როცა ინგლისმა მოიგო

დედოფალი და კაპიტანი

ზოგადად, როდესაც ასეთი ტიპის სახუმარო სტატიებს თუ სტატუსებს წერენ, სათაური ასეთია-ხოლმე: “როცა X გუნდმა ბოლოს (კონკრეტული ტურნირი) მოიგო”, მაგრამ ინგლისის ნაკრების შემთხვევაში, სიტყვა “ბოლოს” ან რაიმე ტურნირის დაკონკრეტება საჭირო არაა, რადგან იმ ქვეყანამ, რომელმაც 1863 წელს ფეხბურთის პირველი ოფიციალური წესები მიიღო, სპორტის ამ სახეობაში მხოლოდ ერთი მნიშვნელოვანი ტურნირი მოიგო. შეხსენება არ გჭირდებათ, მაგრამ მაინც: ეს ყველაფერი 1966 წელს მოხდა, როდესაც ინგლისში გამართული მსოფლიოს ჩემპიონატის გამარჯვებული მასპინძელი გახდა და მაშინ, “სამი ლომის” კაპიტანმა, ლეგენდარულმა ბობი მურმა ჟიულ რიმეს სახელობის თასი ელისაბედ II-სგან ჩაიბარა. სხვათაშორის, დედეფალი მაშინ 40 წლის (ახლა 88 წლისაა) იყო…

საინტერესოა, რა ხდებოდა მსოფლიოში მაშინ, როცა ინგლისმა მოიგო?

The Beatles ალბომ Revolver-ზე მუშაობდა, Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band მხოლოდ ერთი წლის შემდეგ გამოვიდა, Abbey Road-მდე კი მთელი სამი წელი რჩებოდა.

ჯონ ლენონი იოკო ონოს არ იცნობდა

ჯიმ მორისონს და რეი მანზარეკს The Doors ახალი ჩამოყალიბებული ჰქონდათ და პირველი ალბომის ჩაწერას იწყებდნენ.

ფრედი მერკური კოლეჯში სწავლობდა და ჰყავდა მეგობარი გოგონა – მერი ოსტინი.

გაბრიელ გარსია მარკესი “მარტოობის ას წელიწადზე” მუშაობდა, ბულგაკოვის “ოსტატი და მარგარიტა” კი ოფიციალურად მხოლოდ ერთი წლის შემდეგ გამოიცა.

მაიკლ ჯექსონი, მოგვიანებით მისთვის საოცნებო, 7 წლის ბიჭი იყო. მისი და ჯენეტ ჯექსონი კი 2 თვის.

ინგლისის ნაკრების ამ შემადგენლობის არც ერთი ფეხბურთელი დაბადებული არ იყო, მეტიც 2014 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატის მონაწილე არც ერთი ფეხბურთელი (სულ 736) არ იყო დაბადებული.

სტივენ ჰოკინგს ფეხბურთის თამაში და როიალზე დაკვრა შეეძლო.

ახალგაზრდა სტივენ ჰოკინგი

მარტინ ლუთერ კინგი ჩიკაგოში მასობრივი დემონსტრაციისთვის ემზადებოდა.

1994 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატის გმირები, რომარიო, კლაუდიო ტაფარელი, კრასიმირ ბალაკოვი და ჰრისტო სტოიჩკოვი, ლეგენდარული ჰოკეისტი ლუკ რობიტაილი, ისევე როგორც მოდელი სინდი კროუფორდი 4-5 თვის იყვნენ.

სადღაც ამ დროს, ჰოლანდიის მეფის, ვილემ ალექსანდერის, პოლ გასკოინის და ნოელ გალაჰერის მშობლები ერთმანეთს ესიყვარულებოდნენ, რასაც, 9 თვის შემდეგ მათ შვილების დაბადება მოჰყვა.

“შავი ენერგიის” არსებობის თეორიის წარმოშობამდე 30 წელზე მეტი რჩებოდა.

დიეგო მარადონა რამდენიმე თვეში 6 წლის ხდებოდა.

ერსენტო “ჩე” გევარა ბოლივიაში რევოლუციისთვის ემზადებოდა.

“ჩე” გევარას ბოლო ფოტო

აშშ-ს, იაპონიის, კუბას, კანადის და ფილიპინების გარდა, ტელევიზია ყველგან შავ-თეთრი იყო.

რობერტ კენედი ნიუ იორკის სენატორი გახლდათ.

ფრენკ სინატრამ Strangers in the Night იმღერა, ნენსი სინატრამ კი these Boots Are Made For walkin’

მოშე დაიანი უმუშევარი იყო, “6-დღიან ომამდე” კი ერთი წელი რჩებოდა.

სერჯო ლეონე “the Good, the Bad and the Ugly”-ს გადაღებას ასრულებდა, ელიზაბეტ ტეილორი და რიჩარდ ბარტონი კი “ვის ეშინია ვირჯინია ვულფის” პრემიერაზე მიდიოდნენ.

“ბოსტონ სელტიქსმა” NBA-ს ფინალში “ლოს ანჯელეს ლეიკერსს” 4:3 მოუგო და ჩემპიონი ზედიზედ მერვედ გახდა.

