ქართველ მძღოლს ყოველთვის ეჩქარება, მაგრამ არსად აგვიანდება.

ქართველი მძღოლის დევიზია: “მთავარია მე გავძვრე  და გამოვძვრე, სხვების დედაც მოვტყან”.

ქართველმა მძღოლმა იცის: წინ თუ გზა იყოფა, წინასწარ ხაზში ჩადგომა დიდი სისულელეა, როდესაც შეიძლება ბოლო მომენტამდე მეორე ხაზში მშვიდად იარო, მერე “პავაროტნიკი” ჩართო და ზედ გზის გაყოფის ადგილთან პირველ ხაზში “ჩაეკვეხო”.

ჭეშმარიტი ქართველი მძღოლი მოხვევას მესამე ხაზში იწყებს და მეორეში ამთავრებს.

ქართველი მძღოლი წუთზე დიდხანს ერთ ხაზში არ უნდა დარჩეს და უმალვე მეორეში გადახრეს, მერე კი უკან გადმოხტეს.

თუ შუქნიშანზე მეორე დგას, ქართველმა მძღოლმა, მწვანე შუქის ანთაბამდე 2–3 წამით ადრე უნდა დაასაგნალოს, თუ მეხუთე–მეექვსე  – მწვანე როცა აინთება მაშინ, ხოლო თუ მეათე ან მეთერთმეტეა, მაშინ 2–3 წამის მერე.

ქართველი მძღოლი მოკვდება, მაგრამ უშუქნიშნო “ზებრაზე” ფეხით მოსიარულეს არ გაატარებს.

ქართველი მძღოლი “პავაროტნიკს” მარტო მაშინ რთავს, როდესაც არღვევს.

როდესაც შუა ქუჩაში ჩერდება, ქართველი მძროლი “ავარიულს” რთავს.

ქართველ მძღოლს ჰგონია, რომ ასფალტზე დახაზული სამკუთხედები, უბრალოდ ლამაზი ორნამენტებია.

ქართველი მძღოლი მანქანას ისე გააჩერებს, რომ შენ შენი მანქანა ვეღარ გაიყვანო, რადგან ზუსტად იცის, რომ შენ არსად წახვალ, თვითონ კი მნიშვნელოვანი საქმე აქვს.

ერთმა ქართველმა, რომელმაც მანქანა იყიდა, მესამე დღეს თქვა: “ადამიანის ხასიათი და ბუნება კარგად ჩანს იმის მიხედვით, თუ როგორ ატარებს ის მანქანას, ჰოდა ჩვენი საშველი არ არის”.

მაგრამ, ქართველ მძღოლს ესეც ყლეზე ჰკიდია, რადგან ქართველი მძღოლი, იგივე ქართველი ბიზნესმენი, ქართველი ჟურნალისტი, მასწავლებელი, ექიმი, იურისტი, უმუშევარი, ტაქსისტი და უბრალოდ, საქართველოს მოქალაქეა, ამ ქვეყნის მოსახლეობის უმეტესობის დევიზი კი არის: “მთავარია მე გავძვრე  და გამოვძვრე, სხვების დედაც მოვტყან”.