვიცით.

საფრანგეთის ნაკრებმა გაგვაოცა ყველა, არა, შედეგით კი არა, უბრალოდ იმ ქცევით, რის გამოც მოხვდნენ კიდევაც ფართო საზოგადოების ყურადღების ცენტრში, თორემ დომენეკს რომ “იმპოტენტი” გუნდი ჰყავდა, მაგის მიხვედრას დიდი “პროფესორობა” არ სჭირდებოდა.

ვის შეიძლება ვუწოდოთ გასული ორი ტურის შემდეგ, ტურნირის აღმოჩენა?

მე ორ გუნდს გამოვყოფდი: ალჟირი და ჩილე.  დიდი ალბათობით ორივე ეს გუნდი ჯგუფში ჩარჩება, მაგრამ მათ უკვე კვალი დაამჩნიეს ამ მუნდიალს, რადგან ჩილემ კიდევ ერთხელ დაგვანახა თუ რა ლამაზი და ორგანიზებული გუნდის გაკეთება შეუძლია მარსელო ბიელსას და ამავე დროს კიდევ ერთხელ დაგვაფიქრა, თუ რა ეტაკა ამ კაცს 2002 წლის მუნდიალზე, მაინც და მაინც ჩემპიონატზე, რომ შეცვალა გუნდის (არგენტინა, ვისაც არ გახსოვთ) ტაქტიკა–სტრატეგია…

ხოლო ალჟირს რაც შეეხება: პირადად მე გაოცებული ვუყურებდი ამ გუნდის თამაშს ინგლისთან… ლამაზი კომბინაციები, საკუთარ საჯარიმოსთან პასები, მაშინ როდესაც 90 პროცენტი გუნდებისა ბურთს უბრალოდ მოიგერიებდა, არანაირი პანიკა, არანაირი დაძაბულობა, არანაირი მორიდება, არანაირი შიში… ბელჰაჯის ჩართვები შეტევაში, ზიანის ფინტები, კედელივით აღმართული ბუგერა…  ეს გუნდი ჩემი პირადი ფავორიტია პირველი ორი ტურის შემდეგ, მითუმეტეს მისგან ასეთ ცვლილებას სლოვენიასთან თამაშის შემხედვარე, არავინ მოელოდა.

იმედია არ მიწოდებთ მიკერძოებულს, რადგან პირველი ორი ტურის საუკეთესო ფეხბურთელი, ჩემი აზრით, იყო ლეო მესი, რადგან არგენტინის მთელი თამაში მასზეა დამოკიდებული: ის იყო ყველგან, ყველა საგოლე შეტევაში მიიღო მონაწილეობა, თავისი ჩვეული დრიბლინგებით აღწევდა მეტოქის დაცვის სიღრმეებში და არღვევდა მას და საერთოდ თუ დააკვირდით, მესი კორეასთან თამაშში ძირითადად ცენტრალური ნახევარცველის პოზიციაზე თამაშობდა… იმის წარმოდგენაც კი მეშინია რა მოუვა მარადონას ნაკრებს, მესი რომ გამოაკლდეს და შედარებით ძლიერ გუნდს შეხვდეს, მაგალითად იმავე მექსიკას, რომელიც ალბათ დღეს (22–ში) წყნარად ითამაშებს ფრეს ურუგვაისთან, საფრანგეთს სახლში გაუშვებს, ხოლო თვითონ 4 წლის წინანდელისთვის რევანშის ასაღებად დაიწყებს მზადებას. შანსი ნამდვილად აქვთ, არგენტინის ეს ნაკრები, ხომ წარმოუდგენლად არაპროგნოზირებადია…