როი ემერსონმა ზედიზედ მეოთხედ მოიგო ავსტრალიის ღია პირველობა, “დიდი შლემის ტურნირებზე” მეათედ იმარჯვა და რეკორდსმენ ბილ ტილდენს წამოეწია.

ეს, რა თქმა უნდა, საკმაოდ მცირე ჩამონათვალია…

კიდევ ერთხელ აღვნიშნავ, რომ ეს სახუმარო სტატიაა და მას ინგლისურენოვანი ხუმრობით დავასრულებ: “what’s the difference between a tea bag and England? a tea bag stays longer in a cup”.

და ბოლოს: ინგლისის ნაკრების მთელი “მუღამიც” ისაა, რომ ყოველთვის ერთ–ერთი ფავორიტია, გულშემატკივრებს ყოველი ტურნირის წინ ოპტიმისტური განწყობა აქვთ, საბოლოოდ კი გუნდის ყოველთვის სულელურად ან საოცრად დრამატულ ვითარებაში ვარდება. როგორც იტყვიან: “რამანწიკა” 🙂

 

სტივენ ჯერარდი (4) – წლის ყველაზე უიღბლო ფეხბურთელი

არგენტინის ალტერნატიული ნაკრები

ოთხი წლის წინ, როდესაც დიეგო მარადონამ მსოფლიოს ჩემპიონატს მიღმა რამდენიმე ვარსკვლავი და კარგ ფორმაში მყოფი ფეხბურთელი დატოვა, ალტერნატიული ნაკრების შემადგენლობა ჩამოვწერე, რომელიც ასე გამოიყურებოდა: აბონდანსიერი – საბალეტა, გარაი, გ. მილიტო, ხ. ძანეტი – გაგო, კამბიასო – ბანეგა, ლუჩო გონსალესი, რიკელმე – ლისანდრო ლოპესი.
იმის გამო, რომ ალეხანდრო საბელიამაც “სახლში” საკმაო რაოდენობის მაღალი დონის მოთამაშე დატოვა, გადავწყვიტე, 2014 წლის ალტერნატიული შემადგენლობაც ჩამომეწერა…

კაბალიერო საოცარი “სეივი” “ატლეტიკოსთან”

მეკარე: ვილი კაბალიერო (მალაგა) – ბოლო ორი სეზონის განმავლობაში ესპანეთის პრიმერა დივიზიონის ერთ–ერთი საუკეთესო კარის დარაჯი. მიუხედავად ამისა, საბელიას ვილი ნაკრებში ერთხელაც კი არ მიუწვევია.
მარჯვენა მცველი: ფაკუნდო რონკალია (ფიორენტინა) – ფლორენციაში გადასვლის შემდეგ, რონკალია იმდენად კარგად ათამაშდა, რომ ჩეზარე პრანდელიმ მისი იტალიის ნაკრებში გამოძახება მოისურვა. საბელიამ ფაკუნდო მაშინ მიიწვია (2013 წლის ნოემბერში), როდესაც ფორმაში არ იყო, მხოლოდ ერთხელ (ბოსნიასთან) ათამაშა და მაშ შემდეგ აღარ გამოუძახებია.

გონსალო როდრიგესი

ცენტრალური მცველები: გონსალო როდრიგესი (ფიორენტინა) და მატეო მუსაჩიო (ვილიარეალი) – პირველი სერია A–ს ერთ–ერთი საუკეთესო მცველი და “ფიორენტინას” ლიდერია, მეორე კი ლა ლიგის ერთ–ერთი საუკეთესო მცველი და “ვილიარეალის” ლიდერია. მიუხედავად ამისა, ერთიც და მეორეც საბელიას ნაკრებში არასდროს გამოუძახებია.

მარცხენა მცველი: ლუკას ორბანი (ბორდო) – საფრანგეთში გადასვლის შემდეგ “ბორდოს” ძირითად შემადგენლობაში დამკვიდრდა და საკმაოდ ნორმალურადაც ითამაშა. რონკალიას მსგავსად, მანაც ნაკრებში სულ ერთხელ, ბოსნიასთან, 2013 წლის ნოემბერში (2:0 არგენტინის სასარგებლოდ) ითამაშა.

ესტებან კამბიასო

საყრდენები: ესტებან კამბიასო (ინტერი) და ევერ ბანეგა (ნიუელსი) – მართალია, კამბიასოს ნაკრებში ბოლოს 2011 წელს ჰქონდა ნათამაშები, მაგრამ ჩემპიონატის მოახლოვებასთან ერთად, არგენტინელი ჟურნალისტები მის შესაძლო გამოძახებაზე საუბრობდნენ. ნაკრებში მიწვევის იმედი ვეტერანსაც ჰქონდა, მაგრამ საბელიას ამ ყველაფერზე არც კი უფიქრია. მიუხედავად იმისა, რომ “ინტერმა” არც ისე შთამბეჭდავი სეზონი ჩაატარა, კამბიასო ამ გუნდში ერთ–ერთი გამორჩეული ფიგურა (32 თამაში, 4 გოლი) იყო და ნაკრებს უთუოდ გამოადგებოდა.
ბანეგა ზამთარში სამშობლოში დაბრუნდა და ციდან ვარსკვლავები ნამდვილად არ მოუწყვეტია, მაგრამ სპეციალისტები თვლიდნენ, რომ ის არა მხოლოდ 23–კაციან განაცხადში, არამედ ძირითად შემადგენლობაშიც კი იქნებოდა. საბოლოოდ კი “ნიუელსის” ნახევარმცველმა, 2010 წლის მსგავსად, ვერც ამ მუნდიალზე ითამაშა.

