საქართველო–ისრაელის მატჩის შემდეგ, პირველად ბოლო წლების მანძილზე არ მქონია პროტესტის გრძნობა ჩვენი გუნდის მიმართ. რა თქმა უნდა, წუნი ძალიან ბევრი იყო, მათ შორის ქართველებისთვის ასე საამაყო ტექნიკასთან დაკავშირებით, მაგრამ ყველაზე მთავარი მაგ დღეს იყო ის, რომ გუნდი ფეხბურთს თამაშობდა და არა ამ სპორტის სახეობის უნიჭო პაროდიას. გარდა ამისა იყო კიდევ ერთი პლუსი: ფეხბურთელები იბრძოდნენ. არამარტო გოგუა და დვალიშვილი, არა, მთელი გუნდი, ნუ იაშვილის გამოკლებით, რომელიც რამოდენიმეჯერ აშკარად მოერიდა ორთაბრძოლას.
თუმცა თამაში ალბათ ყველამ იხილეთ, ამიტომ მოკლედ გამოვყოფ რამოდენიმე მომენტს რაც მომეწონა ან არ მომეწონა.
მომეწონა დაცვის მწყობრი თამაში, ასათიანის მშვენიერი უნარი წინასწარ გათვალოს მოწინააღმდეგის სვლები, ამისულაშვილის კარგი დაზღვევები, რევიშვილის დამაჯერებელი თამაში, ლობჟანიძის გონივრული მოქმედებები (რითიც ადრე არ გამოირჩეოდა, ძალიან ხშირად აკეთებდა იმას, რაც აშკარად არ გამოსდიოდა, მაგალითად მისი აქილევსის ქუსლი: შეტევაში გადასვლა და ჩაწოდება), ხიზანიშვილის მართლაც რომ ბრწყინვალე თამაში საყრდენად (ეს აშკარად ქეცბაიას აღმოჩენაა), მომეწონა დვალიშვილის ბრძოლა და ბურთის დაჭერა…
ყველაზე კარგი მაინც გუნდის თამაში იყო დაცვაში, რაშიც მხოლოდ დაცვის ხაზს არ ვგულისხმობ, არამედ მთელი გუნდის მოქმედებას მაშინ როდესაც ბურთი აქვს მოწინააღმდეგეს, არავინ დარბოდა ზედმეტს, მთელი გუნდი მწყობრად მოძრაობდა, ერთი–ორი მომენტის გარდა მშვენივრად მუშაობდა ურთიერთდაზღვევა, მცველებს და ნახევარმცველებს შორის არი იყო უფსკრული, როგორც ადრე…
არ მომეწონა კალაძის და კობის თამაში, კალაძე კიდევ გასაგებია, ძალიან დიდი ხანია არ უთამაშია და არც არის გასაკვირი, რომ რამოდენიმეჯერ პოზიცია აშკარად დაკარგა. კობის ასე ხშირად დაბნევას კი მხოლოდ და მხოლოდ ცენტრალური ნახევარმცველის პოზიციაზე თამაშის დავიწყებას თუ დავაბრალებ; არ მომეწონა ის, რომ ასათიანს ბოლოს არამარტო ფეხიდან, თავიდანაც კი ეჭრებოდა ბურთი :), რა თქმა უნდა არ მომეწონა ლობჟანიძის ჩაწოდებები, ანანიძის კუთხურები და ზოგადად მთლიანად ყველაფერი რაც შეტევას ეხება, თუმცა იმედია ესეც დროსთან ერთად გამოსწორდება.