მოკლედ იმედია ყველა ფავორიტი გააგრძელებს გზას ჯგუფური ეტაპის შემდეგ (საფრანგეთს და კიდევ ერთ გუნდს არ ვგულისხმობ, მაგრამ ის კიდევ ერთი გუნდი მაინც გავა ჯგუფიდან, რადგან… რადგან ასეთი გუნდია და პლუს მოკალი და ძალზედ იოლ ჯგუფშია…) და პლეი–ოფებიდან უკვე ლამაზ თამაშებს ვნახავთ, სადაც ნამდვილი ვარსკვლავები (ჩავი, ინიესტა, ფაბრეგასი, რონალდო, შვაინი, ჯერარდი, ლამპარდი, რუნი, კაკა, რობინიო, რობენი, ვამ პერსი…) გაიბრწყინებენ, რადგან ჯერჯერობით ისინი ჩრდილში არიან, არადა მუნდიალს სწორედ საფეხბურთო გენიოსები ალამაზებენ…

თუმცა ჯერ წინ მესამე ტურია, რომელიც ბევრს რამეს გაარკვევს, 16 გუნდი სახლში წავა, 16 ერს გული გაუტყდება, 16 კი ბედნიერი იქნება, ვნახოთ ვინ გაიხარებს უახლოეს 4 დღეში და შემდეგ ვილაპარაკოთ უკვე პლეი–ოფებზე…

პ.ს. არგენტინის გავარდნის შემთხვევაში შესაძლოა მუნდიალზე წერის სურვილი გამიქრეს 🙂 წინასწარ მაპატიეთ ჩემი არაპროფესიონალიზმი 🙂

აზრები მსოფლიოზე პირველი ტურის შემდეგ

დამთავრდა მსოფლიოს ჩემპიონატის პირველი ტური და მივხვდი, რომ სათქმელი დამგროვებია, იმდენად სათქმელიც არა, რამდენადაც წუხილი…  არ ვიცი ვის დავაბრალო ჩემი იმედგაცრუება, ფიფას, უეფას, ადიდასს, გულშემატკივრებს, თუ კლიმატს, მაგრამ ფაქტია, ჯერჯერობით მუნდიალი დიდი ვერაფერი სანახაობაა.

რა თქმა უნდა არ მოველოდი ყველა თამაშისგან “მილან–ლივერპულს”, მაგრამ არც იმას მოველოდი, რომ ყველა თამაში 2004 წლის ევროპის ჩემპიონატივით იქნებოდა.

იმედი მაქვს ბევრი რამ შეიცვლება მეორე ტურში, ამ დაწყვევლილ ბურთსაც შეეჩვევიან ფეხბურთელები და უკეთაც ათამაშდებიან, ფორმაშიც შევლენ და ლამაზ სანახაოაბს შემოგვთავაზებენ, თორემ ასე თუ გაგრძელდა, ფეხბურთი ყველაფერთან ერთად ბევრ გულშემატკივარს დაკარგავს. ბოლოს და ბოლოს არის ხალხი, რომელიც ფეხბურთს მხოლოდ 2 წელიწადში ერთხელ უყურებს (მსოფლიო, ევრო), ის კი ნამდვილად არ იქნება დადებითი შთაბეჭდილებების ქვეშ ამ თამაშების შემყურე.

თვალში საცემი რაც არის, არის ის რომ პრაქტიკულად გამქრალია სხვაობა პოტენციურად სუსტ და ძლიერ გუნდებს შორის. არ ვგულისხმობ იმას რომ ძლიერი უტევს და სუსტი კარგად იცავს თავს, არა, საქმეც მაგაშია, ძლიერი გუნდი თითქმის არ ფლობს თვალსაჩინო უპირატესობას სუსტ გუნდზე, მხოლოდ ბურთის ფლობა და მეტი არაფერი. ერთადერთი გუნდი, რომელმაც ნამდვილად აჯობა თავის მეტოქეს იყო გერმანიის ინტერნაციონალური ნაკრები, რომელმაც მართლაც გამაკვირვა სწრაფი და ლაღი თამაშით. ამ ჩემპიონატზე თუ არა, იოზილი, მარინი, მიულერი, ხედირა და ძმანი მათნი ადრე თუ გვიან მოიგებენ რამე მნიშვნელოვანს.

