ხუთი დღეა რაც ევროპის ჩემპიონატი დაიწყო და უკვე ათი მატჩიც გაიმართა. თამაშების ეს რაოდენობა ზედმეტად მცირეა იმისთვის, რომ რაიმე ღირებული დასკვნა გავაკეთოთ. კი, რა თქმა უნდა შეიძლება პირველი ტურის აღმოჩენებზე და იმედგაცუებებზე საუბარი, მაგრამ ზოგადად ჯერ ძალიან ადრეა.
პირადად მე ყველაზე მეტად პირველ ტურში გამიკვირდა ჰოლანდიის უნიათობა, მიუხედავად იმისა, რომ მე და ჩემ კოლეგა ლუკა ხოჯავას ჰოლანდიის ევროპის ჩემპიონატისთვის მოსამზადებელი სამივე ამხანაგური თამაშის წაყვანა მოგვიწია და ამ თამაშებში მუდამ იმას აღვნიშნავდით, რომ ჰოლანდიელები ვერ გამოიყურებოდნენ სათანადოდ და თითქოს არ იყვნენ მზად ევროფორუმისთვის, მაინც ეჭვი არ გვეპარებოდა იმაში, რომ ბერტ ვან მაარვიკის შეგირდები კარგ ფორმაში შეხვდებოდნენ დანიასთან თამაშს.. თურმე ვცდებოდით.
დადებითი კუთხით გამაოცა იტალიის ნაკრებმა. ნამდვილად არ ველოდი სკუადრასგან ასეთ თამაშს ესპანეთთან, რა თქმა უნდა იბერიელებმაც ვერ (არ) გამოავლინეს შესაძლებლობების მაქსიმუმი და ნაწილობრივ ვეთანხმები მათ იმაში, რომ ცუდმა საფარმაც ითამაშა ამ ყვეალფერში გარკვეული როლი, მაგრამ იტალიელთა შესანიშნავი ასპარეზობა ამით ნამდვილად ვერ დაიჩრდილება. დანიელე დე როსის თამაში ხომ საერთოდ ცალკე საკითხია, მიუხედავად მცირე პოზიციური შეცდომებისა, მომენტებში დე როსი ფაბიო კანავაროს მაგონებდა.
შევას ორი გოლიც რა თქმა უნდა პირველი ტურის ერთ–ერთი მთავარი მოვლენა იყო…
მაგრამ მთლიანობაში ჯერ არაფერი გვინახავს, ვერც ვნახავდით, უბრალოდ სამწუხაროა, რომ სამი დიდი, დაანონსებული თამაშიდან, მხოლოდ ესპანეთი – იტალიის ჯახმა გაამართლა ნაწილობრივ იმედები. პორტუგალია– გერმანია და მითუმეტეს საფრანგეთი–ინგლისი მართლაც საშინელი საყურებელი იყო, განსაკუთრებით ფრანგების გაჩერება და ბურთის გორება მატჩის ბოლო 20 წუთის განმავლობაში.
საფრანგეთი–ინგლისის მატჩის ბოლო წუთებმა 1982 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატის მატჩი: გერმანია – ავსტრია გამახსენა, მატჩი, რომელიც ითვლება ფეხბურთის და ზოგადად სპორტის სირცხვილად.
კიდევ რა იყო საინტერესო… სამწუხაროდ ბევრი არაფერი, პოლონელების და რუსების ჩხუბის გამორჩევა თუ შეიძლება.
იმედია ფეხბურთელები მალე გახურდებიან და ვიხილავთ თამაშებს, რომლებიც სამუდამოდ დაიდებენ ბინას ჩვენ მეხსიერებაში.
პ.ს. ევროპის ჩემპიონატს ერთი მინუსი აქვს მუნდიალთან შედარებით – ზუსტად მაშინ მთავრდება, როდესაც მის გარეშე ცხოვრება უკვე ვეღარ წარმოგიდგენია.