მოკლედ აშკარად დადებითად განმაწყო ამ ორმა თამაშმა და აქ საქმე ორ ფრეში სულაც არ არის, უბრალოდ კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, დიდი ხანია საქართველოს საფეხბურთო ნაკრებს, ფეხბურთი არ უთამაშია და რახან ბოლოს და ბოლოს ესეც გვეღირსა, მოდით დავიტოვოთ იმედი, რომ თანდათან ყველაფერში მოვუმატებთ, იქნება ეს მოქმედებები შეტევაში, თუ არაგონივრული პასები (მაგალითად ჩაკეტილი იაშვილისთვის ფლანგზე შორეული პასის გაკეთება), თუმცა რა შედარებაა ადრინდელთან, ამ ორ თამაშში სულ რამოდენიმეჯრ იყო ეპიზოდი, როდესაც ჩვენმა ფეხბურთელმა სულელური გადაწყვეტილება მიიღო და ადრე კი ლამის მთელი თამაში ალოგიკურობის ზეიმი იყო…
თუმცა, მოვრჩეთ ფეხბურთის სათამაში ნაწილზე და სხვას მივადგეთ, იმას, რამაც სათაური დაარქვა ამ პოსტს.
საერთოდ ქართველები ძალიან… როგორ ვთქვა… არარაციონალური ტიპები ვართ, ჩვენ არ გვიყვარს ფიქრი, შესაბამისად ლოგიკური გადაწყვეტილების მიღება, გვეზიზღება ერთმანეთი და არ გვაინტერესებს არავინ გარდა საკუთარი თავისა…
ჩემს გვერდზე იჯდა კაცი, ხანში შესული, რომელაც პირველივე წუთზე, როდესაც ჩვენმა რომელიღაც ფეხბურთელმა ბურთი დაკარგა დაახლოებით ასეთი რამ თქვა: “რას აკეთებ შენი დედა მოვტყან”, ოღონდ აგრესიულად კი არა, აი ისე, დაყვავებას რომ ეძახიან, ალერსიანად, მაგრამ ხმაში იმედგაცრუებაც ეტყობოდა, აი ცეზარს რომ ექნებოდა უკანასკნელი ამოსუნთქვის წინ, როდესაც ერთ–ერთ პაპსა ფრაზას ამბობდა… შემდეგ მთელი თამაში ისე იქცეოდა თითქოს ქეცბაია იყო – ყველას კარნახობდა როგორ უნდა ეთამაშა და როდესაც ჩვენები მის მოთხოვნებს არ ასრულებდნენ (ისე უმეტესად სწორად კი კარნახობდა) უცბად “მოეფერებოდა”–ხოლმე.
ამ კაცის გარდა (რომელსაც თავისი გაჭირვებაც ეყოფოდა, კერძოდ აშკარა ნოსტალგია ჩვენი მენტალიტეტის და შეგნების დამანგრეველ საბჭოთა კავშირზე), კიდევ უფრო ნერვების მომშლელეი სტადიონზე იყვნენ ახალგაზრდები… საერთოდ ვერ ვხვდები რატომ დადის ეს ხალხი ფეხბურთზე, აი უბრალოდ რატომ? მათი ქცევა, საუბარი, მოქმედება, ყველაფერი საერთოდ, არ ტოვებს შთაბეჭდილებას, რომ ეს ხალხი ფეხბურთის საყურებლად, ან თუნდაც საკუთარი ქვეყნის საგულშემატკივროდ მოვიდა სტადიონზე. ჩემს უკან ერთი “ბალღი” საერთოდ ისრაელისკენ იყო მგონი 🙂 (არიან ეგეთი დეზლა ტიპებიც, ვითომ კაი მასტები)
მაგრამ არის კიდევ სამი რამ, რაც უბრალოდ ცუდი კი არა, გონებრივი პრობლემაა… ამ სამ რამეს, ადამიანების სამ ჯგუფად გავაერთიანებ.
პირველი: თამაშის დაწყებიდან გასულია 10 წუთი და ხალხი ჯერ კიდევ დადის ტრიბუნებს შორის. რატომ?! 9 საათზეა თამაში, აწიე შენი ტრაკი ცოტა ადრე და მიდი რა ადრე სტადიონზე, შენ თუ არ გაინტერესებს, სხვას მაინც ნუ უშლი ნერვებს – თამაშის ყურება უნდა ადამიანს და არა შენი ზარმაცი ტრაკის.