ძალზედ დიდია ელემენტალური შეცდომების რაოდენობა, 5 მეტრში არაზუსტი პასები, კარში დარტყმების 80 პროცენტი კარს ცდება ზემოდან, თქვენი არ ვიცი, მაგრამ მე ეს მაინც ბურთის ბრალი მგონია. ბურთის, რომელზეც ლამის ყველამ თქვა, რომ არის აბსოლუტურად განსხვავებული იმ ბურთებისგან , რომლითაც თამაშობენ ფეხბურთელები სხვადასვხა ტურნირებზე. მთლად აზრს მოკლებული არ უნდა იყოს ამ ყველაფერის ბურთისთვის დაბრალება, რადგან არამგონია ასე დაჩაჩანაკებულიყვნენ ჯერ კიდევ ერთი თვის წინ კარგად მოთამაშე ფეხბურთელები, რომ ბურთს ვერ იმორჩილებდნენ ელემენტალურ სიტუაციებში და ზუსტ პასს ვერ აკეთებდნენ 3 მეტრში მდგარ თანაგუნდელზე. თუმცა არის მეორე მიზეზიც, რაც შეიძლება იწვევდეს ყველაფერ ამას და აქ უნდა მივადგეთ “ძლიერთ ამა ქვეყნისა”: ფიფა და უეფა, ორი ბოროტების იმპერია…

მსოფლიოს ჩემპიონატი არის საფეხბურთო ზეიმი, სადაც უნდა თამაშობდნე საუკეთესო ფეხბურთელები, თან თამაშობდნენ საუკეთესოდ… უკვე მერამდენენ მუნდიალია, როდესაც ჯერ კიდევ ჩემპიონატამდე იმტვრევიან სხვადასხვა ნაკრებების წამყვანი ფეხბურთელები და მათი ტრავმების უმეტესობა გამოწვეულია გადაღლილობით, რადგან მათი კუნთები უკვე ვეღარ უძლებენ ამდენ დატვირთვას. შედეგად ვიღებთ ვარსკვლავებისგან დაცლილ მუნდიალს, ხოლო ისინი კი ვინც არ დაიმტვრნენ, უმეტეს შემთხვევაში ძლივს დალასლასებენ მინდორზე.  დროა ფიფა და უეფა დასხდნენ და საერთაშორისო კალენდარი შეამსუბუქონ (მაგალითად ფიფამ რამე მოუხერხოს აბსოლუტურად “ფარჩაკ” და იდიოტურ საკლუბო მსოფლიოს ჩემპიონატს), რადგან ასეთი ტემპებით გაგრძელების შემთხვევაში, 2020 წლის ჩემპიონატზე ვნახავთ “ბ” ნაკრებებს… თუმცა ალბათ ყველა ვხვდებით, რომ ამას არ იზამენ, დიდი ადამიანები ვართ და არ გვჯერა ზღაპრების…

ვუვუზელა

და ბოლოს ვუვუზელა…

მე არ მჯერა, მაგრამ ვისურვებდი ჯოჯოხეთი არსებობდეს და მაგის მომგონი იქ იტანჯებოდეს… კაცობრიობის ისტორიას მსგავსი ბოროტება არ ახსოვს 🙂

მოკლედ, საშინელი თამაშები, არანაირი სანახაობა, ძალზედ ცოტა გოლი, უამრავი შეცდომა და ტვინის ბურღვა ტრიბუნებიდან, თვით ინგლისელთა ხმაშეწყობილი სიმღერები, ლეგენდარული C’mon England–ი არ ისმოდა, არადა როგორ ალამაზებს მსოფლიოს ჩემპიონატს სხვადასხვა ქვეყნის და კულტურის ხალხის ხმაშეწყობილი გულშემატკივრობა…  აქ კიდევ ყველა თამაშზე გიგანტური ბუზის ბზუილი ისმის…

ფიფამ ერთი კეთილი საქმე მაინც გააკეთოს და აუკრძალოს ამ “სატანის ფალოსის” შეტანა ტრიბუნაზე, ფულს ეგ არ მოაკლებს ნამდვილად…

ჰოდა ასე.