მარჯვენა შემტევი ნახევარმცველი: ერიკ ლამელა (ტოტენჰემი) – აქ საბელიასთან პრეტენზიები უსაფუძვლოა – ლამელა პრემიერლიგას ვერ შეეგუა, თანაც მას ტრავმის გამო საკმაოდ დიდი დრო გაუცდა. ფორმაში რომ ყოფილიყო, მუნდიალზე აუცილებლად წავიდოდა და ნაკრების ყველაზე ახალგაზრდა მოთამაშეც (ახლა როხოა, რომელიც 24 წლისაა) იქნებოდა.

ცენტრალური შემტევი ნახევარმცველი – ხავიერ პასტორე (პსჟ) – პასტორეს, მისი ნიჭის გათვალისწინებით, შეიძლება ითქვას, რომ სეზონი ჩაუვარდა. არგენტინელი პარიზული გუნდის ძირითადში ხშირად ვერ ხვდებოდა და ჩემპიონთა ლიგაში “ჩელსის” კარში გატანილ გოლს თუ არ ჩავთვლით, ამ სეზონში თავი ბევრი არაფრით გამოუჩენია. ასე რომ, საბელიას ამ შემთხვევაშიც მართალი იყო.

მარცხენა შემტევი ნახევარმცველი – ნიკო გაიტანი (ბენფიკა) – ლისაბონურმა გუნდმა პორტუგალიაში სამი ტიტული (ჩემპიონობა, თასი და ლიგის თასი) მოიპოვა და ტრადიციულად დამარცხდა ევროტურნირის (ევროპა ლიგა) ფინალში. კლუბის წარმატებული ასპარეზობის ერთ–ერთი მიზეზი ნიკოლას გაიტანი იყო. არგენტინელს საკმაოდ კარგი სეზონი ჰქონდა, მაგრამ ნაკრების დამრიგებელს ის ერთხელაც არ გამოუძახებია.

კარლოს ტევესი

ფორვარდი – კარლოს ტევესი (იუვენტუსი) – სერია A–ს გასულ სეზონში “კარლიტოსმა” 19 გოლი გაიტანა და ბომბარდირთა დავაში მხოლოდ ჩირო იმობილეს (22 გოლი) და ლუკა ტონის (20 გოლი) ჩამორჩა. მასაც, კამბიასოს და გაიტანის მსგავსად, ნაკრებში 2011 წლის შემდეგ არ უთამაშია. მოსალოდნელიც იყო, რომ ტევესი მუნდიალზე ვერ მოხვდებოდა. “იუვეს” ფორვარდის განაცხადს მიღმა დატოვება საბელიამ იმით ახსნა, რომ სათადარიგოთა სკამზე მოხვედრის შემთხვევაში, ტევესი გუნდში სიტუაციას არევდა…

საბოლოოდ, ძირითადმა შემადგენლობამ ასეთი სახე მიიღი: (4–2–3–1): კაბალიერო – რონკალია, გ. როდრიგესი, მუსაჩიო, ორბანი – ბანეგა, კამბიასო – ლამელა, პასტორე, გაიტანი – ტევესი.

ამ მოთამაშეების გარდა, კიდევ არაერთი ისეთი ფეხბურთელია, ვინც გასულ სეზონში კარგად ითამაშა და ნაკრებში მათი გამოჩენა გასაკვირი არ იქნებოდა. აი, ისინიც:
მეკარეები: ხულიან სპერონი (კრისტალ პალასი), მარსელო ბაროვერო (რივერ პლეიტი)
მცველები: გაბრიელ პალეტა (პარმა, რომელიც უკვე იტალიის ნაკრებშია), ფაბრისიო კოლოჩინი (ნიუკასლი), ლისანდრო ლოპესი (ხეტაფე), ნიკო პარეხა (სევილია), ფედერიკო ფასიო (სევილია), სანტიაგო ვერხინი (სანდერლენდი), ლეონელ ვანხიონი (რივერ პლეიტი)
ნახევარმცველები: ხავიერ ძანეტი (ინტერი), ედუარდო სალვიო (ბენფიკა), ლუკას ოკამპოსი (მონაკო), მანუელ ლანსინი (რივერ პლეიტი), ხუან სანჩეს მინიო (ბოკა ხუნიორსი)
ფორვარდები: მაურო იკარდი (ინტერი), ანხელ კორეა (სან ლორენსო), მაურო სარატე (ველეს სარსფილდი)