2016–ში ასე აღარ იქნება, მაგრამ 2016–ში ბევრი რამ აღარ იქნება ძველებურად…
მოდით სანამ პოსტის აზრს ჩამოვაყალიბებ, პატარა შესავალს გავაკეთებ…
ისევე როგორც ყველამ, მეც ფეხბურთის ყურება ბავშვობიდან დავიწყე და ისევე როგორც ყველამ ჩემი საყვარელი გუნდი ერთი კონკრეტული ფეხბურთელის გამო ამოვარჩიე: არგენტინა – დიეგო მარადონას გამო. კლუბებში საქმე სხვანაირად არის, უბრალოდ დავუწყე ბარსელონას გულშემატკივორბა, მას შემდეგ რაც ვნახე მათი მარცხი პარი–სენ–ჟერმენთან 1995 წელს ჩემპიონთა ლიგის 1/4 ფინალში, მაგრამ ეს სხვა ამბავია, ისევ არგენტინას დავუბრუნდეთ…
საქართველოში ჩემი ასაკის ადამიანები, ვინც იმ დროს დაიწყო ფეხბურთის ყურება, როცა მე, გულშემატკივრობენ ან ბრაზილიას – რადგან მსოფლიოს ჩემპიონი გახდა, ან იტალიას – ბაჯოს და საერთოდ იმ დროს თბილისში ატეხილი ნამდვილი ისტერიის გამო (იმედია გახსოვთ ეს ისტერია ბაჯოების გარშემო).
პატარა ბავშვი ფეხბურთში ვერ ერკვევა, მან არ იცის რა არის ლამაზი თამაში, ტაქტიკა, ტექნიკა… მას სჭირდება ემოცია, ემოცია, რომელიც მოდის გამარჯვებიდან (ბრაზილია) ან გმირისგან (ბაჯო ფინალამდე) ან ანტიგმირისგან (ბაჯო ფინალის შემდეგ)…
მოკლედ იმის თქმა მსურს, რომ ადამიანი, რომელიც ჯერ ფეხბურთში გაერკვევა, ნახავს ბავერ თამაშს და შემდეგ გადაწყვეტს უგულშემატკივროს რომელიმე გუნდს, იტალიას ნამდვილად არ აირჩევს, მეტივ ეს იქნება უკანასკნელი ოფცია, რომელსაც ის მიმართავს არჩევნის გაკეთების დროს, რადგან იტალიის ეროვნული გუნდის თამაში არ შეიცავს არაფერს, საერთოდ არაფერს რის გამოც ხალხს ფეხბურთი უყვარს, ერთდერთი რაც იტალიისგან მოდის, არის ემოცია გამარჯვებისგან, დაუმსახურებელი გამარჯვებისგან…
კატენაჩოზე და მის არსზე ბევრს არ ვისაუბრებ, უბრალოდ ვიტყვი რომ ეს არის ფეხბურთის ბურთით თამაშის არ ცოდნის შედეგად მოგონილი ტაქტია. არ შემედავოთ ამაზე გთხოვთ, აი მარტივი ლოგიკა: ძლიერი ხარ ბურთის ფლობის დროს? მაშინ მოიგებ. არ იცი ფეხბურთის თამაში, მაშინ ჩაჯექი დაცვაში და იქნებ მერე გაგივარდეს… ეს არის სუსტი გუნდის მენტალიტეტი, გუნდის, რომელმაც იცის, რომ ვერ მოიგებს თამაშით, ამიტომ უნდა ირბინოს, ხელი შეუშალოს მოწინააღმდეგეს თამაშში და ეცადოს არ წააგოს, ხოლო მერე ერთი სწრაფი პასი წინ, ან კუთხური იშვიათი შეტევის დროს და რა იცი რა ხდება, იქნებ გაიტანო კიდევაც…
მაგრამ მოდით მთავარზე ვისაუბროთ, კერძოდ კი იმაზე, რატომ არის ჩემი აზრით 2006 წლის ფორმაციის იტალიის ნაკრები ყველა დროის ყველაზე სამარცხვინო ჩემპიონი.