მეორე ტურის დასრულებამდე…

იმედია კარგი განწყობა მექნება.

ყველაზე დასამახსოვრებელი გოლის აღნიშვნები

პოპულარულმა საიტმა goal.com და კოკა–კოლამ წარმოადგინეს ერთობლივი პორექტი: მსოფლიოს ჩემპიონატების ისტორიაში ყველაზე დასამახსოვრებელი გოლების რნიშვნების 50–ეული.  მე და არა მარტო მე, არ დავეთანხმეთ ამ რეიტინგის საბოლოო შედეგებს, რადგან პირველ ადგილზე გავიდა აღნიშვნა, რომელიც ახლოსაც ვერ მივიდოდა მეორე ან მესამე ადგილოსანთან. თუ გაინტერესებთ ეს რეიტინგ, მიბრძანდით საიტზე და თქვენი თვალით იხილეთ, აქ კი მე შემოგთავაზებთ ჩემი აზრით ყველაზე დასამახსოვრებელი გოლების აღნიშვნების 10–ეულს.

X ადგილი

ბუდევეინ ზენდენი (ჰოლანდია, 1998 წელი)

გაუგებარი რამ, რაც ბატონმა ზენდენმა მოიმოქმედა. საერთოდ როგორი ფეხბურთელიც იყო, ისეთივე სალოტო გამოუვიდა 🙂

IX ადგილი

ფაბიო გროსო (იტალია, 2006)

გამორბენი და ღრიალი მარკო ტარდელის საუკეთესო ტრადიციების დაცვით

VIII ადგილი

ჯორჯ ფინიდი (ნიგერია, 1994)

ფინიდი ყოველთვის გამოირჩეოდა არტისტული აღნიშვნებით, ეს მისი დებიუტი იყო დიდ სცენაზე

VII ადგილი

ლილიან ტურამი (საფრანგეთი, 1998)

სულ ორ კაცს გაუტანია მუნდიალის ნახევარფინალში 2 გოლი, მარადონას და ტურამს, თან ლილიანს ნაკრებში არც მანამდე და არც შემდეგ გოლი აღარ გაუტანია, ასე რომ რა გასაკვირია, თუ ამ მიღწევამ ის ცოტა ხნით ჩააფიქრა?!

VI ადგილი

ბრაიან ლაუდრუპი (დანია, 1998)

ამ გოლს განსაკუთრებული ელფერი, აღნიშვნის გარდა, ასევე რობერტო კარლოსის ტანმოვარჯიშის მონაცემების დემონსტრირებამ შესძინა, მაგრამ რადგან აქ აღნიშვნებზე ვსაუბრობთ, ვის არ გახსოვთ ყველასთვის საყვარელი პატარა ლაუდრუპის “პოზიორობა”?!

V ადგილი

რაშიდ იეკინი (ნიგერია, 1994)

ნიგერიის ისტორიაში პირველი გოლი მსოფლიოს ჩემპიონატებზე. მას დაუვიწყარის სტატუსი სწორედ იეკინის აღნიშვნამ მიანიჭა… ვერ იხსენებთ რომელ აღნიშვნაზეა საუბარი? მაშ ჩართეთ ვიდეო, დაელოდეთ 0:50–ს და ნახავთ, რომ გაგახსენდებათ და გაგეღიმებათ, ეს როგორ ვერ გავიხსენეო…

IV ადგილი

ბებეტო (ბრაზილია, 1994)

ბებეტოს მეოთხე ბავშვი შეეძინა და გოლიც მას მიუძღვნა, მეტი კომენტარი საჭირო არაა, ბებეტოს ხსენებაზე ხომ ყველას ისედაც ეს აღნიშვნა გვახსენდება პირველ რიგში და არა მისი რომელიმე გოლი…

III ადგილი

დიეგო მარადონა (არგენტინა, 1994)