მეორე: ვინც ინებებს და ადრე მოვა სტადიონზე – ადექი, დახედე ბილეთს და დაჯექი შენს ადგილზე! ნუ იკავებ სხვის ადგილს, რადგან ძალზედ დიდია შანსი, რომ ის დეგენერატი, რომელიც პირველ ჯგუფში შედის, მოვა და გაჩვენებს ბილეთს და დაახვიეო გეტყვის, შენ კიდევ უნდა ადგე და მაინც დაიკავო შენი ადგილი, რომელზეც მანამდე უნდა დამჯდარიყავი. ხოლო ადამიანი, რომელიც პატიოსნად მოვიდა სტადიონზე ადრე და დაიკავა თავისი ადგილი, უკვე არამარტო პირველი ჯგუფის ხალხის ტრაკებს უყურებს თამაშის მაგივრად, არამედ მეორე ჯგუფის წევრებისასაც.
და მესამე: დაწყების არ იყოს, თამაშის დამთავრებამდე 10 წუთით ადრე წასვლა, მითუმეტეს მაშინ, როდესაც ანგარიშია 0–0 რა არის საერთოდ? მნიშვნელოვან საქმეზე ეჩქარებათ? ჩემს უკან მჯდარ “ბალღს” პოლემიკა ჰქონდა გამართული თავის მეგობართან, რომელიც კიბეებზე იდგა: ის ეხვეწებოდა წამოდიო, ეს მოიცადეო და ასე უყვიროდნენ ერთმანეთს 20 მეტით დაშორებულები.
თუ ვინმე, სამივე ჯგუფში შედის, წაიკითხეთ ამ ბლოგის პოსტი: “ადამიანები, რომელბიც უნდა მოკლა”, თქვენ 42–ე ნომერი ხართ 🙂
მაგრამ მიუხედავად ამ ყველაფრისა, არის კიდევ ერთი ადამიანი, რომელიც პირველ ადგილზეა ცუდ ადამიანებს შორის 🙂 შესაძლოა ის საერთოდ არ არსებობს, მაგრამ თუ არსებობს… “ბორის პაიჭაძის სახელობის ეროვნული სტადიონის კარიბჭეების გამგე” :)) ეგ არის ვინც არის, უსაზღვრო ძალაუფლების მქონე კაცია: უნდა გააღებს კარს, უნდა დაკეტავს 🙂
ადრე გახსოვთ ალბათ, ხალხი სტადიონზე საკუთარი ჯანმრთელობის რისკის ფასად შედიოდა, მათ შორის მეც, ამჯერად მგონი ყველა კარს აღებენ, მაგრამ “ბორის პაიჭაძის სახელობის ეროვნული სტადიონის კარიბჭეების გამგეს” არ სძინავს – აუკრძალეს კარების დაკეტვა თამაშის დაწყებამდე?! არაა პრობლემა, დავკეტავთ დაწყების შემდეგ…
ვინმემ ამიხსნას, თუ შეუძლია, რატომ, უბრალოდ რატომ, გვხვდება ხალხს გასასვლელი კარი დაკეტილი? ჩამოდიხარ ტრიბუნიდან და ეზოში ჩასასვლელი კარი დაკეტილია. რატომ? იმ კარიდან რომ ჩავიდე ეზოში რამეს დავაშავებ? რატომ უნდა დავარტყა წრე სტადიონს და შევეტენო ხალხის მასაში და ასე ძლივს ჩავაღწიო ქვემოთ?
მოკლედ სტადიონზე წასვლა ერთი დიდი ნერვების გლეჯვაა, თუ იქ ფეხბურთის საყურებლად მიდიხართ და ტვინში ყველაფერი მოჭერილი გაქვთ.
პ.ს. ჰო, კიდევ ბილეთების კონტროლიორი იყო “მაგარი კაცი”, ბილეთების შემოწმებით რომ დაიღალა და ასე 20 კაცს რომ დაუქნია ხელი შედითო, ასე შემოვედი გადაუხეველი ბილეთით, საინტერესოა იმ 20–ში უბილეთო რამდენი იყო 🙂
პ.პ.ს “ადამიანები, რომლებიც უნდა მოკლა”, ნომერი 43 – ისინი ვინც სტადიონზე უბილეთოდ მიდიან.
ტატოს ბლოგი 