უბრალოდ მინდა ერთად გადავხედოთ ამ გუნდის მიერ განვლილ გზას მსოფლიო თასამდე, ვინ და როგორ დაამარცხა, რამდენი გოლი გაიტანა, როგორ გაიტანა ეს გოლები და ასე შემდეგ.
თამაში პირველი: იტალია – განა 2–0
გოლები: პირლო და იაკვინტა.
პირლომ გაიტანა კუთხურის გათამაშების შემდეგ, იაკვინტა კი სამუელ კუფურის მეკარისთვის არაზუსტად მიცემული პასის შემდეგ, პირისპირ გავიდა გოლკიპერთან და საფინალო ანგარიში დააფიქსირა.
თამაში მეორე: იტალია – აშშ 1–1
გოლი: ჯილარდინო.
პირლომ ჩააწოდა ჯარიმა, ხოლო ჯილარდინომ ნახტომში დაუხვედრა ბურთს თავი და აშშ–ს კარის ბადეში გაახვია
თამაში მესამე: იტალია – ჩეხეთი 2–0
გოლები: მატერაცი და ინძაგი
ტოტი აწვდის კუთხურს, ხოლო ყველაზე უღირსი მარკო მსოფლიოში თავით აჭედებს ბურთს მას კარის ბადეში.
მატჩის ბოლო წუთებზე, როდესაც ჩეხეთი მთელი გუნდით წინ იყო წასული, პირლო აწვდის პასს ინძაგის და ჩეხთან პირისპირ გაჰყავს, დანარჩენი უკვე ტექნიკის საქმე იყო, რომელიც მართალია პიპოს არ აქვს, მაგრამ მაინც მოახერხა გოლკიპერის მოტყუება და ბურთის კარში შეგორება.
1/8 ფინალი: იტალია – ავსტრალია 1–0
გოლი: ტოტი
მატჩის 93–ე წუთზე ფაბიო გროსომ მარცხენა ფრთაზე მიიღო ბურთი, მოატყუე ერთი მეტოქე და შემდეგ გასცდა გასრიალებულ ლუკას ნილს, რომელსაც ზურგზე გამოედო და დაენარცხა, მსაჯმა პენალტი დადო, ტოტიმ აუღელვებლად გაიტანა და იტალია 1/4 ფინალში გავიდა.
1/4 ფინალი: იტალია – უკრაინა(!) 3–0
გოლები: ძამბროტა,ტონი (2)
ტოტისთან გათამაშებული კედელის შემდეგ, ძამბროტამ შორი მანძილიდან დაარტყდა და შოვკოვსკის ახლო კუთხეში გაუტანა, მეკარის შეცდომა აშკარა იყო…
კუთხურის გათამაშების შემდეგ ტოტის საჯარიმოში ჩააწოდა, სადაც აბსოლუტურად მარტოდ დატოვებულმა ტონიმ, 3 მეტრიდან გადაგზავნა ბურთი კარში.
ძამბროტა გადის ფლანგზე და ცარიელ კართან აწვდის ლუკა ტონის, რომელსაც აღარ გასჭირვებია ბურთის კარში გადაგზავნა.
1/2 ფინალი : იტალია – გერმანია 2–0 დ.დ.
გოლები: გროსო და დელ პიერო
მატჩის 119–ე წუთზე კუთხურის ჩამოწოდების შემდეგ ბურთი მისდის პირლოს, რომელიც პასს აწვდის გროსოს და ისიც შესანიშნავი დარტყმით გზავნის ბურთს კარში
ბოლო წამებზე დელ პიერო პირისპირ გადის ლემანთან და უტანს მეორე გოლს.
ფინალი: იტალია – საფრანგეთი 1–1 პენ. 5–4
გოლი: მატერაცი
კუთხურის მოწოდების შემდეგ, მარკო ყველაზე მაღლა ხტებდა და გააქვს გოლი საფრანგეთის ნაკრების კარში და ათანაბრებს ანგარიშს.