…თვალები ისე ჰქონდა ანთებული, უეჭველი დოპინგი ჰქონდა მიღებულიო…ამის ან გვჯერა, ან არ გვჯერა, მაგრამ დიეგოს მაშინდელი სახის გამომეტყველება ყველას გვახსოვს…

II ადგილი

როჟე მილა (კამერუნი, 1990)

ყველას გახსოვთ ალბათ მისი მირბენა კუთხურის ალამთან და ცეკვა… ხოლო ამ თამაშის მეორე გოლი, ალბათ მუნდიალის ისტორიაში კურიოზული გოლების ათეულშიც ულაპარაკოდ მოხვდებოდა…

I ადგილი

მარკო ტარდელი (იტალია, 1982)

უკომენტაროდ…

განსხვავებული აზრი მოისმინება კომენტარების მეშვეობით, ოღონდ პირველ ადგილზე არ იდავოთ, უკონკურენციოა ტარდელის ღრიალი 🙂  (იტალიის გულშემატკივარი არ გახლავართ, ამიტომ მიკერძოებას ვერ დამაბრალებთ)

მარადონასგან დაწუნებულთა ნაკრები

მოგეხსენებათ გუშინ დიეგო არმანდო მარადონამ გამოაქვეყნა საბოლოო 23–კაციანი სია. არ ვიტყვი არაფერს მისი საოცარი გადაწყვეტილებების შესახებ, ისედაც ყველამ ყველაფერი იცის.

პირადად ჩემთვის ყველაფერი მოსალოდნელი სცენარით განვითარდა, მაგრამ ამავე დროს ეს სცენარი ძალზედ არასასურველი იყო და ახლავე მიხვდებით რატომ: თავი დავანებოთ ამ 23 კაცს, მოდით მე შემოგთავაზებთ არგენტინის ნაკრების 11–ეულს, რომელიც შემდგარი იქნება იმ ფეხბურთელებისგან, ვინც მარადონამ ამა თუ იმ მიზეზის გამო მსოფლიო ჩემპიონატზე არ წაიყვანა.

ამ ნაკრებში არ იქნებიან ტრავმირებული ფეხბურთელები ან ფეხბურთელები, რომლებსაც ობიექტურად არ უნდა ჰქონოდათ პრეტენზია მუნდიალზე თავისი ფორმის გამო (ერნან კრესპო, ხულიო კრუსი და ა.შ.)

დავიწყეთ:

მეკარე: პატო აბონდანსიერი (ინტერნასიონალი)

მიუხედავად თავისი ასაკისა ამ მეკარემა დაამტკიცა ბრაზილიაში გამოსვლით, რომ ისევ შეუძლია მაღალ დონეზე თამაში და ნამდვილად შეიძლებოდა მისი მესამე მეკარედ წაყვანა მუნდიალზე.

დაცვა

მარჯვენა მცველი: პაბლო საბალეტა (მანჩესტერ სიტი)

მარადონას 23 კაცში არ ჰყვას არც ერთი ნომინალური მარჯვენა მცველი და ამ დროს იგნორირება გაუკეთა პაბლო საბალეტას, რომელსაც საკმაოდ ნორმალური სეზონი ჰქონდა პრემიერლიგაში.

ცენტრალური მცველები: ეზიკილ გარაი (რეალი) და გაბრიელ მილიტო (ბარსელონა)

ხავიერ ძანეტი

გადახედეთ გუნდებს სადაც ეს ფეხბურთელები თამაშობენ…  ორივემ საკმაოდ ბევრ მატჩში მიიღო მონაწილეობა ამ სეზონში, მილიტო მესამე ცენტრალური მცველი იყო ბარსაში პიკეს და პუიოლის შემდეგ, ხოლო გარაი ასევე ძალზედ ხშირად ხვდებოდა მადრიდელთა ძირითადში და ვერავინ იტყვის, რომ ცუდად ასპარეზობდა. რა თქმა უნდა დიეგოს საკმაოდ კარგი მცველები ჰყავს (დემიკელისი, ბურდისო, სამუელი, ჰაინცე), მაგრამ ამ ოთხეულის გარდა ყველა დანარჩენის შესაძლებლობები კითხვის ნიშნებს ტოვებს…

მარცხენა მცველი: ხავიერ ძანეტი (ინტერი)

უკომენტაროდ

პ.ს. დეგენერატი მწვრთნელების გამო, “ილ კაპიტანო” მეორე მუნდიალს ტოვებს…

ნახევარდაცვა

საყრდენები: ფერნანდო გაგო (რეალი) და ესტებან კამბიასო (ინტერი)

გაგოსაც საკმაოდ ნორმალური სეზონი ჰქონდა, ბოლოს და ბოლოს მან ძირითადიდან ამოაგდო ორივე დიარა, ხოლო რაც შეეხება კამბიასოს… რა უნდა თქვას კაცმა კამბიასოზე საერთოდ…

ესტებან კამბიასო

შემტევი ნახევარმცველები: (იმის გამო რომ ობიექტურად დიეგოს ნაკრებს მიღმა არ დაუტოვებია გარემარბები, ტაქტიკა ცოტა უცნაურია, თუმცა სავსებით რეალური და განხორციელებადი).

მარჯვენა შემტევი ცენტრალური ნახევარცველი: ევერ ბანეგა (ვალენსია)

ამ სეზონში ვალენსიას ერთ–ერთი ლიდერი, უზადო ტექნიკით გამორჩეული ფეხბურთელი, რომელიც რა თქმა უნდა გამოადგებოდა გუნდს იმ სიტუაციაში, როდესაც მარადონას 23 კაცში საერთოდ არ ჰყავს შემტევი სტილის ცენტრალური ნახევარცველი (თუ არ ჩავთვლით პასტორეს, რომელსაც ნაკრებში სულ რაღაც ერთი მატჩი აქვს ჩატარებული, ისიც კატალონიის ნაკრებთან).

ცენტრალური შემტევი ნახევარმცველი: ლუჩო გონსალესი (მარსელი)

ლუჩო და ლისანდრო

უკვე წლებია ევროპაში ერთ–ერთი გამორჩეული და საკუთარი სტილის მქონე ცენტრალური ნახევარმცველია, რომელიც სეზონების მანძილზე იყო “პორტუს” კაპიტანი და ლიდერი, ხოლო წელს “მარსელში” გადავიდა ამ გუნდის 18 წლიანი შესვენების შემდეგ ჩემპიონობას ბევრი სწორედ ლუჩოს ბრწყინვალე თამაშს მიაწერს.

მარცხენა შემტევი ცენტრალური ნახევარმცველი: ხუან რიკელმე (ბოკა ხუნიორსი)

ამ ფეხბურთელის შესახებ მგონი ყველამ ყველაფერი იცით… მარადონას გამწვრთნელებიდან სულ ცოტა ხანში მომხდარი კონფლიქტის გამო არ თამაშობს ეროვნულ ნაკრებში.

თავდამსხმელი: ლისანდრო ლოპესი (ლიონი)

რიკელმე

ლუჩოსი არ იყოს, წლების მანძილზე “პორტუს” ლიდერი. წელს გადავიდა “ლიონში”, გახდა საფრანგეთის ჩემპიონატის საუკეთესო ფეხბურთელი და ამავე დროს ყველაზე დიდი წვლილი შეიტანა ამ გუნდის ჩემპოინთა ლიგის ნახევარფინალში გასვლაში.

მგონი საკმაოდ ძლიერი ნაკრები გამოვიდა. დარწმუნებული ვარ ეს გუნდიც რომ დაუშვან მუნდიალზე, ბევრ ძლიერ ნაკრებს გაამწარებს და შეიძლება დიეგოს დაულაგებელ და ქაოსურ გუნდზე უკეთესი შედეგიც კი აჩვენოს.