მიუხედავად საფრანგეთს უპირატესობისა, მატჩი ასეც დამთავრდა და დაინიშნა პენალტები, რომელშიც ტრეზეგეს აცილებული ბურთი გადამწყვეტი აღმოჩნდა და მსოფლიომ მიიღო ყველა დროის ყველაზე სუსტი და უფანტაზიო მსოფლიოს ჩემპიონი.
არც ერთი თამაშში მუნდიალზე იტალიას მოწინააღმდეგე არ დაუჯაბნავს, თუ არ ჩავთვლით უკრაინის(!) ნაკრებს.
გადახედეთ მოწინააღმდეგეებს, რომელიც დაამარცხა იტალიამ : განა, ჩეხეთი, ავსტრალია, უკრაინა და ნუ ბოლოს გერმანია.
გადახედეთ ანგარიშებს და ბოლოს გუნდის ბომბარდირები გახდნენ: ტონი და მატერაცი(!) – 2 გოლით
სულ იტალიამ გაიტანა 12 გოლი, მათგან 7 (!) გოლი იყო სტანდარტული სიტუაციის შემდეგ. ხოლო 3–ჯერ მოწინააღმდეგის მეკარესთან გავიდნენ პირისპირ, როდესაც ოპონენტი მთელი გუნდით უტევდა.
და ამ ყველაფერის მერე, იტალიის ნაკრების კაპიტან, ფაბიო კანავაროს აძლევენ ოქროს ბურთს(!)
რისთვის? ორ კარგ გუნდთან ჩატარებული კარგი მატჩების გამო? მთელი სეზონის შეჯამების შედეგად, ყველა შედეგი და ყველას თამაში გადაძლია ფაბიოს კარგმა თამაშმა გერმანიასთან და საფრანგეთთან?!
მოკლედ, იმის თქმა მსურს, რომ ასეთი სუსტი გუნდი ჯერ მსოფლიოს ჩემპიონი არ გამხდარა, იგივე საფრანგეთმა ამ მუნდიალზე გზაში დაამარცხა ესპანეთი, ბრაზილია და პორტუგალია!
ხოლო გერმანიამ გამოაგდო შვედეთი და არგენტინა.
სწორად გამიგეთ, მსოფლიოს ჩემპიონობა ისეთი რამ არის, რომ გუნდს, რომელიც ამ ტიტულს იგებს, გარდა კუთხურების კარგად მოწოდებისა, სხვა რამეც უნდა შეეძლოს, თუნდაც ერთი ლამაზი გოლი უნდა ჰქონდეს გატანილი მთელს ჩემპიონატზე…
გაიხსენეთ სხვა ჩემპიონები: 1982 წლის იტალია, არგენტინა, გერმანია, ბრაზილია, ისევ ბრაზილია 2002–ში… ეს გუნდები მსოფლიოს ჩემპიონები იყვნენ, ნადმვილი ჩემპიონები, დამსახურებული ჩემპიონები, ობიექტურად ყველაზე ძლიერები, ხოლო რაც შეეხება იტალის 2006 წლის ნაკრებს… პანალტებით ფრანგებს რომ მოეგოთ, აბსოლუტურად ვერავინ იტყოდა იტალიამ დაიმსახურა ჩემპიონობაო…პირიქით, საფრანგეთი დამსახურებული გამარჯვებული იქნებოდა, თუნდაც იმ მოწინააღმდეგეების დამარცხების გამო, რომელიც ზემოთ ჩამოვთვალეთ, ხოლო 7 თამაშის მანძილზე, მხოლოდ ერთ ძლეირ გუნდს, გერმანიას რომ დაამარხებ დამატებითი დროის 119–ე წუთზე… დამსახურებულობაზე ლაპარაკი ცოტათი მეხამუშება…
და ბოლოს, აი როგორ ემზადება “სკაუდრა აძურრა” (ისე ცისფერ გუნდს ნიშნავს 😉 ) დიდი ტურნირებისთვის 😛
ტატოს ბლოგი 